zaterdag 19 augustus 2017

De kerkgang


Hij loopt nog altijd terug me dunkt. Tel ik de leden van mijn familie
op en die van mijn vrouw dan kom ik snel op ruim twintig mensen die ter kerke gingen waar er nu nog drie van over zijn, de rest is afgehaakt. In 25 jaar tijd dus slechts 14% over van de hoeveelheid die naar de samenkomst ging.

De mens laat zich ook niet langer voorschrijven vanwege afkomst, plicht, verwachting etc. Misschien maar goed ook. Bedoel te zeggen dat het contact zoeken met de Schepper (wat kerkgang toch zou moeten zijn) van een andere orde is als je dit doet vanwege plicht (je moet van ma of pa) vanwege zakelijke belangen (afnemers zitten ook in deze kerk en ik ga failliet als ik wegblijf) of, niemand kijkt me meer aan in het dorp als ik niet ga. Of mijn familie zit in de kerk dus ik ga ook, enfin, de lijst met redenen om te gaan is ellenlang.

Allemaal begrijpelijke redenen om naar de kerk te gaan, doch volkomen leeg als het gaat om spiritualiteit, dacht ik. Daarom heeft de kerkelijke teruggang ook een positieve invalshoek die we weinig horen. Het werkt zuiverend. Mensen die nu nog gaan doen dat omdat ze Hem willen ontmoeten, horen en de eer willen geven. Alle andere redenen zijn immers van generlei belang voor Hem. Het gaat om het tasten naar God door het offer van de Zoon, de rest is bijzaak en mag in de prullenbak. (zie Filippenzen)


Moet nog even kwijt dat alle mensen, naar de kerk gaande of niet, met hetzelfde sop overgoten zijn. De een is niet beter dan de ander vanwege die zondagse kerkgang. Zo werkt dat niet bij de Schepper. Hoewel ik meen dat wij allemaal wel iemand nodig hebben om ons te vergeven als we er een bende van maken.

De kerkganger is geen beter mens. Hij kan wel een vergeven mens zijn.