dinsdag 30 juni 2015

Zegenen


Toontje lager blazen

 

Wil eens even stilstaan bij het zegenen. Het woordje zegenen is in de Bijbel op veel manieren vertaald en wel als volgd: het groot maken van God, iemand gunsten schenken, aanbidden en als laatste wil ik noemen: iemand tot zegen zijn, zoals kinderen ouders op latere leeftijd dat kunnen zijn.

Ooit was ik in een gemeente waar men opriep om God te zegenen en dat deed men met uitgestrekte handen naar omhoog. Daarna werd er opgeroepen om uit de banken te komen en elkaar onder opleggen van handen te zegenen.

Ik deed hier niet aan mee, maar stond erbij en keek ernaar. Ik geloof namelijk niet dat het zo werkt, sterker nog, ik geloof dat de Bijbel ons leert dat dit fout is.

De Bijbel zegt namelijk: Nu is het onweersprekelijk dat het mindere door het meerdere gezegend wordt (Hebre 7: 7-8). Een zegen gaat dus van hoog naar laag. Een voorganger kan de gemeente zegenen vanuit zijn positie binnen de roeping. De aartsvaders konden hun kinderen zegenen vanuit hun ouderschap, God kan de mensheid zegenen vanuit zijn Schepper zijn. In alles zien wij dat het meerdere het daar onder liggende zegent.

Het is dus onzinnig om elkaar te gaan zegenen en toch hoor ik dat op verschillende kringen, het een soort (goede) gewoonte is geworden elkaar onder handoplegging te zegenen. Kringleiders gaan dan de kring rond om hen de handen op te leggen.

Naast dat ik dit hooghartig vindt, want men weet heel goed dat zelfs een kandidaat voorganger de gemeente nog niet mag zegenen, omdat hij (nog) niet in zijn(volledige) ambt staat, ben ik zo bang dat het meer een stukje machtswellust is. Een stukje: IK zal jou eens zegenen. IK heb iets wat ik jou eens zal geven. God geeft jou iets via Mij, etc. Ik meen tevens dat de Bijbel ons leert om niet iedereen zomaar de handen op te leggen en te zegenen. (1Tim.5:22)

Om kort te gaan: weest elkaar tot zegen, help elkander daar waar nodig is, zegent elkaar door in liefde naar elkaar om te zien, maar verbrand je handen niet aan gebruiken en vormen van zegen uitdelen, waar jij vanuit je positie (nog) niet toe geroepen bent. Gods zaken zijn geen speelgoed!

maandag 29 juni 2015

Papa hoort u mij?


Ben je in de hemel of de hel? Kunt u mij horen als ik roep? Is er nog verandering mogelijk na de dood? Spijt, berouw, waardoor zaken in het hiernamaals opgelost kunnen
worden? Of is de Bijbelse spreuk: zo de boom valt blijft hij eeuwig liggen, hier van toepassing?
Ik wil zo graag datgene zeggen wat u toen nimmer wilde horen.

Nee gerust, geen woorden van boosheid, wil slechts wat feiten op een rij zetten en daarna zien we verder. We moeten er straks toch uit kunnen komen als het volmaakte daar is?
Vergeven dat u geen vader kon zijn.

Vergeven al het drinken en de klappen die er van vielen. Vergeven de pijn van de afwijzing die ik de rest van mijn leven met mij mee moet dragen. Vergeven de onzekerheid die altijd onder mijn opgewekte houding aanwezig is. Vergeven de duizenden keren dat u mij kleineerde. Vergeven al de pijn van het besef reeds op heel jonge leeftijd alles alleen te moeten doen.
Maar u moet ook vergeven. Vergeven dat ik wellicht niet de zoon was die u wenste. Vergeven dat een andere man uw huwelijk stuk maakte. Vergeven dat uw vrouw, die onze moeder is, ervandoor ging en mij en u in de steek liet. Vergeven dat uw leven toen geheel en al aan stukken lag. Vergeven dat ….
Want u bent meer dan een falend mens. U was ook de man die ons te eten gaf. Ooit hard werkte om met het gezin op vakantie te gaan. U was ooit de vader waarbij ik op zijn schouders zat.

De man die nooit stil zat en alles wat zijn ogen zagen kon maken. U was de pa waarbij wij kinderen op de rug reden als u het paardje was. U was een vader tot de scheiding u in stukken scheurde. Toen ging het pas mis in mijn beleven.  De drank, de onverschilligheid, de liefdeloosheid.
Wij zijn allemaal slachtoffers, u net zo goed. Kon u het leven niet meer aan dat u wegvluchtte in zelfmedelijden? Waren er geen reserves meer om ook ons de kinderen nog iets van te geven?

Was dat de oorzaak van al het falen?
Gelukkig is een mens meer dan zijn of haar falen. De Schepper vergeeft, wij moeten ook vergeven pa. Niet blijven stilstaan en het verleden laten bepalen wie wij nu zijn. Ik hoop papa als u mij horen kunt, dat wij elkander van harte en totaal vergeven kunnen.
Papa, hoort u mij?

