woensdag 30 november 2016

Kerstballen en Pruttelpotten


Overigens een aardige cryptische omschrijving. Een lesbische
Koffiezetten was een hele toer. Met een handmolen en later met een elektrische zoals ik nog altijd heb op de foto. Dan rook de keuken heerlijk naar verse koffie. Een schepje Buisman erbij en dan werd het met de hand opgegoten. De pruttelpot is eigenlijk voor mijn tijd. Ik heb er wel twee maar dat is sentiment. En dan gekookte melk erbij. Ik zie pa nog slurpen van die kussenslopen die in de koffie dreven en ze met smaak verorberen. Ik vind koffie met gekookte melk en al die vellen ronduit vies, sorry pa.
vrouw die altijd loopt te mopperen. Een Pruttelpot.

Rond de kerstdagen werd er een kerstboom gekocht. Moeder tuigde die samen met ons op en er hing dan een heerlijke dennengeur in de kamer. Maar nu ik volwassen ben begrijp ik dat moeder wel lief was maar niet zo heel slim. Want een kerstboom met ballen, lampen en de hele rimram optuigen en er pas daarna kunstsneeuw overheen spuiten, zorgt wel voor een effect dat alles onder die rommel komt te zitten en je krijgt het er nooit meer af. Moeder spoot ook lustig de ramen vol kunstsneeuw waarna ze eind januari uren bezig was om die rotzooi met een scheermesje weer te verwijderen.
Ze wachtte ook veel te lang met het verwijderen van de kerstboom met als gevolg dat het hele huis maanden onder de naalden lag die je in de zomer nog uit je sokken en de vloerbedekking kon peuteren.

Moeder droeg jarretelles. Van die bandjes met drukknoopjes waar je je losse nylonkousen aan verbond om de boel hoog te houden. Kon ze haar jarretelles niet vinden dan gebruikte ze twee rubber ringen van de weckpotten om haar mollige beentjes. Ze was een vrouw met een forse bos hout voor de deur en wij kinderen speelden vaak met haar enorme bh’s. We zetten een paar stoelen tegenover elkaar en stopten ieder van ons zijn kinderkop in een cup. We speelden dat we astronaut waren, wat anders!

Ondanks dat mijn ouder gingen scheiden toen ik 14 jaar was en de aanloop naar de scheiding met veel ruzie gepaard ging, herinner ik mij als kind het lachen van mijn ouders als ze in bed lagen. Geen idee wat die ouwe allemaal te vertellen had maar ze gilden het soms uit van de lach. Het zijn de kruimels die overblijven voor de kinderen waar ze de rest van hun leven spaarzaam op moeten teren. Want binnen een scheiding zijn kinderen nimmer schuldig maar betalen wel de volle prijs van het gelag…

Verdwenen merken en brillantine


Een hevig wisselende Peter die even zijn voortanden mist. Met natuurlijk de batmanplaatjes die je kon sparen. Netjes in een doosje geborgen.
Daar was ik supertrots op. Alles gaat over, als je maar lang genoeg wacht. Een mens is zijn hele leven druk bezig alles waar hij zuinig, trots of van mijn part verliefd op is, in hokjes en doosjes te stoppen. Een hokje voor je...
vrouw, het geloof, je hobby’s, je verborgen verlangens wellicht. Iedereen doet het, jij ook. Hokjes, hokjes, hokjes. Op het einde van je leven mag je zelf in een hokje. Weer je zin!
In de winter liep Ernst Verkaik (de melkboer) met handschoenen zonder vingers zijn melk uit te venten. Het begon met een grote zilverkleurige tank achterop de melkwagen waar je los de melk in kon krijgen. Over straat kon je dikwijls een spoortje zien, want soms bleef de tank wat nadruppelen als een oude vent met prostaatproblemen. Daarna kwamen de Glazen flessenmelk op de voet gevolgd door zakken melk. Dat waren zakken van 1 liter die je in een plastiek kan moest zetten en de punt afknippen waarna het uitgeschonken werd. Pas veel later kwam de zuivel in karton met een duidelijk mindere smaak, maar alles went. Hoewel ik mij hardop durf af te vragen of al die vreselijke kanker waar zoveel mensen aan lijden, niet deels komt door al de plastiek die ongetwijfeld meekomt met ons voedsel in ons lichaam. Maar de keuringsdienst van waren is allang een niets zeggende club die alles oké vindt.
Na het krantenpapier om je kont mee af te vegen kwam het Popla/grijze schuurpapier. Na drie keer flink vegen was je verzekerd van een schraal gevoel. Maar koning, keizer en admiraal, Popla konden ze allemaal en je had nog geen fluweelzacht papier dus veegde je dapper door.
Producten die ik persoonlijk erg goed en of lekker vond verdwenen uit de schappen. Bourbon hazelnoot, De PastaChoca beregoed, Bulgaarse yoghurt, Vim, de echte negerzoenen, echte harde haren op de tandenborstels, snor cola, de mooie blauwe kleur van de Postbank (nu smerig oranje) de eerder genoemde gazeuse van Exota, Close-up tandpasta, ach de lijst is ellenlang. Moeder deed ook wel koffiemelk in een glas en er cola bij. Geen idee waar ze het recept vandaan had maar het goedje schuimde je glas uit en smaakte vreemd genoeg nog lekker ook. IJsjes maakten we zelf met wat aanmaaklimonade en dan in plastiek vormpjes met een stokje het koelvakje in van de koelkast.
Mijn oudste zus zat op de huishoudschool en kwam vaak thuis met iets lekkers wat ze had leren maken. Borstplaat bijvoorbeeld. Mierenzoet, de gaten vielen ervan in je ivoor, maar het was prima snoepen. Pa snoepte nooit. Enkel heel af en toe een rang. Ook een verdwenen merk volgens mij dat eucalyptus pastilles maakte. Op zijn haar smeerde pa brillantine een soort olie die je haar zo vet maakte dat je evengoed je kop even in de slaolie had kunnen onderdompelen maar ja, het was mode. Nu kijken we er raar van op en vinden het misschien zelfs gek om met een vette kop te lopen. Hoewel je je hart vasthoudt hoe men ooit de generatie van nu zal beschouwen die overal waar haar tracht op te komen meteen met een bodyshaver aan de slag gaat. Naast een hoop gedoe, want je komt toch nooit in alle hoekjes evengoed, een in de winter om blaasproblemen vragende actie.

dinsdag 29 november 2016

Warmteoverdracht en lekkere schooljuffen


Volgens mijn moeder was ik een makkelijk kind.
Je bent er zelf wel bij maar van die echte kleuterjaren weet je toch vaak weinig. Flarden, brokjes en stukjes blijven hangen meer niet. De geur van de grote lederen schoenen van pa die ik als kind voor de kachel zette rond Sinterklaas omdat er meer in kon. De hitte van de kolenhaard waar ik na een bad mijn billen aan de mica ruitjes verschroeide omdat ik te dicht in de buurt kwam. De ruitjes stonden in mijn bille...n en nu ik erover nadenk, misschien nog wel.

Een mens kijkt niet zo vaak achterom dus het zou kunnen. Wie echt nieuwsgiering is die mag wel even kijken.
Je had veel bijzondere mensen die langs de deur gingen met negotie. De scharensliep, de eierboer, de lorrenboer, Maarten de Riet met zijn accordeon en bultje op zijn rug en het draaiorgel wat tien minuten voor je deur stond te stampen. Optochten van de fanfare waarbij je als kind die zware trommel zo lekker in je buik voelde dreunen. De langbenige jongedames die hun majorette stokken hoog in de lucht gooiden en (als het lukte) de stok weer opvingen.

