“De Heer vertelt me dat er een
zieke vrouw is in deze gemeente”, Sprak
“Ze heeft het in haar rug,” ging
Leen verder. Niemand reageerde en de meute nam een houding aan van: Met mij
(ons) alles oké. Omdat niemand reageerde begon Leen wat te drammen (je moet
soms bij het uitknijpen van een pukkel ook wat kracht zetten en even
doorbijten) en te roepen dat deze vrouw hernia-achtige klachten had, volgens de
Heer, en Hij kon het weten.
Niemand reageerde dus wees Leen
tenslotte een wat gezette vrouw aan die een wat schommelende wijze van lopen
had, wat extra opviel tijdens de dansjes die men de gemeente vaak liet
uitvoeren omdat ook Koning David immers ooit voor de ark van het verbond had
lopen huppelen, dus kunnen goede christenen niet achterblijven.
De vrouw ontkende. Doch Leen riep
met luide stem: ”Vrouw kom naar voren, u hebt een hernia, doch wilt het niet
toegeven of, en dat is nog erger, u hebt het geloof er niet voor om het te
voelen.”
Dat was het moment waarop ikzelf
de dwaasheid van deze boodschap niet langer aan kon horen en besloot even naar
buiten te gaan, want hoe goed bedoeld dit ook mag zijn van Leen, het was
slechts ter ere van zichzelf.
Het spel wordt bij degelijke diensten vaak voor
de knikkers aangezien en ik heb het daarna nog veel malen zien gebeuren. Dat
manipulatieve spel, waarbij gemeenteleden slechts mogen dansen op de wijs die
de man op het podium op zijn fluitje speelt.
Sorry, dit is geen evangelie, dit
is manipulatie en zelfverering van het zuiverste water waarbij de Here Jezus
slechts schade wordt aangedaan en zijn gemeente mag dansen op de kermis van de
ijdelheid van de voorganger.
En dan te bedenken dat Leen momenteel de voorganger is van een (op zichzelf) staande gemeente is. Je houd je hart vast.