zaterdag 27 juni 2015

Gewogen en te licht bevonden

Sprak met een buurman die een heel eind verder op de dijk woont.  Op het eerste gezicht best een aardige man. Het gesprek kwam op de kerk en hij vroeg
naar de naam van de vier muren waarbinnen wij samenkomen. “Oh licht dus.” Was zijn reactie. Toen ik om details van zijn snelle beoordeling vroeg bleek dat hij de samenkomst bezocht in een genootschap dat zich de noemer “zwaar” heeft toebedeeld. Al het andere plaatste hij, met een vernederende ondertoon, onder het kopje: licht.
Hij droeg het zwaar zijn met enige trots en zijn woordgebruik was ook doorspekt met de tale Kanaäns. Woorden als: Bevindelijkheid, predestinatieleer en meer zaken waarbij de dikke van Dalen te hulp moet schieten, vloeiden rijkelijk. Je zag hem zwelgen in zijn woordkeus en hij voelde zich zichtbaar veilig achter de ijdele muur van zijn gewichtig zijn.
Een paar uur later geraakte ik in gesprek met een andere buurman die een charismatische gemeente bezoekt en ook dit gesprek verliep niet lekker. Hij had het over: wij moeten profeteren, een waar christen spreekt in tongentaal, bidden moet met opgeheven handen, het doen van wonderen en wonderbaarlijke genezingen zou voor hem dagelijkse kost zijn evenals, het verstaan van de stem van de Heilige Geest en het proclameren in de hemelse gewesten.
Ook bij hem kreeg ik het gevoel op een weegschaaltje gelegd te worden, gewogen en te licht worden bevonden. Naar gevoel is dat.  Mensen hebben dat. Ze wegen je om je geld, je komaf, je opleiding, je uiterlijk, je sociale status en op je geloof.
Mijn humeur werd pas weer beter toen de heel oude buurvrouw van 96 me bedankte voor het helpen met het uitkloppen van haar kleedjes met de voor ieder mens te begrijpen woorden: Je bent een lieve jongen.
Pas in haar vond ik de Here Jezus terug die ons niet komt wegen of we al op gewicht zijn, maar al ons gewicht zelf in de schaal der genade en liefde plaatst door Zijn offer.
Zwaar of licht zijn bedenksels van mensen en strelen enkel het gevoel van eigenwaarde. Het zijn nutteloze zaken die meer kwaad dan goed doen.

vrijdag 26 juni 2015

Dagboek zaterdag


Het was me namelijk opgevallen, dat de meeste heilsoldaten bebaard door het leven gingen. Nog voor de dag voorbij was had ik duizend kaartjes laten
drukken met daarop een gedeelte uit Psalm 1 en het zou vanaf dat moment mijn motto worden: [b]Al wat hij onderneemt gelukt[/b], stond er met vette letters. Het zou gaan lukken, ik wist het zeker, het kon niet meer stuk, ik had er geloof voor, het was in Gods wil zo dacht ik. Totdat ik afgelopen zondag met een gebogen hoofd bij het Leger des Heils naar buiten kwam.

Ik kon praten als Brugmans, de Heilsoldaten waren niet onder de indruk van mijn plan en stelden hun baarden dan ook niet ter beschikking van mijn dekbeddenindustrie. Alleen wat oudere dames wilden hun baardharen ter beschikking stellen. Maar zeg nou zelf daar vul je nog geen kussen mee. Terwijl ik door de regenachtige straten van Gouda zwierf kwam ik langzaam maar zeker tot mezelf en begreep dat het voorspoedevangelie niet bestaat. We kunnen de Here God niet voor ons karretje spannen, zelfs niet door positief te denken. Ik beleed mijn dwaasheid aan de Here en je kunt het geloven of niet, maar ik wist dat Hij ondanks mijn dwaling ongelofelijk dol op mij was.

donderdag 25 juni 2015

Dagboek vrijdag

Het was weer eens zover. Na het lezen van het boek: De kracht van positief denken, wist ik wat me te doen stond.

Ik moest geloven in mezelf, mijn tanden gelijk een pitbulterriër zetten in datgene wat ik het liefst wilde doen. Als je ergens geloof voor hebt, zal het ook gebeuren, zo werd mij verteld door de auteur van het boek. “Ik dacht al dat het zo werkte”, mompelde ik tegen Paula die even opkeek uit haar Libelle, met een paar ogen die leken te zeggen: doe nou maar “normaal” joh. Ik wilde altijd al een eigen zaak beginnen, me opwerken binnen de maatschappij en een gerespecteerd zakenman worden. Maar nooit had ik de moed gehad om mijn plannen in daden om te zetten.
Dat kwam, zo vertelde mij Dr Norman, door een gebrek aan geloof in mijzelf en in God. Maar nu was ik vastbesloten om mijn plan uit te gaan werken. Het betrof een geheel nieuw soort dekbed.
Eentje die op de christelijke markt een absolute bestseller zou worden. Het nieuwtje zat hem in de vulling die zou gaan bestaan uit een materie die tegelijkertijd lekker warm in de winter en in de zomer een ademend effect zou hebben. Ik wilde de dekbedden namelijk gaan opvullen met de baarden van Heilsoldaten.

Wordt vervolgd

woensdag 24 juni 2015

Het gilde van de zakdragers


De zakdrager, wat is het voor een soort mens en wat zijn de taken die hem zijn toebedeeld in de dagen dat hij zijn leven slijt op
dezer aardkloot? Om die vragen goed te beantwoorden moeten wij terug naar het begin. Terug naar de hof van Eden waar de eerste zakdrager en zijn vrouw leefden. Het eerste dat opvalt, is dat de zakdrager ter verantwoording wordt geroepen voor de fouten van zichzelf en zijn vrouw. “Adam waar zijt gij?” Niet Eva maar Adam ...wordt geroepen.
We zien hier dan gebeuren wat we nog elke dag beleven, de zakdrager geeft zijn vrouw de schuld van zaken waarin hij zelf ook fout is. Afschuiven is van alle tijden. De vrouw wijst naar de duivel en de duivel wijst op zijn beurt naar God. En dat alles in het licht van de wetenschap dat de zakdrager oorspronkelijk geroepen was om alles te beheersen maar wat bleek, hij kon zijn eigen vrouw niet eens aansturen. Misschien wilde ze wel niet en was Eva’s emancipatiegedachte de grondslag voor het verwijderd worden uit het paradijs, waarvoor dank dames!
Voor de oplettende lezer zal het geen geheim zijn dat spreuken als: de zak krijgen, bepakt en bezakt staan (om te verkassen), dat kan je in je zak steken, in de piepzak zitten, de ogen in de zak hebben en in het laatste hemd zitten geen zakken, allemaal verwijzen naar de eerste zakdrager waar het al mee misging. In de kerken zien wij dit besef ook nog duidelijk terug in het rondgaan van de collectezakken om nog iets goed te maken ,wat overigens ijdelheid is. U ziet, er is zoveel meer te zeggen over de herkomst van de zak.