Kale Gijs een jongen met Down die elk weekeind een trommel omgebonden werd en hup, op straat trommelen. Wij kinderen hoorden Gijs in de verte al aankomen en liepen hem in optocht achterna door de poorten, straten en langs pleinen. Werd Gijs het zat, dan ramde hij met die trommelstokken op onze hersenpan en bliezen wij de aftocht.
Je vraagt je wel eens af waar zijn ze gebleven al die mensen? Tante til (een travestiet) Cor de Boer die met pallets op de fiets vanuit het Beijerse waar hij woonde de vuilcontainers leeg snaaide, het wrattenmannetje, vieze Fietje, ach, de lijst is onwijs lang.

Je ziet dergelijke mensen, die een stad of een dorp karakter gaven, nooit meer. Opgeborgen misschien?
En verliefd op de kleuterjuf van de Zonnebloemschool. Ze had van dat strogele haar en rook een beetje naar iets mufs dat over de datum is. Maar als je op haar schoot mocht zitten als ze voorlas dan kon je haar pas goed besnuffelen.

Iets van groene zeep, zakjes blauw en de het zoete verderf van een overjarig reptiel. Het deed mierentietjes ontstaan op je armen als je haar warmte door haar borsten in je rug voelde. Ik heb dat nu nooit meer. Toen ik nog naar de kapster ging wel. Vooral tijdens het haarwassen. Dan had je weer even dat moment van warmte en geur overdracht via niet nader te benoemen dingen die een vrouw nu eenmaal mee torst en bij het harenwassen om de een of andere reden op je achterhoofd parkeert. Maar, aan alles komt een eind.

maandag 28 november 2016

Zorba

De wereld zeurt en leutert. Gedonder over zwarte Piet, politiek, aanslagen, geweld, ziekte, dood.....Genoeg. Er helpt maar één ding tegen. Zorba de Griek. En nou even niet janken maar lachen, vrolijk zijn en van mijn part wie het kan, dansen. Het leven is te kort om te blijven kniezen. Hé toe nou. Zwart, wit, geel, rood, Islam, christendom, heiden, kom op zeg, hoelang moeten de verschillen ons nog de das omdoen. Het wordt de hoogste tijd dat we elkander omhelzen, allers vergeten en een dansje maken. Laten wij vrolijk zijn, morgen sterven we.....

Mond open


De kolen werden jaarlijks in het kolenhok gestort door de kolenboer. Was het een erg strenge winter en raakten de kolen op, dan riep moeder: ”Ga jij even een
zakje cokes halen in de Herenstraat bij de kolenhandel. Dan konden we weer een of twee dagen vooruit. Zo’n kolenkachel was eigenlijk een hele toer om te stoken. Aanmaken met oude kranten, een scheutje peterolie en wat kleine houtjes en dan als de brand er in zat kolen erop. Meestal ging de kachel in de nacht uit en kwam je op in een steenkoude kamer met de ijsbloemen op de enkelglas ruiten.
Die peterolie werd ook het peteroliestel op gestookt een 3 pitter waar moeder stoofpeertjes etc. op gaarde en andere zaken die langzaam moesten garen. Wij hebben er nu nog een waar ik regelmatig het rundvlees op zet. Handig en het wordt prachtig gaar. Moeder was geen keukenprinses. Dikwijls waren de piepers aangebrand maar als kind dringen die zaken amper tot je door. Je at wat de pot schafte en anders at je niet. Als jong kind vanaf een jaar of zeven moest ik “aansmeren”. Vader had naast zijn werk als glaszetter een eigen bedrijfje in de schuur opgezet waar hij antiek glaswerk op sleep en repareerde. Bekende Nederlanders waar hij antiek voor sleep waren o.o. meneer kok van het lang vergeten duo de Spelbrekers (zie liedje link onderop) en Andre van Duin waar wij steeds de nieuwste Lp’s van kregen.
Mijn taak was op een grote vilten ronddraaiende schijf nat puimsteenpoeder op te smeren zodat bij het polijsten van het eerder geslepen glaswerk, de boel wat gekoeld werd en niet te hard ging. Ik stond dan een uur naar het kale plekje op vaders hoofd te kijken en rook zijn zure transpiratiegeur. Na dat uur mocht ik weer buitenspelen en kreeg dan een gulden van pa, voor de moeite. Die ging ik gaarne besteden bij Luitjes in de Jan Phillips weg. Een sigarettenwinkel die ook een grote bak vol snoepgoed verkocht. Een wat narrige man die vaak klaagde als kinderen hem voor één cent (om een centendrop te kopen) uit zijn huiskamer naar de winkel lieten komen. In de Prinshendrikstraat had je een heel pietepeuterig winkeltje, schuin tegenover de Jan Ligthart school, waar ik op zat, waar men ook snoep verkocht. Het werd bemand door een klein oud kromgetrokken gnoompje (oud wijfje) en die verkocht nog oud snoepgoed waar je nu zelden meer van hoort. Ouwel, stroopjes (ook wel stroopsoldaatjes genoemd), borsthoning, schuimblokken, toverballen, etc.
Dieptepunt was de schooltandarts die ieder jaar opdook. Een man (soms een vrouw) die slecht Nederlands sprak (Waren het misschien de eerste Polen?) En er lustig op los boorde met een droge boor. Dat deed zeer en je bek stonk tijdens die behandeling naar verbrande haren. Ik hoor nog met dat Poolse accent: ”Mond open!”

Prostaatproblemen (kanker) te genezen met wietolie

Mannen met prostaatproblemen (ik val er gelukkig nog niet onder) hebben wellicht veel aan dit filmpje. Er is nog volop ruimte op ons forum over het gebruik van wietolie.
Waarbij is de olie allemaal inzetbaar?Ons forum vind je op:https://www.facebook.com/groups/1224285457606558/
Doordat het lichaam weer in balans gebracht wordt door het gebruik van cannabinoïden kan het bij onderstaande symptomen/ziektes met succes worden ingezet:
•M...isselijkheid en overgeven
•Anorexia en Cachexia
•Gilles de la tourette syndroom, Spasmes en andere bewegingsstoornissen
•Pijn, chronische pijn.
•Glaucoom
•Epilepsie
•Astma
•Afkickverschijnselen en afhankelijkheid van reguliere medicatie en/of drugs
•Psychische stoornissen
•Hyperactiviteit, ADD, ADHD, PDD NOS en Autisme
•Alzheimer
•Kanker
•Auto-immuunziektes, ontstekingen in het lichaam en allergieën
•MS (multiple sclerose)
•Hiv/AIDS
•Oogstaar
•Stress
•Posttraumatische stresssyndroom (ptss)
•Trauma
•Gebrek aan eetlust
•Asperger
•Borderline
•Slaapstoornis
•Reuma
•Cluster hoofdpijn
•Fibromyalgie
•Artrose
•Rugpijn
•Oververmoeidheid
•Obesitas
•Artritis
•Ziekte van Crohn
•Diabetes (suikerziekte)
•Dementie
•Wratten
•Huidkanker
•Alcoholisme
•Migraine
•Longkanker

