zondag 27 augustus 2017

De bruid



Ik vroeg aan God hoe ik als Zijn kind mij mocht gedragen naar de naaste en in het bijzonder naar mijn eigen vrouw. Zijn antwoord kwam diep van binnen op en ik schrok ervan. Alles in mij zag
hoezeer ik en veel andere christenen zich bedotten en menen bij Hem te horen maar eigenlijk langs de zijlijn staan en niet of nauwelijks (meer) “meespelen” op het veld der genade.

“Jij moet als Jezus zijn voor je vrouw en je naaste,” klonk het duidelijk. “Ja, maar Heer dat is toch onmogelijk!” Probeerde ik mij te verdedigen. Maar de Schepper was onverbiddelijk in deze waarheid. Er klonk nog slechts: ”Wat je voor je naaste doet, doe je aan Mij.”

Plotseling zag ik massa’s mensen in de kerk, die naast je neerploffen zonder je ook maar een blik waardig te achten. Ze groetten je niet, ze kijken je niet aan, ze negeren je volkomen, ze geven je geen glimlach, geen hand, geen enkele aandacht. Ik keek naar al die zingende monden die God meende te kunnen prijzen, doch Zijn schepsels geen blik waardig achtten. “Groet je je naaste niet, dan komt ook de lofzang aan Mij niet aan in de hemel,” hoorde ik heel duidelijk.” Gun je je naaste geen blik waardig, dan kan je Mij ook niet zien.”

Hoe vreemd om al die lofliederen te horen, die monden te zien gaan op het ritme van het orgel, de lofzang die denderde door de kerk en te beseffen dat dit alles waardeloos is, als wij onze naaste niet van ganser harte liefhebben.
Wat is er in vredesnaam met de kerk gebeurd? Hoe is het tot stand gekomen dat afstandelijke, dat onvriendelijke, dat negeren van de mens naast, voor of achter je in de banken? Wat is er mis gegaan met ons? Waar hebben we de Heer verloren en zijn achtergebleven met slechts een vorm, een schijn, een schim?


Moeten we niet met het vuur onder de hakken terug naar de basis? Naar de kern? Naar Hem en de naaste aan ons hart drukken nu de tijd der genade daar nog is? Ik ben zo bang dat we na 20 eeuwen christendom de knikkers voor het spel aanzien…