Dagboek donderdag


Toen ik onder het gebed de deur van de wachtkamer hoorde opengaan, loerde ik over zijn schouder en daar stond de prothese lijmer “himself” terwijl van verbazing zijn mond open zakte. Logisch toch? Ik bedoel maar te zeggen dat je het niet iedere dag meemaakt dat er mensen in je wachtkamer met elkander aan het bidden zijn.
Een oude met een murmelmond en een die er uit ziet als Clint Eastwood. Daar zou menig mens zijn mond van open vallen! Niet dan?

Maar de man uit Indonesië trok zich van de starende Backs weinig aan en bad soppend met zachte mond rustig door.

Om een lang verhaal weer kort te maken: het gebit werd diezelfde ochtend gerepareerd en kon daarna weer jaren trouwe dienst doen. Toen we het ophaalde bij Backs en de broeder het  indeed en plotsklaps verstaanbare volzinnen ten gehore wist te brengen, was hij zo blij dat ik vreesde dat hij Backs een broederlijke “hug” zou gaan geven. Maar dat was voorbarig gedacht. Even later wandelden we door de voorjaarszon beschenen, over de markt en praatte de broeder honderduit over het wonderbaarlijke herstel van zijn kunstgebit.

Je kunt zeggen wat je wilt van deze mensen uit Indonesië, maar hun kinderlijk geloof heeft trekken in zich van een geestelijke eenvoud, die wij met al onze westerse nuchterheid ergens zijn kwijtgeraakt. Worden als de kinderen, ging er de onderweg steeds door mijn hoofd.

Op het einde van de twee weken vond ik het best wel moeilijk om weer afscheid te moeten nemen van de kinderen. Je gaat zo hechten aan zo’n groep weet je. Maar de goede herinneringen bleven en zijn niet met de groep meegegaan naar Indonesië. Het was voor mij een geweldige ervaring om mee te mogen maken hoe levendig en puur het evangelie wordt geleefd door mensen uit een geheel andere cultuur. En geloof mij, als het gaat om getuigen over de Here Jezus zijn ze niet te stoppen! Vraag het maar aan Backs de lokale gebitten reparateur.

Zorgen voor elkaar


Het mooiste van de kerk

Eigenlijk wordt dat gevonden, dacht ik, in de zorg van de Schepper voor ons en de zorg voor elkaar.

Een huwelijk is eigenlijk een gemeente (kerk) in kleine vorm. Je eerste verplichting ligt niet in de kerk in het groot, doch in je eigen kleine gemeente (je gezin).

Als iemand mij nu op de man af zou vragen wat nu het allerfijnste is van het huwelijk, dan behoef ik niet lang na te denken. Het wordt niet gevonden in het samen slapen en alles omtrent het bed, wat in onze dagen zo’n geweldig belangrijke plaats inneemt. Geniet, neem, tast toe en bevredig. Sorry, hoe fijn dit ook mag zijn, het is ten diepste niet waar het om gaat. De kreet: ik ben op hem/haar uitgekeken, of we leven als broer en zus, kan in de oren van de hedendaagse mens genoeg reden zijn om te scheiden, doch is in de kern een nemende vorm van geluk achterna lopen.

Als je man of vrouw op een dag in een rolstoel terecht komt zal je toch ook de seksualiteit moeten missen. Of zet je hem/haar dan ook aan de kant omdat hij/zij dát niet meer kan?

Is het allerbelangrijkste in een relatie niet de zorg voor elkander? Voor de ander willen zorgen is een uiting van liefde, terwijl seks in veel gevallen slechts een uiting is van lust. En begrijp mij goed, ook ik lust wel, maar als ik het weeg op de weegschaal der liefde, heeft ze minder gewicht dan voor elkaar zorgen.

Het probleem in onze dagen is dat velen niet meer beseffen welk een vreugde er ligt in het zorgen voor de ander.  Moederen, vaderen, zorgen voor, het lijkt steeds meer een parttime bezigheid die van minder belang is dan de tweede auto, de vakanties, de seks, ons grote huis etc.

En toch denk ik dat wij het ware goed (de vreugde van het zorgen voor elkaar) langzaam maar zeker verloren zijn (grotendeels). Mijn bewondering gaat overigens uit naar mensen in de zorg. Die soms op zondag niet eens in de kerk kunnen zijn, omdat ze ook op die dag mensen die het nodig hebben met hun liefde omringen.