zondag 27 november 2016

Dictatuur in vredestijd

Wat ik nog het meeste mis is het oude geld. Nee, geen
verhaal over duur en kosten etc. dit maal. Neem nu de herkenbaarheid. Je kon je echt niet vergissen en zelfs in het volslagen donker een dubbeltje van een kwartje onderscheiden. Dat lukt bij die pisbakstalen euro dus echt niet. De leesbril moet er bij op om 20 cent van 50 cent te onderscheiden. Het is en blijft rotgeld....
Sorry voor mijn eerlijkheid. 50 euro uit de muur is me vaak te groot. 25 gulden was lief en een tientje ook. Kom je bij C&A met een briefje van 200 euro aan, dan word je niet geholpen. In dat tijdperk zijn wij aangeland. Bij veel supermarkten word je ook gestraft als je nog altijd met contant geld wil betalen. Dan moet je in de (soms lange) rij wachtenden. Eigen schuld dan moet je maar pinnen.
Als kind kreeg ik van opa voor mijn verjaardag een knaak. Dat was een reusachtige zilveren munt die later door onze slimme overheid werd verruild voor een veel kleiner exemplaar van nietswaardig pisbakstaal. Ik, zuinig als ik ben, heb nog 3 oude grote zilveren knaken bewaard en als ik in een sentimentele bui ben, dan speel ik er mee in mijn hand. Ook een paar tientjes en briefjes van 25 en zelfs eentje van 100 gulden heb ik nog en knisper ermee. Het oude geld had ook van die leuke namen.
Een heitje (kwartje) een duppie (dubbeltje) een knaak (2.50) een joet (tientje) een geeltje (25 gulden) een meier( 100 gulden) een rooie rug (1000 gulden). Allemaal verdwenen en met de name de charme en de hardheid van onze oude gulden. Nee, een ding is mij wel duidelijk, wij leven niet in een democratie hoor. Het is een dictatuur in vredestijd, meer niet. U mag wel stemmen maar dat is slechts om de indruk te wekken dat u meetelt. In werkelijkheid doet onze overheid exact waar ze zin in heeft.

Boe

Gezellig samen eten met vrienden of familie is anders dan vroeger. Zat je tot een aantal jaren geleden gezellig met elkaar te kletsen en hing er een sfeer
van belangstelling, die tijd is geweest en ligt mijlenver achter ons. 90% is nu gefixeerd op zijn mobiel. Naast elk bord ligt het apparaat in de bijstand zodat men niets behoeft te missen van al het “belangrijke” wat zoal binnen kan komen. Kinderen zitten volslagen geconcentreerd op hun scherm te turen en vaak moet je twee keer wat vragen willen ze met tegenzin antwoord geven en keren meteen verstoord terug met hun aandacht naar het schermpje. Soms vraag ik mij af of de hedendaagse mens, zonder het te beseffen, niet vreselijk contactgestoord (lees volslagen gek) is geraakt.

Wij mochten als kind niet met onze ellenbogen op tafel zitten. Rechtop, netjes en niet praten met volle mond. De radio en de tv moesten af staan want aan tafel gaan was een vorm van gemeenschap. Er werd in die dagen gesproken met elkander, iets wat ik vreselijk mis in deze moderne tijd. En laten we de kinderen vooral niet te hard vallen, want de ouderen kunnen er ook wat van. Op de pont van het veer sprak ik erover met de mannen en vrouwen die de kaartjes knippen en ze vertelden mij dat ze de tijd waarin ze met iedere automobilist een gezellig praatje konden maken missen. Nu gaan ze van raampje naar raampje met erachter een automobilist die met afgewend hoofd naar zijn mobiel zit te turen en met de linkerhand het kaartje laat knippen zonder groet. Het is volgens mij op het onbeschofte af. Ik vraag mij hardop af waar dit eindigen gaat? Schoolkinderen die met dopjes in de oren en met één hand sturend en één oog op het mobieltje kijken zijn regel, geen uitzondering. Soms bekruipt mij het angstige voorgevoel dat intimiteit in de toekomst via een appje gaat.  Ik voorspel dat het eerste huwelijk dat via een appje tot stand komt, heel snel van zich laat horen.

Mensen lopen ongegeneerd in de supermarkt keihard in hun mobieltje te leuteren en gunnen jou geen blik waardig. Zelfs in je eigen huiskamer ben je niet veilig want 90% sleept in deze moderne tijd zijn mobieltje mee op visite zodat zoonlief de belangrijke boodschap kan doorgeven dat de goudvis honger heeft. Dikwijls bekruipt mij dan de vreemde aandrang de visite met mobieltje en al ons huis uit te donderen. Want men gaat er wel van uit dat jij even je mond houdt nu Paultje belt om te zeggen dat het wc papier te hard is thuis. En begin nu niet over het gemak van een mobieltje als je met de auto eens met pech komt te staan want dat is ronduit geklets(lees gelul) in de ruimte.

Ik heb geen mobiel en wil er ook geen. Toch word je als een soort uitstervend fossiel gezien als je er geen hebt. Overal en nergens vraagt men je mobile nummer en men kijkt je aan met ogen die lijken te zeggen: wat een zielige domme oude man.

Om kort te gaan; ik vind dat de mens als het om sociaal gedrag gaat en om een normaal gesprek, een enorme degeneratie heeft ondergaan en ik houd mijn hart vast wat de toekomst gaat brengen voor nieuwe snufjes die het mensdom als het over “echt” contact gaat, nog verder bergafwaarts zullen brengen. Ik was in de stal bij boer Bikker en besefte dat de koeien beter, warmer, intenser en echter contact hebben dan de massa van de mensen en naar ons roepen ze derhalve dan ook:”BOE!” Geef ze eens ongelijk!

zaterdag 26 november 2016

Komt allen tot mama Maasbach...

Op monumentendag kreeg ik een blad van een christengemeente in Gouda
Het betrof de Johan Maasbachzending. Ik neem zoiets dankbaar
aan, omdat ik meen dat er op iedere kerk wel iets aan te merken is en wij moeten zien naar de overeenkomsten en niet zeuren over de verschillen. Het gaat ten eerste om de liefde, laten we dat nimmer uit het oog verliezen!
Wat mij zo bijzonder trof in dit mooie blad was dat ik er 94 maal de naam Maasbach in tegen kwam en slechts 34 de naam Jezus. Wat maar weer duidelijk maakt dat dit dus een blad is dat in de eerste instantie op Maasbach wijst. Wat te denken geeft. Op 41 foto’s stond een lid van de Maasbachfamilie en ook dat kwam op mij over alsof er ergens in de bijbel een door mij over het hoofd geziene tekst staat die luidt:” Zoek eerst het koninkrijk van Johan Maasbach en al het andere zal u bovendien geschonken worden!” Een kleine tip van een heel gewoon christen aan deze (naar ik meen) goedbedoelende groep is: Kap nu eens met die naamsverheerlijking en al die beelden/ foto's van de Maasbach familie in het blad, en vul de lege ruimte op met Christus.Wie weet geloven mensen u dan....


