maandag 28 augustus 2017

Dementeren


Als je moeder (of vader) dementeert dan verwissel je van positie. Dat gaat gelukkig niet van de ene op de andere dag, doch elke keer als je elkander ontmoet schuif je
een heel klein stukje op. Word jij de persoon die alles moet regelen en beslissen en komt moeders wil er op een gegeven moment minder en minder aan te pas. Dat is even slikken en je went er slecht aan.
Op de bankjes voor het verzorgingstehuis staan twee teksten. De ene luidt: ik behoef nergens meer aan te denken en de ander iets in de geest van: ik behoef nergens meer heen.
Deze teksten zijn bedoelt als troost, doch bedacht door iemand met weinig gevoel van wat er zich werkelijk afspeelt bij het ouder worden. Juist dat nergens meer aan hoeven denken en dat nergens meer heen behoeven is een pijn, een leegte, een verlies dat geen troost is doch een vloek. 

Hoe goed en lief de zusters ook zijn, je eigen vrijheid, meningsuiting, ja zelfs je herinneringen aan wie je bent etc. verliezen en niets meer moeten is voor mij een reusachtige pijn, als ik moeder zie.

Ik lees altijd weer de opschriften en zou graag een paar woorden wisselen met de bedenker van deze tekst die het zo goed bedoelde doch de paal volkomen mis heeft geslagen. De massa wil wat graag weer ergens heen en overal aan denken doch….het gelukt niet meer.

De tekst doet me denken aan iemand die neer is geslagen en een passant zegt: ’zo, lig jij even lekker.” “Wat een bof.”