Om kort te gaan, ik put de meeste vreugde uit het zorgen voor elkaar.

dinsdag 23 juni 2015

Dagboek woensdag


Weet ook wel dat het vreemd klinkt om een handoplegging te overwegen voor het spoedig herstel van een kunstgebit maar ik zag geen andere oplossing.
Na voor het kunstgebit te hebben gebeden gingen we de wachtkamer in bij de gebittenreparateur. Waar ik alleen geen rekening mee had gehouden was de enorme vrijmoedigheid als het gaat om getuigen over de Here van deze broeder uit Indonesië.
Geheel anders dan wij in de traditionele kerken gewend zijn murmelde hij met met zachte mond het evangelie in de wachtkamer vol mensen. Al spoedig raakte een vrouw die ook in de wachtkamer zat zo onder de indruk van zijn evangelisch gemurmel dat hij met haar in now time het zondaarsgebed murmelde.
Ondertussen zat ik maar met hen mee te bidden alsof dit de gewoonste zaak van de wereld was. Tja waarom ook eigenlijk niet! Ik kreeg het ook te pakken en bad als nooit tevoren. Ik mag wel zeggen dat ik door het gemurmel van deze man zonder tanden meer opgebouwd werd in het geloof dan door menige samenkomst. “Glorie voor God en looft Zijn naam!” Zo klonk het in de wachtkamer bij Backs. En toen……

Ik kan er niet bij


Soms voel je je als een blinde op de weg van het leven. Waartoe dit al? Waarom is er zoveel leed, zoveel pijn, zoveel verdriet?
Ik kan er geen goed antwoord op vinden. Naar het “waarom” het zo moet zijn! Verhalen over zondeval en eigen schuld geven, hoewel ik daarin geloof, ook geen goede verklaring die het verstand bevredigt.
Het is, als je goed over het leven nadenkt of je je in een droom bevindt waaruit je niet ontwaken kunt. Het is te groots. Het overtreft ons denken te veel. Het is te ongrijpbaar, te hoog. Goed, er zijn massa’s mensen die menen dat de mens voldoende brein heeft om de Schepper dood te verklaren.
Maar dat is dwaas. Tegenover elk argument dat het leven vol verdriet en pijn zit, staat immers ook een dosis vreugde en genot. Als de oorlogen en de ziekten het afwezig zijn van een Schepper zouden bevestigen, wat vertellen vrede en gezondheid ons dan? Van waar komt dát dan? Ik voor mij verklaar mijzelf niet instaat om middels kennis het leven te doorgronden. Wat overblijft is de hoop, het geloof. Het is voldoende…

maandag 22 juni 2015

Dagboek dinsdag

We hadden een erg goede dienst in het bejaardenhuis met de kinderen. De oudjes genoten en klapten in hun handen. 
Enkel erg jammer dat een van de leiders (een oude man uit Indonesië) tijdens het zingen van een vurig opwekkingslied, zijn kunstgebit naar buiten spoog dat in twee hapklare brokken op de stenen vloer uiteen viel. Ik zag het in mijn ooghoek voorbij komen en vroeg mij af of je voor een gebroken kustgebit mag bidden om een wonder?

Het meest vervelende was dat hij vanuit het Indonesisch de vertaling naar het Nederlands voor zijn rekening zou nemen en nu hij murmelde en spetterde met zachte mond als mijn opa van vierennegentig, was er niets van te verstaan. Ook al deed hij nog zo zijn best, het enige wat hij zonder dat lamme gebit nog wist te produceren was een hoop speeksel dat  in wilde vlokken om hem heen vloog.

Natuurlijk was ik weer de klos om zijn gemurmel in iets dat nog enigszins leek op Nederlands om te zetten op het podium. Het koude zweet brak me uit. Het leek wel of de oude man in tongentaal stond te murmelen en ik begreep al snel dat hier onmiddellijk een oplossing voor moest komen. Temeer aangezien de groep kinderen morgen (woensdag) in het volgende rusthuis een optreden zouden geven. Zag de bui al hangen dan ik (omdat ik vrij ben) de ganse week  naast deze broeder die met “zachte mond” gebeden het zwerk in stond te spetteren, zou moeten staan. De oplossing werd gevonden in “Backs” de lokale gebitten reparateur hier in Gouda. Morgen om halfnegen zouden we samen als eerste op de stoep staan om de “kunstklapper” tot een geheel te laten versmelten zo de Here wil en wij leven.

P.s met Old Shat gaat het prima, hij koopt zijn boodschappen weer aan de SRV wagen dus daar ben ik dan even van af. Heb het al druk genoeg nu met de Kings kids….

Kerkelijke gemalen poppenstront

Ik zou wel een muziekinstrument willen bespelen, maar ben er
niet handig in. Je moet wel een beetje muziek in de vingers hebben en dat gen mis ik net. Ik heb het wel in mijn hoofd maar niet in de kluiven.
Veel christenen menen dat er zoiets bestaat als christelijke muziek. Hmm, zou het echt waar zijn? Bestaan er ook christelijke aardappelen? Christelijke rubber laarzen? Christelijke kipkluifjes? Ach nee, ik denk dat muziek op zichzelf neutraal is als papier. Tis maar wat je er in wilt verpakken. Christelijke muziek of christelijke geluiden, bestaan volgens mij niet.
Een kerkorgel bestaat eigenlijk ook niet. Een midwinterhoorn in de kerk verwordt ook niet tot een kerkmidwinterhoorn als er onder de preekstoel op wordt geblazen. Zodoende wordt een orgel ook geen kerkorgel omdat het in de kerk staat. Hooguit een pijporgel maar dat klinkt nogal pikant.
Derhalve zijn instrumenten ook neutraal. Toch zijn er hele massa's "christenen" die menen dat een elektrische gitaar of een drumstel onchristelijk zijn en een kerkorgel een hemels instrument. Van mij mogen ze, enkel is het inlegkunde van de bovenste plank...

zondag 21 juni 2015

Dagboek maandag


Er komt een grote groep kinderen uit Indonesië naar Nederland om evangelisatie campagnes te houden.
Onze gemeente is benaderd of ze misschien voor een periode van twee weken het gebouw beschikbaar willen stellen om deze groep “Kings Kids” onderdak te bieden etc.
En waar ik wel heel blij mee ben, men heeft mij gevraagd of ik deze groep wil begeleiden en helpen met van alles en nog wat. Het betreft dus zo’n veertig kinderen in de leeftijd van negen tot vijftien ...jaar plus acht begeleiders. Communiceren zal in het Engels moeten gaan maar dat gaat wel lukken denk ik.
Ze kwamen vanochtend vroeg aan en als rasechte Hollander wilde ik natuurlijk een stoere indruk maken en hees me in een oude 501 spijkerbroek waar onder ik een paar bruine “vatgeencow-boy” laarzen aantrok. Ik sprong op de Harley en blies richting gemeente.