vrijdag 25 november 2016

Een forum over het medisch gebruiken van wietolie

Is dat wel christelijk? Wel, niet minder of meer dan de reguliere geneesmiddelen. Het vers opgestart zijnde forum is binnen een paar weken reeds een succes.
Mensen die (een lelijk woord misschien) zijn uitbehandeld, vinden bij het gebruik van wietolie soms een mogelijkheid om toch herstel te vinden. Het forum is ervoor om samen na te denken over de voordelen van het gebruik van deze olie. Op internet is heel veel te zien en te lezen over waar deze olie allemaal voor gebruikt kan worden. Daar praten wij over op het forum en delen meningen en ervaringen. Het is niet bedoeld om enkel mee te kijken en verder niets. Van de leden wordt wel verwacht dat er enige vorm van actief zijn aan de man wordt gebracht. Liken, meelezen, mee praten etc. Iedereen kan lid worden en is het niet wat je ervan verwacht had, dan word je na een maand niet actief te zijn geweest vanzelf weer verwijderd. Leden die wel actief zijn kunnen rekenen op veel support, tips waar het te koop is en ervaringen van derden. Men kan ons vinden op: https://www.facebook.com/groups/1224285457606558/
De lijst waarbij wietolie positief zou kunnen werken:
  • Misselijkheid en overgeven
  • Anorexia en Cachexia
  • Gilles de la tourette syndroom, Spasmes en andere bewegingsstoornissen
  • Pijn, chronische pijn.
  • Glaucoom
  • Epilepsie
  • Astma
  • Afkickverschijnselen en afhankelijkheid van reguliere medicatie en/of drugs
  • Psychische stoornissen
  • Hyperactiviteit, ADD, ADHD, PDD NOS en Autisme
  • Alzheimer
  • Kanker
  • Auto-immuunziektes, ontstekingen in het lichaam en allergieën
  • MS (multiple sclerose)
  • Hiv/AIDS
  • Oogstaar
  • Stress
  • Posttraumatische stresssyndroom (ptss)
  • Trauma
  • Gebrek aan eetlust
  • Asperger
  • Borderline
  • Slaapstoornis
  • Reuma
  • Cluster hoofdpijn
  • Fibromyalgie
  • Artrose
  • Rugpijn
  • Oververmoeidheid
  • Obesitas
  • Artritis
  • Ziekte van Crohn
  • Diabetes (suikerziekte)
  • Dementie
  • Wratten
  • Huidkanker
  • Alcoholisme
  • Migraine
  • Longkanker

  • woensdag 23 november 2016

    Plakken en kleverig zoenen (1973)


    Het sparen van koffiepunten die met een elastiekje werden gebundeld tot bij de kruidenier, bij de bakker, de bezinepomp, enfin, een eindeloze hoeveelheid zegels en wij kinderen maar likken en plakken.
    “Heb je een schone zakdoek bij je?” Ook zo’n kreet die moeder standaard elke morgen in je kinderoor tetterde.

    stapeltjes van 25 stuks of meer was hot. Moeder knipte die uit pakken koffiebonen want in die dagen moest je koffie nog met een molen zelf malen. Daar spaarde moeder kop en schotels mee op van D E. Maar ook lepeltjes, koffiepotten, koffiezetapparaten etc. Zegels sparen was vroeger hot. Je likte je te pletter aan al die zegels. Je kreeg overal zegels. Bij de schoenmaker,

    Dat waren in die dagen nog heuse katoenen lappen die je in je zak droeg. Vaders lagen er knopen in om dingen niet te vergeten.
    Had je een zwerende vinger dan werd je in de Biotex gezet. Warm water, beetje biotex en dan maar weken. Als alternatief voor Soda, men gebruikte met wat voor handen was. Bij de eerste grootgrutter kocht moeder tien blikjes zonder etiket. Ze ging ervan uit dat het leverpastei was voor pa op brood. Maar bij het klaarmaken van het brood dat pa die morgen mee naar zijn werk zou krijgen rook het wel erg vreemd en pa vond het maar smerige zooi. Ma ging op opheldering vragen bij de supermarkt met de woorden: ”Zijn er meer klachten over die blikjes, want die van mij lust het niet en vindt het vies?” Waarop de kassière vroeg: ”Hoe oud is uw poesje dan mevrouw?” Enfin, het bleek kattenvoer en mijn moeder kon natuurlijk niet zeggen dat haar “tijger” 37 jaar was. 


    Zo’n kassière sloeg op een reusachtige kassa met heuse drukknoppen alles razendsnel aan. Minstens zo snel als de automatische scanner het nu doet. Zo’n meisje kon alle prijzen van de producten uit haar mooie hoofdje en dat was best knap. Je was als jonge knul vaak verliefd op zo’n mooie jonge bloem achter de kassa en je droomde van een intense kus. Maar je bek plakte nog van al die zegels likken, dus het bleef bij fantaseren.
    In die dagen hadden we nog zilveren geld en had een gulden ook daadwerkelijk de waarde van één gulden zilver. Dat was voordat de overheid ons opzadelde met nietswaardig pisbakstaal als munt. Wij gingen dan een gulden wisselen bij de kassa voor tien dubbeltjes want heel vaak zat er een Wilhelmientje bij (oude munt van de koningin voor Beatrix en Juliana, ja dat was Wilhelmina). Mijn zusjes en ik hadden op een gegeven moment 200 wilhelmientjes gespaard in een blikje. Maar pa verkocht ze stiekem aan een antiekhandelaar en wij kinderen vragen ons nu nog af waarom hij dat deed? Pa sleep (repareerde) in die tijd kristal antiek. Hij bouwde van oude wasmachine motoren slijp en polijstmachines die daarna 30 jaar werkeloos in zijn oude lekkende schuur stonden te roesten en door ons de kinderen na zijn overlijden zijn afgevoerd richting de vuilstort. (zie foto)…

    dinsdag 22 november 2016

    Zaken die ik betreur in de supermarkten



    Een aanbieding kopen en thuisgekomen ontdekken dat ze je toch de volle prijs hebben laten betalen.

    Een winkelwagen met een wiel dat steeds de andere kant op wil.

    Een jankend kind dat op volle geluidssterkte achter je staat te blèren terwijl de ouders kijken of alles oké is.

    Een persoon voor je die 100 boodschappen heeft en jou niet even voor laat gaan met je rolletje drop.

    Dat ze met hun boodschappenwagen tegen je kont of erger tegen je enkels staan te duwen.

    Thuiskomen met “verse” producten die bij nadere beschouwing tegen de datum aanzitten.

    Een taart die nog maar één dag houdbaar is (hoezo vers?)

    Iemand voor je koopt een rol drop en betaald met 50 euro, dan reken jij af en is het wisselgeld op.

    Mensen die met hun kar middenin het pad staan kleppen en van weinig wijken willen weten.

    Je 50 cent niet uit de kar krijgen enkel met een nijptang.

    De straatkrantverkoper die voor de opening van de supermarktdeuren staat te leuren.

    Fruit kopen dat nooit rijp wordt.

    Trossen rollators in het bruinebonenpad.

    De aanbieding is op.

    Natte rommel, bonnetjes, folders etc., in een kar, die een ander heeft achtergelaten.

    Natgeregende karren.

    Kinderen die buiten voor de deur van de supermarkt leuren: heeft u plaatjes, heeft u wuppies, heeft u…..NEEEEE!!!!!

    Mensen die voor de 100e keer weer vergeten om hun verse groenten te wegen.

    Mensen die hun kar verlaten en 3 gangpaden verderop winkelen en de kar midden op het pad parkeren.

    Klanten die vaste prik bij de gratis koffie (als die er is) staan te leuten en er een dagje uit van maken.

    Mensen die eerst alles inpakken en pas als het bedrag is genoemd gaan zoeken naar hun portemonnee (wachten, wachten, wachten, teut, teut, teut…)

    Mensen die de caissière niet op lijken te merken en haar compleet negeren. Of je nou wel of geen goed humeur hebt, hoe moeilijk kan een simpele ‘goedemiddag’ zijn?

