Wij allen moeten deze maken met
de regelmaat van de klok. De grote stap van de luier naar een schone broek, van
de pot naar de wc, van lekker thuis, naar
De stap van je eerste schamele
woning naar een rianter huis met boompje en beestje. De kinders vliegen uit,
weer samen en eigenlijk maak je geen grote stappen meer, ze worden kleiner. Nog
een paar stappen in het verschiet, dan is het parkoers gelopen.
Het verzorgingstehuis waarbij
stappen nu samengaat met de rollator, het kijken vanuit het raam naar de mensen
die nog allemaal grote en kleinere stappen maken. Kijk ze eens draven je kunt
het toch bijna niet meer voorstellen dat jij er ooit ook in meeliep. Bedoel die
rij voortstappende mensen, nee het is wel mooi geweest nu. En dan die laatste
stap over de muur van het tijdelijke heen het grote hiernamaals en onbekende
in. Een reuzenstap die vaak in een zucht voorbij is.
En dan? We zullen het moeten
afwachten want geen mens stapte ooit terug om even te vermelden hoe en wat. Nou
ja, misschien eentje. Maar wie gelooft Hem nog in deze tijd? U? Nou, daar hoor
ik van op dan!
