zondag 6 november 2016

Luther-lied (De klokken horen luiden maar waar hangt de klepel?)


Delf vrouw en kind'ren graf, neem goed en bloed ons af. Het brengt u geen gewin, wij gaan ten hemel in”.
Soms vraag ik mij hardop af of christenen niet het meeste liegen als ze zingen. Een dergelijke zin mag vroom en geestelijk klinken, maar of wij hem kunnen menen tijdens het zingen is van een ander kaliber. Je staat er immers niet voor, dacht ik. Misschien vergis ik me.
Zocht mij overigens vier maal in het ...
rond want het Luther-lied is in het zangboekje: psalmen in tweevoud voor de gein niet opgenomen. Noemen ze het vanaf het preekgestoelte dan ook nog “het hervormingslied” dan blader je je geheel en al stuk. Het kan aan mij liggen maar gezang 401 is zelfs voor de minder begaafde medemens (waar ik mij gaarne onder schaar) eenvoudiger op te slaan en laat dát nu net het zogenaamde Luther-lied betreffen.
Die Luther was overigens een aardige rakker, die met de gedachte dat een mens niet door aflaten in de hemel komt doch door geloof, wel in de roos schoot, met zijn gedachten over het Joodse volk dwaalde hij vreselijk. Generaties lang is er gedacht dat de kerk nu de plaats in had genomen van het Joodse volk. Derhalve goochelt men elke zondag nu nog met de gedachte dat dit de nieuwe rustdag/sabbatdag zou zijn, maar elke Bijbelse grond ontbreekt.
Daar hebben wij ook de zondag aan zondag voorgelezen wet aan over gehouden wat niet verkeerd is, doch wederom een restant van de gedachte van Luther dat de kerk nu het geestelijk Israël is.
En dat terwijl er in mijn Bijbel glashelder staat: Hierna zal Ik terugkeren en de vervallen hut van David weer opbouwen, en wat daarvan is afgebroken, weer opbouwen en Ik zal hem weer oprichten.
De Joden zeggen derhalve terecht: de kerk heeft onze Sabbat gestolen. Misschien een aardig idee om die eens terug te geven nu het nog kan…