    Mensen die vinden dat dat ze hun kar wel even alvast in de rij kunnen zetten, terwijl ze zelf nog even ongegeneerd door winkelen. En vervolgens schelden op de caissière als zij iemand anders voorgelaten heeft. Dááág!

    Personen die keihard staan te schreeuwen in hun mobiel om tante Oortje te vragen of ze nog grove welworst wil.

    Ruzie met het flessen inlever-apparaat. Apparaat gooit opmerkingen naar je hoofd als: fles uitnemen, geen statiegeld of niet smijten met de flessen. Daarbij maakt het elektronische loeder harde piepgeluiden alsof jij als klant de meest intieme dingen met het apparaat overhoop haalt.

    Mensen die 30 pakjes rundergehakt bekijken en pas het 31e als de beste beschouwen en in hun kar plaatsen. (Schiet op mens alle gehakt is eender in dit schap)

    De fruitknijpers. Komt meest voor onder Allochtone bevolkingsgroepen die elk fruitstuk op rijpheid controleren alsof ze een mammagram aan het maken zijn. Ze laten voor jou de beurs geknepen exemplaren achter met een glimlach.

    In de ochtend vroeg in de winkel komen en ontdekken dat de week folder aanbiedingen nog lang, lang, lang niet klaarliggen. Pas later om de ochtend ligt alles eindelijk in de winkel.

    Te korte lopende band bij de kassa. Ik stam nog uit de tijd dat lopende banden in supermarkten 4 meter lang waren. De uitvinder van dat korte lopende bandje (1.50cm) mogen ze van mij met spoed ontslaan.

    maandag 21 november 2016

    Gods snackbar


    In mijn jeugdjaren had je van die snackbars met ontelbaar veel luikjes. Daarachter scharrelde een grote man met een donkere snor die de vakjes achter
    de luikjes vulde met allerhande lekkers. Kroketjes, kaassoufflés, nasiballen, bamiballen of frikandellen. Je kon middels een kwartje of twee kwartjes naar gelang welk luikje en welke inhoud je koos, zo een warme snack trekken. Het was ons wekelijkse uitje, aan moeders hand op mollige beentjes naar de markt op zaterdagmorgen en dan even langs de snackbar met al die luikjes waar wij dan als kind een kroketje mochten trekken. Er bevonden zich vaak dezelfde personages. Een heel dikke jonge meid met haar moeder die het ene luikje na het andere opentrokken en alles opschrokten. Het was hun persoonlijke feestdag die zaterdag volgens mij. Meen dat de dikke meid de naam Elly droeg, maar het is al vijftig jaar geleden dus ik kan mij vergissen.

    Soms als ik christenen hoor praten over God en Zijn zegeningen, overvalt mij enige gelijkenis met (noem haar) Dikke Elly types. Ze hangen de hele dag rond in een soort spirituele snackbar in de verwachting God achter het luikje van hun keus, zaken uit te zien serveren. Zegeningen, gezondheid, spirituele gaven, kennis, macht misschien. Betalen doet men met geloof, gebed, kerkgang, getuigen etc.  Gaat het luikje van hun keus een keer niet open dan zitten ze in zak en as. Ze hadden toch met de juiste munt betaald en op het juiste ogenblik gekozen voor dat ene hokje. Maar het blijft gesloten.

    God is gelukkig geen snackbarhouder. Hij is niet de hele dag bezig het ons naar de zin te maken met allerhande snacks en geestelijke lekkernijen. Wie God op deze wijze meent te moeten beleven maakt een karikatuur van Hem. Laten we de zaak nu eens omdraaien! Meen dat we dan veel dichter bij de waarheid zouden kunnen komen. Bedoel dat u en ik druk bezig gaan om het Hem eens naar de zin te maken. Dat Hij (met respect) een snack kan komen halen in onze levenszaak.  Betaalt heeft Hij immers al. U weet wel waarmee. Op onze levenszaak zou dan komen te staan: Het is volbracht…

    vrijdag 18 november 2016

    1969


     Petertje was acht jaar oud. Het leven verschilde enorm met heden ten dage.
    We sliepen in die tijd op slaapkamertjes die zo klein waren dat je met recht je kont niet keren kon. In de winter stonden de ijsbloemen op de ramen en je kreeg een koperen kruik mee naar bed met een oude geitensok erom tegen het verbranden van je voetzolen. Dekbedden kenden we niet. Wel veel dunne dekens en spiralen bo...dems waar je als een kroket in zakte.

    Een wc boven bestond niet. Moest je in de nacht een plas doen dan door de koude slaapkamer de overloop over met jabo tapijt (van kokos) dat prikte aan je voetzolen. De trap af de gang door de kleine wc in waar je dikwijls je kont moest vegen met een oude krant omdat het wc papier (Popla) opla was.

    Moeder was elke ochtend bezig middels oude kranten en een scheutje peterolie om de kachel aan te krijgen en het was dus de eerste uren koud in de huiskamer maar je wist niet beter.

    Je poetste je tanden aan het gescheurde granieten aanrecht, moeder deed een schepje Buisman bij de koffie en goot de boel op in een pruttelpot die stond te knorren op een peteroliestel.
    Sinterklaas was feest want dan mochten de schoenen gezet worden. Vooral mijn jonger zusjes maakten er werk van met een wortel voor het paard en wat stro. Moeder deed een chocolade kikker in je schoen en hoewel je wist dat de sint niet bestond bleef het toch spannend.

    De televisie kwam pas veel later. Overdag nauwelijks uitzendingen enkel testbeeld. En als het ging beginnen een aantal minuten een foto van een mooie vrouw met bruin haar en een bos bloemen in beeld. Ik droom nog wel eens van haar en word dan verhit wakker.

    Andere dingen dan aardappels werden niet gegeten. Nou ja moeder was modern en kookte wel eens macaroni. Eerst gesnipperde ui langzaam glazig en zoet laten worden op het gasstel en dan aan blokjes gesneden bus worst of smack erin en een blikje tomatenpuree. Vader was een echte aardappeleter en vrat de macaroni zonder saus of vlees om zijn ongenoegen over het vreemde eten (vreten door hem genoemd) te uiten. Ik ruik nog zijn transpiratiegeur want van deodorant hadden we nooit gehoord in die dagen….

    Winden zonder geur


    Het bewijs dat Loe de palingboer God in het vlees was, werd gevonden in het feit dat hij winden kon laten zonder te stinken. Volgens Mien dan, een van
    de eerste aanhangers van deze sekte die Nederland overviel in de jaren vijftig zestig en had 500/600 aanhangers.
    U vindt dat terecht kolder en dat is ook zo, en toch moet mij van het hart dat ook wij dikwijls bekrompen vreemde denkbeelden hebben over mensen die een taak vervullen in de gemeente.
    Nog niet zo
    heel lang geleden was het ondenkbaar dat de dominee zich in zijn korte broek vertoonde. Nog erger was een zwembroek, dat was gewoon not done. De beste man moest zich immer in een keurslijf bevinden die de goedkeuring van de leden beviel.
    Lastig, lijkt mij. Ik zou het niet kunnen. Die zwembroek zou nog wel gelukken om hem in de kast te laten, want ik zwem zo zelden. Maar het rijden op een oude harley Davidson (waar de naam van de Zoon van David zo mooi in terugkomt) zal ook wel te wuft zijn. Lijkt mij een zware baan want je doet het nooit geheel en al goed.
    Dat hebben overigens alle mensen die hun nek boven het maaiveld durven uitsteken.
    Er zijn altijd wel "zwakke" personen die menen hun van alles voor de voeten te werpen omdat ze zelf zo weinig presteren.....

