Lieve en minder lieve vrienden en
vriendinnen.
Vandaag eindelijk uitslag waar
die intense pijnen vandaan komen en het is niet zo mooi. Hoe lang ik nog heb,
weet ik niet. Een maand, een half jaar, langer of korter, God zal het weten.
Tis gek, maar ik wist het zelf
eigenlijk allang.
Ik woon al 57 jaar in dit lijf en
dan voel je dat er iets echt niet goed is. Wil er niet te emotioneel over gaan
doen, wij allen moeten ooit deze aarde met al wat ons lief is en minder lief,
vaarwel zeggen.
In hope echter. Dat wil zeggen
dat ik een nieuw leven verwacht en daarom licht zie aan het einde van deze best
wel donkere tunnel. Men heeft mij 95% uitsluitsel gegeven over wat het is
(zwaar leverkanker). De overige 5% zal ik volgende week donderdag uitsluitsel
van krijgen.
Laten we afspreken er verder niet
over te praten en te zagen. Ik ben er de man niet naar om de kop te laten
hangen en te zwelgen in het verdriet. Ben er ook de man niet naar om via
allerhande chemotherapieën onnodige rek op te trekken welke het leven meestal
in kwaliteit aantast.
Met opgeheven hoofd Hem tegemoet
en verder geen gezeur. Het leven is nu eenmaal geen aaneensluiting van
appeltaart eten. Soms is de koek gewoon op.
Een groet van mij en ik ga gewoon
lekker door met mijn foto’s en verhalen van alle dag tot het doekje valt. Niet
klagen, maar dragen…
