Veel mensen willen nu plotseling vrienden worden op facebook.
Door de valium begin ik dingen te vergeten. Heb ik die
medicijnen nu al ingenomen of niet? Heb ik nu wel koffie in het filter gedaan
of pruttelt dat apparaat door een leeg zakje? Heb ik mijn toges nou wel of niet
afgeveegd na het downloaden? Nou ja, dat laatste merk je snel op als er steeds
vliegen achter je aanjagen.
Ook druk aan het neerschrijven hoe de afscheidsdienst er
ongeveer uit moet gaan zien. Op de steen die overigens niet te opzichtig moet
zijn in mooi zwart met gouden letters mag de tekst: “Eindelijk thuis”, niet
ontbreken. Want lieve mensen, u was toch niet van mening dat ons werkelijke
thuis op deze planeet ligt?
Welnee! Overlijden is niets anders dan terug naar
de bron. Voor mij is het leven iets complexer dan de beperkte gedachte dat wij er ooit niet waren,
geboren werden en er wel waren en na het overlijden weer niet meer zijn.
Iedereen van ons ontmoet in zijn of haar leven mensen met wie je
binnen een minuut een klik hebt alsof je elkaar al eeuwen kent. En ik denk dat
dit ook zo is. Enkel hebben we daar geen weet meer van. Er zijn mensen waar je
van houdt met een liefde die zo intens is, dat dit duidelijk aangeeft dat de
grondslag van deze liefde zijn oorsprong reeds moet hebben in een andere
dimensie die wij de hemel/ de Schepper noemen. Overlijden is derhalve niet veel
anders dan naar huis gaan en eindelijk je weer herinneren al datgene wat je nu
vergeten bent.
Begrijp mij goed, ik hecht geen waarde aan de
reïncarnatieleer. De gedachte dat als je het op aarde goed doet, je in een
volgend leven als een hoger schepsel terug zou komen. En als je er een rommel
van maakt je terug komt als bedelaar of nog lager.
Als dat waar zou zijn, zou
de ganse aarde slechts bevolkt worden door bedelende aarsmaden want zeg nou
zelf, wij falen allemaal toch? Wat niet wegneemt dat wij mensen ook in staat
blijken tot intens liefhebben. En het is dat liefhebben wat onze gezamenlijke
bron vormt welks wij ons thuis noemen. Ik wacht we op jullie, geen zorg……
