maandag 20 februari 2017

Eet de Paus wel eens een vleeskroket?


U kunt dat een vreemde vraag vinden maar ik tob daar soms
over. Goed, we hebben allemaal onze vreemde kanten en ik zou de mijne niet gaarne ruilen voor de uwe. Mijn vrouw vroeg me toen ik met mijn handen onder mijn kind zat waar ik aan dacht? Dan kun je toch moeilijk over de Paus en snacks beginnen dus ik wuifde haar vraag weg.

Ik liep naar de kast en trok een zak drop tevoorschijn. Gekocht bij de Candyshop in Gouda die zoals de naam doet vermoeden niet in lekkere dames die Candy genaamd zijn vent, doch in snoepgoed. Ik greep diep in de zak en trok er tot mijn schik een Madonna uit compleet met kindje Jezus op de arm. Zonder scrupels beet ik haar de kop af, want ik juich de reformatie toe, hoewel Luther als het om de Joden ging een antisemiet bij uitstek was, wat ik triest vind. Doch, wij hebben allen onze blinde vlekken en ik zou (nogmaals) de mijne niet gaarne ruilen voor die van Luther want laten we wel eerlijk zijn, Luther was een schoft op dat vlak. Wie daaraan twijfelt moet zijn geschiedenis nodig ophalen.

De Beeldenstorm is mij voorbij gegaan dus rest mij slechts de afkeer van de aanbidding der beelden in het opvreten van madonnadrop. Want wat dát betreft had hij wel gelijk. Beelden zijn dode dingen en zeer zeker geen heiligen laat staan goden. Ik erger mijn ook aan dikke vadsige Boeddhabeelden. Niet omdat ik Boeddha persoonlijk ken, maar om hem met zijn dikke pens nu in beton te gieten is ronduit mijn ding niet en ruikt naar afgoderij. Ik vrat me die avond door een handvol madonna’s heen en liet het me wel smaken. Men doet wat men kan om de afgoderij in de kiem te smoren niet!

Morgen in Gouda eens kijken of de Candyshop ook Boeddhadrop heeft.