    Wijsheid


    In de binnenstad van Bergambacht
    liep een man met een oranje gordijn om zijn vege lijf geslagen. Op zijn achterhoofd prijkte een lang staartje en onder zijn arm zat een boek geklemd. Als een magneet trek ik dergelijke figuranten aan en zo ook deze man in oranje gordijn. Hij keek mij hoopvol aan en begon in het Engels/Nederlands:  Mineer zou u perhaps een boek willen lezen over wisdom?” This is een boek waarin the secrets staan voor echte wisdom.”

    Wat zeg je op een aanbod als dit? Ik citeerde col 2:3: al de schatten van kennis en wijsheid zijn in Christus geborgen, en liep verder. Zijn oranje gordijn wapperde in de herfstwind.

    Zou u niet wijs willen zijn? Meer wijsheid bezitten dan menigeen? Ik bedoel niet eigenwijsheid, daar hebben we reeds voldoende van. Nee, bedoel echte wijsheid. En denk nu niet dat wijsheid gevonden zal worden onder mensen met veel kennis. Want kennis en wijsheid zijn twee dingen. Iemand kan kennis hebben van het vervaardigen der steunzolen, maar is daarmee niet wijs. Welnee, het kan zelfs een halve zool zijn.

    De Bijbel leert ons dat werkelijke wijsheid (lees al de schatten van wijsheid) gevonden worden in een persoon. Zijn naam kennen wij. Het is dezelfde Man die riep:”Het is volbracht.” Dus kom je wijsheid te kort, vraag hem er gerust om.

    donderdag 17 november 2016

    Hoe komt het winterkoninkje aan zijn naam?


     In een sage wordt verteld dat er een enge spin bij het kindje Jezus in de kribbe kroop. Maria trachtte tevergeefs dit te beletten. Het vogeltje vangt de spin en vreet hem op. Zo kreeg het kleine dappere vogeltje volgens de legende zijn naam. Omdat hij in de winter de grote Koning bijstond.
    Foto heeft een olieverf-bewerking ondergaan. Omdat ik dat soms leuk vind.

    woensdag 16 november 2016

    Chronos en Kairos


    Tijd is een rekbaar begrip. Hoewel je tijd kunt exact meten, voelt het vaak flexibel. Tien minuten kussen met een mooie vrouw voelt veel korter dan 10
    minuten in de stoel van de tandarts. Tenzij je een mooie tandarts hebt zoals ik maar van kussen komt het vooralsnog niet. Wel werkt ze op mijn zenuwen en daardoor voelen minuten als uren.

    Op de zaak zong kale Arie altijd een heel oud liedje wat zijn hunkeren naar het weekend en vrije tijd aangaf. Het gaat zo: woensdag o woensdag, o schoonster aller dagen, in de middag nog een halve week maar in de avond slechts twee dagen.

    Het verhaalt over de dagen en uren die de werkweek telt. Hoewel het liedje al oud is en derhalve door Arie aangepast moest worden opdat de werkweek ooit ook de zaterdag bevatte. Toen zong men dus het oorspronkelijke: O, donderdag, o donderdag, o schoonste aller dagen, Des 's morgens nog een halve week, En 's middags nog twee dagen!

    Je hoort mensen wel eens zeggen: We hebben alle tijd. Dat is een misvatting want niemand heeft de tijd. De tijd heeft ons. We zijn schepselen gevangen in de tijd. Velen zien de eeuwigheid als een heeeeeeeel lange tijd. Wat niet waar is want in de eeuwigheid bestaat geen tijd.

    Derhalve is al ons geredeneer over het al dan niet bestaan van een Godheid kijken in een spiegel vol raadselen. Wie de tijd al niet eens beheerst kan niets zinnigs zeggen over Hij die de tijd maakte en de eeuwigheid bewoont me dunkt. Een ding is zeker. U en ik zitten gevangen in de tijd. Vandaar het jachtige gevoel dat u en mij steeds maar voortdrijft richting het einde. Zo wijzen al de kerktorens als reusachtige vingers ten hemel. Ze vertellen u en mij over Hem die boven de tijd staat en geven meestal ook nog de juiste aardse tijd aan.

    dinsdag 15 november 2016

    Op facebook ook actief dus....

    https://www.facebook.com/peter.demooij




    https://www.facebook.com/peter.demooij

    Komen wielrenners in de hemel?


    Afgelopen zaterdagochtend was de eerste redelijke wintermorgen. Die nacht vroor het aanzienlijk en de weilanden waren voor het eerst mooi wit van de
    vorst der nacht. Een mooie strakblauwe lucht was mijn deel toen ik om halfacht op de fiets de polder inreed. Gaat er iets boven het ademen van de koele gezonde zuurstof die de fietser of wandelaar zijn deel wordt op zo’n morgen? Heerlijk.
    Je hebt als vroege fietser of wandelaar de hele wereld voor ...
    jezelf. Geen mens op pad, geen loslopende honden voor je fiets, geen oude van dagen die met nordic walking sticks in je kielzog strompelen, geen wielrenners die schreeuwen: ”Tegen!” als je ze tegenkomt, zalig, zalig, zalig! Vreemd genoeg kwam er een vraag bij mij op die morgen. Wil hem wel met u delen hoor. Hij luidt: komen wielrenners in de hemel?
    Een stomme vraag wellicht. Ik ken het antwoord er niet op, als ik eerlijk ben. U misschien wel dus brand maar los. Ze gedragen zich vaal zo kwallerig met grote monden, dwars tegen alle regels van het verkeer in. Dan kijken ze naar jou als medeweggebruiker alsof de hele wereld hun toe zou behoren. Zouden die strakke nylon broekjes met zeemlederen kruis wellicht de aanmaak van testosteron bevorderen waardoor ze vaak zulk haantjesgedrag vertonen op die vederlichte ijzeren rosjes? Vragen, vragen. Vragen.
    Enfin, het was een heerlijke morgen. Photoshop maakte er wat sneeuw bij om de sfeer nog meer te verhogen.

    maandag 14 november 2016

    Scheiden in Ammers

    Insluiper op Groot Ammers

    Even het oud papier in de bak werpen want op Ammers moet je alles scheiden. Hoe meer je scheidt, hoe fijner men het hier in het dorp lijkt. te vinden. Let wel:
    ik zeg: scheid en niet schijt. Zou dat gedonder met alles te scheiden wellicht de oorzaak zijn dat er zoveel in huwelijken gescheiden wordt? Dat zo'n man of vrouw denkt: eigenlijk is mijn partner best wel lelijk ...
    geworden, "laan" ik hem opruimen! Misschien handig als daar ook een bak voor komt. Dat je niet zo hoeft te zeulen met je ex partner maar dat er op een verantwoorde wijze wordt omgegaan met het recyclen. U ziet er niets in? Het geeft een heel nieuwe dimensie aan de uitdrukking "in de bak zitten".

    Kom, kom, we zijn hier als moderne mensen onder elkaar en u kunt gerust zeggen wat u denkt. "Waar is Wim? Oh die zit in de bak. Hij wordt gerecycled. Ze konden van het overtollige vel op zijn pens nog negen naveltruitjes maken o.i.d. Het haar op zijn rug zal tot drie kokosmatten verworden en de kale plek op zijn schedel tot penaltystip in kunstgras."