Met luide knallen onder de billen kwam ik aangereden en stapte “outlaw achtig” van de rat bike.
Een groep keurig geklede kinderen vergezeld door hun begeleiders die in driedelig kostuum gestoken waren, stonden keurig op de stoep te wachten. Tot ieders verbazing was “broeder Peter” de persoon op de luid ploffende oude Harley Davidson en met open monden keken ze alsof ik een man van Mars was.

Ik kan mij vergist hebben maar ik zag in de ogen van de begeleiders toch iets van vertwijfeling over hoe dit zou gaan aflopen. De kinderen dromden om mij samen en wilde me aanraken al ware ik een fossiel uit een reeds lang vervlogen tijdperk. In het royale gebouw gekomen pakte men de koffers uit en begon gelijk te oefenen voor hun programma. Het eerste waar men de zinnen op had gezet was een rusthuis. Daar zouden ze dinsdag hun liedjes, dansjes en meer aardigs uit Indonesië te gehore brengen. Vooruit dan maar.

zaterdag 20 juni 2015

Dagboek zondag


Ik kreeg van een kennis een mooi doosje met daarin twee verchroomde ballen. Ze maakten een vrolijk geluid als je ze bewoog of schudde.
Ik had meteen al een vreemd gevoel over deze, bij nader inzien, ballen uit het Oosten. Maar je wil niet achter elke boom een duiveltje zoeken, dus zolang de schenker van dit kleinood nog op visite was en zijn koffie dronk, zat ik enthousiast met de ballen uit het Oosten wat te klingen en te klongen. Maar  lekker zat het me in het geheel niet.
De een deed “kling” de ander “klong”. Ik dacht wat een grappig geschenkje is dat en las in de gebruiksaanwijzing dat het de bedoeling was om de ballen in je hand te nemen en ze langs elkander te laten ronddraaien onder vrolijke en rustgevende geluidjes, die uit de ballen opwelden. Het zou de gebruiker bewust maken van zijn innerlijke zelf en diepe rust geven en ontspanning.
Zodra de vriendelijk gever  weg was, kroop ik achter de pc en zocht op het internet. Ik wist niet precies wat ik moest intypen in Google maar deed op goed geluk “yin yang ballen ballen” en jawel! Daar waren ze al.
Deze ballen zouden de gebruiker, die ze al klingelde en klongende in zijn hand moest laten ronddraaien, een innerlijke rust, een gezonde geest, een goed geheugen en bij regelmatig gebruik kan zelfs genezing of verbetering optreden van spijsvertering, spieren, beenderen, hersenen, hyperventilatie en bovenal het seksleven in hogere sferen brengen.
Ik liep naar de Stolwijkse vaart die achter ons huis doorloopt en smeet ze er in. Met een laatste “kling” en “klong” zonken de occulte ballen uit het Oosten weg in de zompige veenbodem van ons Nederige Landje. Nimmer heb ik meer beseft wat een voorrecht het is om een Levende God te mochten kennen in Zijn Zoon Jezus Christus, in plaats van je vertrouwen te moeten stellen op een paar vaag klinkende ballen.

vrijdag 19 juni 2015

Dagboek zaterdag


Even bij die ouwe kijken hoe de zaken er voorstaan straks. Hij zal wel weer appelmoes willen hebben, de goedkope dan.
En Bona voor in zijn neus. Het valt mee. Hij ziet er nog altijd wel verknipt uit, door mijn toedoen en heeft nog genoeg in huis. Wil enkel een ongesneden brood.
Dat valt nog niet mee bij de supermarkt is het onvindbaar. Dan maar een gesneden want als ik bij het Stoepje brood haal is het vast te duur voor die ouwe.
Ik besluit een BBQ te geven en aangezien er achter het huis te veel wind staat, gaan we in de voortuin zitten. Nodig wat vrienden uit en de rookontwikkeling is enorm, maar dat is nu eenmaal onderdeel van de fun. Zolang je het tot een enkel keertje per jaar beperkt is het voor de buurt te verteren.

Als we net aan de wijn zitten en ik de eerste gamba’s bij mijn vrienden naar binnen zie glijden, zie ik uit mijn ooghoek de deur bij Old Shat opengaan. Hij neemt plaats in het zonnetje voor de deur en loert verlekkerd naar wat wij daar zoal zitten te smullen. Ik zie mijn vrienden naar hem kijken en een stelt de vraag wie dat vieze oude mannetje is? Lastig, lastig, lastig omdat mij nu net het gedeelte uit de Bijbel in gedachten komt om als je een maaltijd houdt men ook aan dit soort mensen moet denken.
Probeer me nog te verschuilen achter het idee dat die ouwe enkel appelmoes en frambozenvla eet, maar er zit een stukje onrust in me. Ik kan niet echt genieten van het eten maar besef wel dat als ik hem roep, iedereen aan tafel niet meer kan genieten.

