De cel en de ontsnapping via Cannabis

Iemand die altijd pijn heeft zit gevangen in een cel die niemand zien kan. Je staat op en meteen bij het ontwaken voel je de boeien van de pijn al aanwezig. Je moet de moed zien te verzamelen

deze lange dag door te komen. Proberen de fut op te brengen en te leven zoals dat van je verwacht wordt. Je lacht op de juiste momenten en als mensen vragen hoe het gaat dan steek je je hoofd uit de cel en knikt bevestigend dat het wel goed gaat. Maar diep van binnen heerst de pijn het maakt je hoofd vol met stof en je geluk horizon is niet langer zichtbaar. Soms is er een moment van verademing. Een uur, een dag, misschien wel twee. Dan is het gras weer even frisgroen, je echtgenoot een schat en je beseft weer al te goed dat dit het leven was dat je had voor die lamlendige pijn begon te heersen.

Maar dan slaat het weer toe en je alles uit handen. Je hoop, je toekomst, je verwachtingen, alles wordt opgegeten door de pijn. Je veranderd langzaam maar zeker in een schaduw van wie je eigenlijk bent. Je hebt al te veel idealen moeten laten varen en je wereld is klein geworden en krimpt met de dag nog verder. Veel mensen die euthanasie willen zijn geen zelfmoordenaars, doch hun levenskracht en levensmoed is op. Verslonden door de pijn, die voortraast als een orkaan en alles op zijn fundamenten laat schudden.

Iemand die nooit te maken heeft gehad met chronische pijnen en problemen, kan dit maar moeilijk begrijpen. Ieder mens wordt geboren met een volle accu maar pijnen, lichamelijk en geestelijk putten die accu voortijdig compleet uit. Er bestaat dan eigenlijk maar één ding in het leven: je pijn.

De omgeving vraagt of je nu nog niet beter bent en toont in het begin nog wel begrip maar langzaam wordt het begrip ergernis. Hij/zij altijd met dat gezeur over pijn. Het begrip begint te tanen en duwt de deur van jouw gevangenis nog verder in het slot. Men luistert niet langer naar je als je uit probeert te leggen hoe zeer het doet. Je ziet het aan hun ogen, hoort het aan hun woorden en de  intonatie . Je cel wordt elke dag iets duisterder en het enige wat overblijft, is hopen op….

Dan ontdek je wietolie. Het verzacht je pijn. Het opent even de deur van je cel en laat je je eerste stappen zetten over de gang van het leven. Er komt weer wat licht naar binnen. Je lacht en beseft dat dit lang geleden is. Je slaapt weer goed en ook dat is lang geleden. Je humeur verbetert en ook daarvan besef je dat je door de pijn voor lange tijd niet meer opgewekt kon zijn. Wiet geneest soms (lang niet altijd) maar vaak kan het wel voor een levensverbetering zorg dragen.

Dat moment waar je de hele dag naar uitkijkt. Voor mij ligt dat (nog) alleen rond slapenstijd. Het innemen en ervaren dat je in rustiger vaarwater komt als het begint te werken. Wat anderen er van denken kan je niet langer schelen, je hebt een stukje van je leven terug. Een klein stukje maar. Doch wat kan een mens dankbaar zijn om dat terug te krijgen samen met wat hoop. Laat je dat niet ontnemen door de bellerende massa die meent dat wiet slechts iets is wat slappe verslaafde mensen gebruiken. 

Wiet is een van de kruiden die onze Schepper bedacht heeft om u en mij een klein beetje te helpen om door deze keiharde wereld heen te komen. Maak daar dus gebruik van! Ik heb het niet bedacht, maar grijp deze kans wel met twee handen aan om elke dag een tijdje uit de cel te mogen om “gelucht” te worden. Mag ik!

Mocht jij ook van je pijn af willen, waag dan gerust een poging op het wietforum…..