    Het klinkt logisch.
    Enfin, de poes van de buren meende overspelig even binnen te wippen. Ze zat er 10 minuten maar toen ik ging stofzuigen toch op huis aan. Gelijk heeft ze. Poezen zijn tenslotte honkvast. Nou de rest van de Schepping nog. Of zou het gras bij de buren echt veel groener zijn? Ik ben zo bang dat het schijn is. Maar dromen mag. Tot je er poezelig van wordt.

    zaterdag 12 november 2016

    Sabbat-sigaren


     Op de zondagen (nog niet zo heel lang geleden) was het ondenkbaar dat een dominee gebruik maakte van het veer. Er mocht immers niet gewerkt worden op de sabbatdag, hoewel deze voor de goede Bijbel-lezer nog immer op de zaterdag valt, hing de kerk de dwaling aan van keizer Constantijn de Grote , dat de zondag om de een of andere vage reden nu tot rustdag was (vaak zelfs “is”) verworden.
    Kwam een gast-dominee van over de rivier, dan was het zaak dat hij voor twa...
    alf uur (aanbreken van de zondag) aan deze kant van de Lek was waar hij in de meeste gevallen te slapen werd gelegd bij een van de ouderlingen om de bewuste zondag voor te gaan in de kerk. Meestal keerde de predikant derhalve maandags pas weer terug, dus sliep de dominee wederom bij een der ouderlingen.
    We praten over een tijd waarin men ergens in de Bijbel meende te lezen dat het christen past om lopende naar de kerk te gaan. Wederom een dwaling die eigenlijk op het Joodse volk betrekking had. De afstand die de vrome Jood mocht afleggen op de sabbat (zaterdag)naar de synagoge noemde men “een sabbatsreis” en betrof ongeveer 1200 meter. De kerk paste die gedachte toe op zichzelf maar liet die 1200 meter-gedachte vallen. Al die (soms kilometers lopen waren zonder twijfel een voor het vlees (door weer en wind)steeds weerkerende tuchtiging, doch had Bijbels gezien geen enkele waarde. Sterker nog, velen liepen zondag aan zondag kilometers naar de kerk (wat veel weg heeft van werken/ inspanning op zondag). Kwam je op de fiets of (erger) met de auto dan stond al heel snel een ouderling op je stoep. Over vrome niets betekende regels gesproken!
    Het woord Gods zegt over dergelijke regels dat ze wel vroom en mooi klinken, doch slechts het gevoel voor eigenwaarde verhogen zonder geestelijk gezien enig gewicht in de weegschaal te plaatsen. Een mens wordt geen beter mens door naar de kerk te lopen, te hinkelen of te kruipen. Dat ruikt naar aflaat. Genade, dat is waar het geloof om draait.
    We moeten ook niet denken dat het veer altijd zo grootschalig is geweest als nu de ponten zijn. Soms betrof het gewoon een roeibootje waar de goedheiligman in werd overgezet. Zie je het voor je! De dominee in de roeiboot en een van de ouderlingen aan de riemen. Als dank kreeg de ouderling dan midden op de rivier de sigaar overhandigd, waar ons spreekwoord “ de sigaar zijn” nog naar terugverwijst. Want eerlijk is eerlijk, men roeide zich te pletter tegen de stroming van de rivier en regende het of was het mistig, ja, dan was je pas echt de sigaar…

    woensdag 9 november 2016

    Och hemeltje, wat leuk

    Op het feestje van een kennis ter gelegenheid van zijn behaalde graad in een
    of andere dokterskunde, was het eivol. De massa bestond uit christenvolk uit de charismatische hoek, zodat het “gebroeder en gezuster” tot vervelends toe opklonk. Het kan aan mij liggen maar vaak hangt er iets onechts op dergelijke momenten. Een soort opgeklopt toneelstuk waarbij iedereen een lief en vroom gezicht trekt, ook tegen een dikke vrouw die op iemands tenen staat. “Sorry, zuster maar u staat op mijn kleine teen met uw naaldhakjes,” Ergens voel je dat die persoon denkt: ’stomme Dikke koe, haal je lompe poot van mijn voet. Althans dat gevoel heb ik, waardoor ik het idee heb dat ik het hele feestje door naar een slecht gespeeld christelijk toneelstuk zit te kijken.  Zouden we in de hemel ook een dergelijke sfeer hebben, dan pas is er voor!

    De dominee kwam ook binnen op de voet gevolgd door een oude oma met in weer haar kielzog twee mensen van mijn leeftijd. Een broer en zus bleek later en de oude oma was onmiskenbaar moeders de vrouw. Ze had van die zwarte reformatorische kraaloogjes en hielt haar kroost scherp in het oog.

    “Och, hemeltje wat leuk, Jaap en Ingrid,’ sprak hij opkijkend naar broer en zus. “Jaja, sprak het oude moedertje, dat is lang geleden dat wij u hebben gesproken. Eens kijken hoor, ja dat moet zeker 40 jaar geleden zijn.” Och, hemeltje wat leuk, om jullie terug te zien,”  riep hij weerom.

    Jaap, een geheel kale jongen vrat zich onverschillig door een harde mokka heen, terwijl Ingrid broeierig als een flinke kip, aan een advocaatje lepelde.

    “En zijn ze al getrouwd,” vroeg de dominee. “Nee, hoor nog altijd bij moedertje, ze hebben het zeker veel te goed bij me.” “Och, hemeltje wat leuk, sprak de dominee. (hij was blijkbaar dol op die zin).

    “En als ik u nu vertel dominee, dat ze als kind vaak ruzie hadden maar nu nooit meer. En wat nu zo grappig is, Ingrid kruipt nog steeds net als in haar kindsjaren vaak bij Jaap in bed omdat ze dat zo lekker warm en gezellig vindt.” Ik verslikte mij in een kalfskroket en zag Jaaps hoofd verkleuren en Ingrid uit het raam loensen, terwijl ze haar enorme kont koket verschoof op de bank.”

    “Och, hemeltje”, sprak de dominee, “wat leuk…”

    Ik heb me die avond maar bedronken aan veel goedkope wijn. Soms snap ik weinig van Kerkmensen.

    zondag 6 november 2016

    Luther-lied (De klokken horen luiden maar waar hangt de klepel?)


    Delf vrouw en kind'ren graf, neem goed en bloed ons af. Het brengt u geen gewin, wij gaan ten hemel in”.
    Soms vraag ik mij hardop af of christenen niet het meeste liegen als ze zingen. Een dergelijke zin mag vroom en geestelijk klinken, maar of wij hem kunnen menen tijdens het zingen is van een ander kaliber. Je staat er immers niet voor, dacht ik. Misschien vergis ik me.
    Zocht mij overigens vier maal in het ...
    rond want het Luther-lied is in het zangboekje: psalmen in tweevoud voor de gein niet opgenomen. Noemen ze het vanaf het preekgestoelte dan ook nog “het hervormingslied” dan blader je je geheel en al stuk. Het kan aan mij liggen maar gezang 401 is zelfs voor de minder begaafde medemens (waar ik mij gaarne onder schaar) eenvoudiger op te slaan en laat dát nu net het zogenaamde Luther-lied betreffen.
    Die Luther was overigens een aardige rakker, die met de gedachte dat een mens niet door aflaten in de hemel komt doch door geloof, wel in de roos schoot, met zijn gedachten over het Joodse volk dwaalde hij vreselijk. Generaties lang is er gedacht dat de kerk nu de plaats in had genomen van het Joodse volk. Derhalve goochelt men elke zondag nu nog met de gedachte dat dit de nieuwe rustdag/sabbatdag zou zijn, maar elke Bijbelse grond ontbreekt.
    Daar hebben wij ook de zondag aan zondag voorgelezen wet aan over gehouden wat niet verkeerd is, doch wederom een restant van de gedachte van Luther dat de kerk nu het geestelijk Israël is.
    En dat terwijl er in mijn Bijbel glashelder staat: Hierna zal Ik terugkeren en de vervallen hut van David weer opbouwen, en wat daarvan is afgebroken, weer opbouwen en Ik zal hem weer oprichten.
    De Joden zeggen derhalve terecht: de kerk heeft onze Sabbat gestolen. Misschien een aardig idee om die eens terug te geven nu het nog kan…