Een oude man met klodders bona in zijn neusgaten en die er uit ziet als een holbewoner. Ik ben Majoor Boshardt toch niet? Hoe los je dat nu op? What would Jesus do? Of anders, wat zou jij doen?
Wordt vervolgd

donderdag 18 juni 2015

Dagboek vrijdag


Kreeg een pbtje van een lid van een charismatische gemeente die mij verweet een vuile mond (lees bek) te hebben.
Ik zou een antichrist zijn en ter helle varen omdat ik Gods uitingen van de Geest in een verkeerd licht heb gesteld (lees de Geest gelasterd).  Vallen in de geest (Geest) is volgens de schrijver Bijbels. Moest mijn mond wassen met veel zeep, aldus de schrijver.
Tja, als je een wereld met leugens boos wil maken, moet je ze de waarheid vertellen. Sorry, maar ik schrijf niet om te kwetsen, enkel om te ontmaskeren. Ben je het niet mee eens, prima, maar laten we elkaar a.u.b. de ruimte laten om zelf na te denken. Het enige Bijbelse dat deze persoon kon aandragen was een vaag geïnterpreteerd Bijbelgedeelte over het neerdalen van Gods Geest in de tempel waarbij de Priester niet meer konden blijven staan. Ik lees hier gewoon: de priesters gingen naar buiten.

De schrijver van de brief leest er: ze vielen neer, gingen diergeluiden maken, loeiden als koeien, knorden als varkens en sprongen als kikkers. Van mij mag je maar…het staat er niet en dus hup de prullenbak met deze gedachte in.
Ben een boek aan het lezen over proclamatie.

Volgens de schrijver is dit een onbekend gebied voor de meeste christenen. Zijn visie is kort te omschrijven. Alles wat je nodig hebt voor een overwinnend geestelijk leven is proclamatie. Volgens hem wordt er door de hedendaagse christen veel te weinig geproclameerd.
Wist zelf eigenlijk niet zo goed wat proclameren was. Het blijkt het hardop met luide stem uitspreken van, dingen die je wilt of niet wilt. Het resultaat zal volgens de schrijver zijn dat de geestelijke sluizen van zegen wijd open zullen staan, op het ogenblik dat Gods gemeente gaat proclameren.
Sta altijd open voor nieuwe dingen en je bent nooit te oud om te leren, dus las ik met veel interesse tot diep in de nacht in het boek en heb daarna een half uur tegen de hervormde buldog van de overburen staan proclameren dat ze niet zwanger mag zijn van onze teckel. Nee heb je en ja kun je krijgen, toch? Viel moe maar voldaan van het lezen in een diepe slaap.

woensdag 17 juni 2015

Dagboek donderdag


Vroeger maakten alleen zogenaamde wielrennertjes zich schuldig aan dit mallotige gedrag, om zo snel mogelijk weer
thuis te kunnen zijn, maar nu vergrijpen hele trossen burgers zich aan zulks. We hebben het dus over spookrijden op de fietspaden. Men schroomt niet om met een stalen gezicht je tegemoet te rijden op een fietspad van een meter breed terwijl jij bijna de kant inknalt omdat er eigenlijk geen ruimte is.
Aan de overkant ligt een keurig fietspad maar dat vindt men lastig. Gewoon maar fietsen zonder regel is makkelijker. Denk nu niet dan enkel school gaande kinderen het doen, welnee, scooters, (jaja op het fietspad) snorfietsen, de hele reut gaat dwars tegen het verkeer in en rijdt de vouwen uit je broek. Vroeger hadden we nog wel eens een agent die daarop letten kon, maar de laatste keer dat ik een agent heb gezien was achter een boom met een lasergun, verder zijn ze zeldzaam in het stadsbeeld. Misschien moeten we er een zooitje klonen of zo?

Ik pleit al jaren voor de terugkeer van de te voet of te fiets gaande Bromsnor die, naast dat het werkgelegenheid schep, veel gevaarlijke zaken de kop in kan drukken.

Want voor mij een van de grootste ergernissen van onze tijd zijn welhaast mensen die op de fietspaden spookrijden. Meestal kijkend op hun gsm/ smart Phone of ander digitaal “eindtijdproduct” met doppen in de oren en een zonnebril op. De dagen zijn eng, vind ik. Geen wonder met al die spoken op de weg! Ik krijg er in ieder geval de neiging van om er af en toe een paar de graskant in te duwen.

dinsdag 16 juni 2015

Dagboek woensdag


 

“Ga je mee een avondje blessen?” Een vraag die ik kreeg van een broeder. Wat is dat blessen? Het betreft een soort christelijke uiting van
de Geest, volgens zijn zeggen. Nu ben ik persoonlijk niet zo’n mens die overal een mening op na wil houden zonder het zelf na te gaan hoe een en ander echt zit en dus ik ging mee.

Het werd gehouden in een zaal in Rotterdam. Bij de binnenkomst zag ik het al gelijk, opgeklopt charismatisch sfeertje. Mensen stonden her en der al te bidden en toen de dienst van start ging begon de spreker op de mensen te blazen. Was even blij dat ik niet vooraan stond want als zo’n spreker uit zijn mond stinkt lig je zo op de grond. En dat bleek nu net de bedoeling. Groepjes mensen vielen neer in de geest (bewust met kleine letter) want ik meen dat het niets van doen heeft met de Geest maar met de mens zijn eigen geestelijke  innerlijk. Anderen begonnen te lachen in de geest (zoals het genoemd werd) en gierden het uit van de pret. Ik stond erbij en keek ernaar. Dus dit is nu een avondje blessen?

Weer anderen begonnen als kikkers rond te huppen  en ik ervoer het als vreselijk beschamend en degenererend om dit in verband te brengen met het Bijbelse geloof. Kreeg de vreemde aandrang om bij mijn vriend, die ook als een kikker rondsprong, op de schouders te klimmen en een stukkie mee te hupsen, maar het was te gênant. Ik maakte zo snel mogelijk dat ik buitenkwam en stak een sigaartje op.

