zaterdag 18 november 2017

De sigaar zijn


Sigaartje smaakt mij goed. Gelijk maar een kist gehaald, want roken maakt nu
ook niets meer uit. Woensdag MRI scan met definitieve uitslag donderdag. Dan weet ik het 100% zeker en worden verdere lijnen uitgezet. Wie weet valt het toch mee, maar ik voel iets anders, als je begrijpt wat ik bedoel.
Ik ervaar een enorm stuk rust binnen het geloof, weer een voordeel van je hoop te hebben op het hiernamaals. Een troost die je iedereen gunt, want geloof mij, er is een leven na dit leven en dat houdt nooit op en kent geen ziekte, zorgen, verdriet of dood.
Laten we niet doen of er iets vreemd gebeurt, want dit is de weg die wij allen vroeg of laat te gaan hebben.
Voel me door de morfine wel een beetje suf, maar helder genoeg om dingen op papier te zetten over hoe ik gaarne het afscheid zou zien, als ik zelf al over de muur heen ben van dit tijdelijke bestaan.
Ik ervaar vreemd genoeg rust in de gedachte dat Paula in een fijn dorp woont naast een geitenboer en nog veel andere mensen die een oogje in het zeil kunnen houden en daar waar nodig is, Paula wat kunnen helpen en steunen, want voor haar vind ik het nog het ergste.
De pijn is nu onder controle, zolang het duurt en dat is een opluchting. Voel je behoefte om even aan te wippen, dan is daar zonder afspraak ruimte voor, voel je vrij, niet verplicht. Doch probeer je emotie onder controle te houden, dat vind ik het prettigst want ik ben er nog en tijd om te wenen komt nog volop, mocht daar sprake van zijn.

Ook Paula vindt het erg fijn als er mensen komen, dus altijd welkom enkel niet rond etenstijd (halfvijf/halfzeven) want dat is een stukje dag die wij gaarne voor onszelf houden…..