    vrijdag 4 november 2016

    Eindelijk een beetje thuis

    Zoals Arie van de Graaf al opmerkte in het program, er komen op de eendenkooi mensen met een rafelrandje.
    Theo is een van de aardigste, dacht ik.
    Hij kan zo op zijn gemak ernstig voor zich uit zitten mijmeren.
    Wij zien een grote kleine man. Horen hem in zichzelf tevreden overleggen met God mag weten wie. Hij lacht veel, niemand weet waarom. Hij huilt ook gemakkelijk, omdat er van binnen zoveel pijn zit. Diep verborgen in dat grote sterke mens, woont een kleine jongen die wel
    buiten wil spelen maar bang is te vallen. Herkenbaar, toch? Boven zijn hoofd fluit een merel, het gaat aan hem voorbij omdat hij net even is afgedaald in de krochten van zijn geest. "Heer ontferm u," hoor ik hem zacht zeggen. Een gebed om hulp en kracht omdat het leven soms zo'n pijn kan doen. Maar op de eendenkooi is hij onder gelijken. Hier vallen maskers stuk op de vriendschappelijke sfeer. Je kunt jezelf zijn, er is niemand die dat raar vindt.
    Eindelijk een beetje thuis.

    De dagen zijn kwaad



    Voorgangers die in zonde vallen, van hun vrouw scheiden en toch in hun ambt blijven, het kan allemaal in deze moderne tijd. Je hebt
    zelfs homoseksuele voorgangers die gewoon voor blijven gaan alsof dit in Gods plan past. Vrouwen op de preekstoel die Gods woord brengen en dat terwijl er zo duidelijk staat dat dit de taak is van de man. Sterker nog er staat glashelder en voor ieder mens te lezen: Ik sta niet toe dat een vrouw (aan de man) onderwijs geeft. Het is haar niet gegeven. En toch zien we de vrouw in het ambt steeds verder oprukken. Wat maar aangeeft dat de rebelse houding van de vrouw hierin weinig grenzen kent (als wij het hebben over voorgaan in de gemeente). Sterker nog, een mannelijke voorganger wiens kinderen niet wandelen in de weg van de Heer, kunnen niet langer voorganger zijn, leert de Bijbel. En toch zien wij massa’s voorgangers die zondag aan zondag de preekstoel beklimmen om gewoon dwars tegen Gods gebod in te gaan en het woord te verkondigen ondanks dat ze hun eigen kinderen niet op de weg van het geloof weten te houden. Gemeenteleden kennen hun Bijbel nauwelijks of het lijkt ze weinig te interesseren of wat er in hun gemeente gebeurt nu wel zo Bijbels is.

    “Als Ik terug kom op aarde, zal Ik dan nog wel echt geloof vinden?”

    donderdag 3 november 2016

    Geloof en een hoop liefde de Eendenkooi

    De kooi

    De link naar het televisieprogram waar Arie en Annelies van de Graaf vertellen over hun leven. Dank dat ik ook nog met mijn kale schedel in beeld mocht komen.

    dinsdag 1 november 2016

    Stinken doen we allemaal

    Sommige koeien mogen nog even buitenspelen maar zullen snel
    naar binnen moeten als de regen van de herfst gaan vallen. Dan wordt het veen te zompig en een grote blubberboel. Het is een wonderlijk gezicht ze in de morgendamp zo vredig bij elkander te zien liggen. Daar kunnen mensen toch veel van leren. Mensen kijken vaak naar status, komaf, vermogen, schoonheid en meer zaken die slechts gefundeerd zijn op berekendheid en wat voor ogen is. Ben je niet van “hun” soort, dan word je met argusogen bezien als een soort paria. En denk nu niet dat mensen in de kerk dat zoveel anders doen. Heel vaak word je ook daar door de kudde gewogen op een onzuiver schaaltje.  Zo mogen wij eigenlijk niet doen. Wij moeten geheel anders zijn, leert het woord. En toch wordt er maar al te vaak een selectie gemaakt, wie zijn kont met een velletje driedubbel-gelaagd op goudsnede afveegt en wie zich moet behelpen met een oude krant. En toch, ze stinken even hard.

    Koeien daarentegen zijn koeien en liggen gezamenlijk te herkauwen. Ze schijten en pissen dampig naast elkaar op het weiland. Ze rekenen niet in de afmeting van de uier of de opbrengst aan melk. Niet in tekening op de vacht of hoe hard ze kunnen loeien en al hemelmaal niet uit welk plassertje ze geboren zijn.

     

    2 September de Molenwaard op televisie

    De Molenwaard op televisie, mis "ut" niet!

    In het EO-programma Geloof en een Hoop Liefde wordt elke week vijf portretten van bijzondere mensen uitgezonden. Iedere week worden mensen
    uit één bepaalde stad geportretteerd. De thema's geloof, hoop en liefde staan centraal. Geloof en een Hoop Liefde gaat over het kleine geluk van mooie mensen. Het programma wordt afwisselend gepresenteerd door Bert van Leeuwen, Hella van der Wijst, Mirjam Bouwman, Henk van Steeg en Kefah Allush.
    Morgen zijn o.a Arie en Annelies van de Graaf met hun befaamde eendenkooi in de Molenwaard aan de beurt. Misschien mag ik ook nog een kleine rol vervullen op de oude Harley. Ik heb geen tv dus moeten anderen het maar even waarnemen. Meen rond de klok van 17.00 uur. Dinsdag 2 november dus.....


    De herfst joelt door de bomen

    Wie niet geloven kan dat de wereld een plek vol wonderen is, moet eens op de tiendweg gaan wandelen. Het kost niets en is elke dag open en vrij toegankelijk.
    Overigens schiet ik altijd in de lach als ik mensen hoor over de sportscholen. 


    Ik fiets er wel eens langs en zie ze lopen naast elkander op een lopend bandje. Ze ademen de zwangere lucht in van elkaars transpiratielucht en uitgestoten lichaamswasems.
    Of op de hometrainer trappen ze zich in elkanders parelend zweet geen meter vooruit. In strak nylon step bij step in dikke buiken vet verbranden en lekker afvallen voor honderden euro's per jaar. Prima hoor, ik zeg doen.

    Ikzelf doe het gratis in de natuur, de frisse lucht en de wonderlijke zaken die ik zoal tegen mag komen.
    Wandelen, slenteren, een stevige pas of op de fiets, helemaal gratis en voor niets. Zo heeft de Schepper de mooiste zegeningen voor ons beschikt. Geniet er gerust intens van, het is ervoor en komt de mens toe, bij alles waarmede hij zich aftobt in zijn korte leven op aard....