In de Bijbel lezen wij nergens over deze speeltuin taferelen en ik ervaar al dit pogen als een kinderachtige vertoning van mensen die zo ervaringsgeil zijn, dat ze de meest dwaze dingen overhoop halen en dat proberen te verheffen boven het “eenvoudige” geloof. Walgelijk!

1 korinte 4:6: ik zeg u broeders, niet te gaan boven hetgeen geschreven is…..(Denk daar eens aan als men u weer iets probeert te verkopen als zijnde van God. Staat het niet in de bijbel: weg ermee! Hoe simpel kan het zijn…..

maandag 15 juni 2015

Dagboek dinsdag


Het wonder geschiedt, de oude man krabbelt op. Hij zit nu weer in de zon voor de deur en rookt zijn apenharen shag. Toch ben ik er niet echt gerust op.
Hij is zo mager als een lat. Zijn haar is zo lang dat hij er uitziet als Winnetou en ik besluit hem te knippen. Veel beroerden dan het er nu uitziet kan het nooit worden. Ik sta voor de kast en heb de keus uit twee tondeuses. De tondeuse waar ik altijd mijn schedel en baard mee doe of die waar ik de hond mee onder handen neem. Ik zal niet vromer doen dan ik ben, ik koos voor die van de hond.

Nadat ik heb onder handen heb genomen ziet hij er uit als een ananas met enkel bovenop een pluk. Hij wrijft tevreden over zijn kop, zolang het maar niets kost is het oké.

Ik ga naar huis om te sporten in mijn oude schuur (fitness). Ik ben net in de oude schuur aan het sporten  als ik door de openstaande garagedeur Old Shat op de fiets aan zie komen. Hoe is het mogelijk, die ouwe fietst!

Heb eerlijk gezegd niet zoveel zin om mijn uurtje fitness te zien veranderen in een uurtje geklets. Dus ik grijp onmiddellijk een hand schuurstof wat onder de bandschuurmachine ligt en werp dat omhoog juist op het ogenblik dat hij zijn getaande hoofd om de hoek  steekt  “Poeeooo”, roept hij hoestend. “Ik kom wel een ander keertje terug.” “Ja, ik ben net even aan het schuren Shat”, roep ik hem nog na terwijl hij op zijn oude damesfiets wegtuft. Weet ook wel dat dit nu niet bepaald een geweldig te noemen voorbeeld is van mijn cursus naastenliefde in de praktijk. Maar ik zag ook even geen andere oplossing.

Wordt vervolgd

zondag 14 juni 2015

Dagboek maandag

Als ik om drie uur samen met de huisarts naar binnen ga ligt de oude man weggekropen onder de dekens en steekt enkel zijn grote neus onder de vette lappen vandaan.
 
Ik besluit om de dokter even alleen te laten met hem en naar buiten te gaan om daar even af te wachten. Na een kwartiertje komt hij naar buiten en overhandigt me een recept met de mededeling dat het er niet zo mooi uitziet en dat hij eigenlijk zou moeten worden opgenomen in het ziekenhuis, maar dat wil hij absoluut niet.
Hij heeft een dubbele longontsteking en ik beloof hem goed in de gaten te houden.
Als ik binnenkom met het recept staat Old Shat in een grote witte bloemenvaas te pissen en ik vraag hem wat dit nu weer voorstelt. Zonder me te antwoorden piest hij gewoon door en kruipt in bed met de mededeling dat hij even de bloemen water heeft gegeven en nu wil roken.
Op mijn advies dat hij dat nu beter even niet kan doen fronst hij zijn wenkbrauwen en roept: “Maar daar gaan mijn longen juist van open”. Heb het maar zo gelaten en ben het recept gaan halen en het nodige appelmoes, want daar had hij enkel nog trek in.
“Hier dit heb je van de dokter, slik maar even in met wat appelmoes lukt dat wel.” “Heb je misschien wat bona voor me want ik heb zo’n droge neus?” “Maar beste man, dan ram je er toch geen margarine in! 
Neem dan van mijn part een plantenspuit maar geen boter.” Old Shat deed terecht of hij boter op zijn (en in) zijn neus had en ramde enorme klodders margarine die ijskoud de zachtste zeggen te zijn, in zijn neusgaten. “ Zo dat is beter, “zucht hij...

zaterdag 13 juni 2015

Dagboek zondag


Hoe belangrijk dat wij deze dwalingen durven benoemen en zeer waakzaam zijn voor het zo ontsporen van de kerk. Het gaat niet om genezing, het gaat niet om geld het gaat niet om gaven, het gaat ten diepste enkel om de liefde.

En dat was nu net wat ik miste die avond. Het evangelie werd even hard gebracht als deze slecht verlicht zijnde zaal met plastiek stoelen op mij overkwam. Er zat geen warmte in, slechts dominantie. Overigens viel het mij op dat Jan proclam...eerde dat ziekte en verval van het lichaam niet behoeft als men maar geloof had dan stegen ouderen als op arendsvleugels op. En dat terwijl Jan een bril, kunsttanden, een kale kop en als ik mij niet vergis op steunzolen door het leven gaat.
Hoezo, verval niet nodig als je maar geloof hebt?
In al de kerken die ik heb mogen bezoeken heb ik het nooit zo zout gegeten als bij deze Levenstroom gemeente waar volgens het opschrift van hun kerkblad Gods hand altijd genezend rondging.

