Het is al weer 12 maanden geleden maar het voelt als een paar weken. Gek eigenlijk. Pas toen ik de overlijdensdatum
las op de steen drong het besef door dat het toch heus een vol jaar is. Als
vanzelf ging ik er even kijken en sjokte door
het natte grind van het
IJsselhof. Pa zweeg en dat voelde erg goed. Geen verwijten, geen eisen of
gezeur over dat de kinderen klootzakken zijn, enkel de hemel die huilt omdat ik
het niet kan. Toch voelt het niet goed. Men hoort verdriet te hebben bij een overlijden
en geen gevoelens van opluchting. Nou ja, eigenlijk meer van iets tot een einde
te hebben gebracht. Jammer dat het zo moest gaan, ik had het graag anders
gezien.
Pa was een kluizenaar die nu eenmaal het “normale” leven
waarin een mens zijn verantwoording neemt, niet aan kon. Troost vind je niet in
een fles. Als het er op aankomt, kunnen wij op zijn best slechts schuilen bij
de Schepper en elkaar. Maar als iemand dat niet wil, houdt het op.
Beschadigt dit je nu als zoon? Ik weet het niet. Zou ik
anders zijn geworden dan de mens die ik nu ben als pa een lieve pa was?
Misschien. Je hoort zo vaak dat mensen hun fouten wegpoetsen met hun “minder
goede” verleden, opvoeding etc.. Men geeft iedereen de schuld tot de Schepper
aan toe. Ik geloof daar toch niet zo heel erg in. Ieder mens heeft de keus om
uit te groeien tot een warm persoon. Je kunt je eigen falen niet verstoppen
onder de dekmantel van een anders fouten.
En toch voel je jezelf schuldig. Ook al is het besef nog zo
sterk dat pa nu eenmaal een ontzettend nare man was. Dit komt omdat nare mensen
ook lieve kanten hebben (hadden). Hij was ook de man die zijn gezin onderhield.
Hij zorgde voor eten, warme dekens, kleren aan ons lijf en veel meer.
Ouders denk toch heel goed na voor je scheiden gaat want de
kinderen zijn altijd slachtoffer van een gebroken huwelijk. Zij betalen de
volle prijs, hun leven lang… Dag pa, tot volgend jaar misschien.
