Nu weet ik uit ervaring dat het linke soep is je te wagen in
de kamers van oude dementerende dames.
Voor je het weet ontstaan er misverstanden die er niet om liegen, dus ik
wimpel haar af met de woorden: ”ik kom er zo aan.”
Elke kamer die ik passeer blijkt gevuld met een boze oude
dame die woest op de afstandsbediening zit te drukken, al dan niet onder het
uiten van diepe zuchten.
Moeder zit voorovergebogen met haar tong half uit de mond in
uiterste concentratie om haar tv van 1 meter breed tot leven te wekken.
Helaas, een modem storing in de verbinding op de afdeling en
aan de in de verte klinkende kreten van frustratie te horen, een storing in
geheel het tehuis.
Zusters lopen af en aan om elke oude dame te vertellen dat
er een storing is. Maar bij demente dames is dat lastig want na 30 seconden of
nog korter zijn ze het al weer vergeten en vragen opnieuw waarom de televisie
het niet doet.
Ma is vrij helder vandaag. Uiteraard niet zo helder dat ze
beseft dat pa gestorven is. Hij leeft voor haar en dat heeft ze nodig. Ze voelt
zich schuldig aan de scheiding. Daarom spookt het in haar grijze hoofd. “Waarom
heb ik mijn man verlaten?” “Gaat het nog wel goed met hem nu?”
Een vreselijke last gedragen door een demente oude vrouw die
zo weinig meer van doen heeft met de jonge vrouw die vader ooit verliet. “Is
hij gezond, gelukkig, heeft hij een andere vrouw, is hij nog boos op me?”
Vragen, vragen, vragen die haar achtervolgen tot de dood hen
waarachtig scheiden zal.
Tot die tijd houd ik pa levend. Hij speelt trompet, zingt
liedjes, is blij, rookt nog als een schoorsteen, drinkt met mate, laat
winden en heeft een opblaasbare vrouw,
hij plast uit gemak in een lege fles coca cola.
Allemaal zaken die in moeders ogen goed en leuk zijn en dus een troost.
Het gaat goed met de man de ze 40 jaar geleden verliet voor een ander!
Moeder lacht. “Hahahahahha.”
Alles wel, geen schuldgevoel. Even breekt een straal zonlicht door de dementie heen…
Het duurt maar kort. Na dertig seconden
gaat de naald weer in dezelfde groef. “Hoe is het nu met je vader eigenlijk?”
Op de gang klinkt in koor nog altijd:”zuster, zuster mijn tv
doet het niet.”
De hel bestaat, heus waar! Het is een plek ergens in
dementerende oude hersencellen waar meisjes opgesloten zitten achter de deur
van de tijd.
