zaterdag 21 januari 2017

Schaatsen op dun ijs


Verschillende jongeren durfden zich op het drie cm dikke ijs te wagen en eerlijk is eerlijk, het is prachtig ijs. Maar te dun voor een man van tegen de 100 kilo. Ik
stond erbij en keek ernaar. Naast me stond een vrouw met grijs haar die van die zwoele lippen heeft waarmee het goed kussen is, maar het is de mijne niet dus zag ervan af.

Wonen op een dorp heeft veel voordelen maar ook nadelen, als je het zo beleeft dan. Iedereen weet alles van je en zeker als je zoals ik op facebook schrijft wordt het door velen gevolgd. “Hij duikt overal op,” hoorde ik de dorpsdames eens gniffelen tegen elkaar toen ze het over mij hadden.

Er zijn er die spreken er schande van, anderen gieren het uit van de pret en weer anderen vinden het onzin, maar lezen het toch. Niets is zo menselijk en leuk om te zien waar anderen wellicht steekjes laat vallen. Je bedekt er zo heerlijk je eigen zwaktes mee, niet waar!

Niets menselijk is ons immers vreemd. Maar het gevoelt toch een beetje als schaatsen op dun ijs. En dat terwijl de Schepper u en mij oproept om te buigen op Zijn ijs. Ehhh eis.

Het eigenaardige is dat als u en ik knielen voor de Man aan het kruis onze schouders even hoog zijn. Dan wordt het ijzig stil…..