Twintig jaar zonder Televisie aansluiting
Vandaag vieren wij ons twintig jarig Televisie-loos zijn.
Een pure verademing, dat kan ik wel vertellen. Heb hem destijds aan de
voorganger (lees dominee) van een kleine gemeente geschonken waar hij binnen
twee dagen ontplofte.
“Mis je nu veel?
“Ik dacht het niet”
“Ja maar het nieuws dan?”
“U bedoelt al die vreselijke berichten op het journaal waar
zo zelden eens een berichtje bij zit waar een mens blij van wordt? Nee, dat
missen wij niet.”
“Word je dan niet wereldvreemd?”
“Dat was ik al.”
“Ja, maar voetbal dan, je kunt dan ook geen voetbal kijken!”
“Laat ik nu net een van die mannen zijn die geen bal aan
voetbal kijken vind.”
“En je vrouw dan, wat zegt die ervan?”
“Die keek nooit en weet niet eens dat hij weg is.”
“Kijk je dan helemaal nooit meer?’
“IK heb een kleine tv boven op zolder waar ik graag een dvd
kijk.”
“En als er wat gebeurt in de wereld, hoe moet dat dan?”
“U bedoelt een zondvloed of zo? Wel ik heb een rubberboot op
zolder.”
“Kijkt u wel eens als u op visite bent?”
“Ja, aangezien veel mensen de stomme gewoonte hebben de
televisie aan te laten staan als je op visite bent.”
“En vindt u niet dat u veel mist dan? “
“Ehh, nee.”
“Valt u nog wat op na twintig jaar niet meer te hebben
gekeken?”
“Ja, dat het taalgebruik vol vloeken zit en de programs vol
verkapte oproepen om vooral ontrouw te worden aan je partner. Dat het reclame
op reclame is.”
“Zijn er dan helemaal geen programma’s die u mist?”
“Ja een paar, waaronder de Stoel en Villa Felderhof.”
“Hebt u nog wat te zeggen tegen de mensen die wel kijken?”
“Dag lieve kijkbuiskinderen.”