Wel ontmoet ik in de christelijke wereld en kerkbladen mensen die menen het te weten betreffende genezing. Ze verpakken hun boodschap vaak netjes en hebben het over ontdekkingen die ze gedaan zouden hebben, maar ik griezel er een beetje van. Ik ben allergisch geworden voor personen die avonden en samenkomsten beleggen enkel rond genezing.
Het verhaal van Janneman wordt nog doller, maar daarover later. Eerst even bij Old Shat kijken hoe het met hem is.
Als ik bij Old Shat aan de deur sta doet hij pas na lang op de deur bonzen open. “Oh ben jij het”, mompelt hij als hij voor me uit naar zijn bed sloft. Ik zie dat de oude man zich bevuild heeft en hoestende zit hij op het randje van zijn bed. “Ik voel me zo ziek”, zegt hij al blaffend.
Hij ziet er inderdaad niet goed uit en ik beloof hem de huisarts bij mij thuis te bellen. Na dit geregeld te hebben loop ik terug en probeer hem zover te krijgen dat hij zich in ieder geval even wast. “Om drie uur komt de huisarts en ik zal er dan ook even zijn”, vertel ik hem nog.
Wordt vervolgd

vrijdag 12 juni 2015

Dagboek zaterdag

De rest van de avond verliep in een soort roes. Ik wilde eigenlijk alleen nog maar weg uit deze sfeer. Werd er onpasselijk van.

Jan liep door de zaal waar overigens die avond niemand genas ondanks dat de Heer er was volgens Jan. Iedereen moest opstaan als dat kon en Jan wees naar leden van zijn gemeente waaronder mijn vriend. “God heeft je gezien,” riep hij dan tegen de mensen.
Mijn vriend glom als een vuurvlieg toen God hem volgens Jan zag. Mij zag de Heer niet. Geen lid van... deze gemeente, dan zag God je niet, eigen schuld.
“We gaan een offer geven aan de Heer en denk erom, Hij wil het niet horen rinkelen. (Papier geld moest het dus worden) “En ik ga bij de offerschalen staan en weet wie je bent en wat je kunt geven onthoud dat goed.” Aldus Jan.
Deze dominante manier van Geld geven stond mij zo tegen dat ik bleef zitten en dacht; je kunt barsten Jan. Iedereen ging naar voren zelfs rolstoelen werden af en aan gereden maar slechts één oude vrouw en ikzelf, bleven zitten.

Ze knipoogde naar mij en voor het eerst die avond kreeg ik het gevoel of Hij er was middels die knipogende oude vrouw.
Toen ik later die avond mijn ongenoegen uitte over deze hele klucht, begreep mijn vriend er niets van. Hij lachte alles weg en vond dat ik overdreef. Besefte wel dat deze hele dominante kwetsende wijze van genezing af proberen te dwingen, meer mensen kapot maakt dan ons lief moet zijn. Mensen gingen met een extra probleem naar huis in de vorm van een onuitgesproken vraag.
Als God wil genezen, Hij die avond aanwezig was en Zijn handen klaarstaan om zulks te doen, waarom heb ik dan niet ontvangen? Ik zag veel gebroken mensen naar buiten komen dan dat ik er met hoop naar binnen heb zien gaan.
Nam het blad van de Levenstroom mee waarin om geld werd gevraagd op tal van manieren. Het moest wel in afgeronde getallen van 500 euro. God deed niet aan kleiner geld. Je kocht op die manier een stukje van de kerk. Wat een rare snijboon is die Jan toch! Ik telde dertien keer de Naam van de Here Jezus in het blad. De naam van Jan Zijlstra kwam er 87 maal in voor.
Wordt vervolgd

donderdag 11 juni 2015

Dagboek vrijdag

Jan had een hese stem en maakte tijdens het zingen geitachtige geluiden die bij nadere beschouwing voor tongentaal moesten doorgaan.
Het klonk eigenlijk steeds hetzelfde en één zin is mij bijgebleven omdat hij elke keer terugkwam. “Hassiebassie hassieknassie, rassiemassie.” Ja, lacht u maar, het was toch echt zo. Ik wil niet spotten maar het klonk mij in de oren als een pittig gerecht bij een redelijk chinees restaurant. Pas na een vol uur staand zingen kon de gemeente (die mensen die valide genoeg waren om te staan) gaan zitten en begon de genezingsdienst.

“Er is iemand in de zaal met rugklachten, waar ben je, het is een vrouw.” Zo begon Jan op een welhaast dominante wijze te roepen. Niemand reageerde en Jan deed er nog een paar vage klachten bij in de vorm van nekpijnen en scheuten in de knieën. Uiteindelijk strompelde een vrouw, die wat leeftijd betreft mijn moeder had kunnen zijn, naar voren en Jan schreeuwde in de microfoon: ”Ach mens, er is helemaal niets goed aan jou. Kom hier naar voren om te ontvangen van de Heer.”

 De vrouw stond op het helverlichte podium en Jan sprong er af en begon eerst te bidden met iemand anders in een rolstoel. Het duurde nogal lang (lees 10 minuten) en ik zag de oudere vrouw met rugklachten, nekpijnen en scheuten in de knieën aarzelen en gaan zitten op een lege stoel vooraan. Direct draaide Jan zich naar haar om en hij schreeuwde: ”Wat heb ik je nou gezegd mens, je gaat het enkel op die plek staande van God ontvangen, terug op je plek zeg ik je!” De grommende man naast me mompelde in tongentaal de woorden:”sjakketakkietier en sjakketakketaar. Het klonk als een op één cilinder lopende oude Harley, vond ik.

Ik was verbaasd. Het zou je moeder zijn die zo behandeld wordt. Waarom pikken mensen dit? Ik keek om mij heen in de zaal en verwachtte meer boze en verontrust zijnde blikken op te vangen, net als bij mijzelf. Niets was minder waar. Iedereen glunderde en de vriend die mij had meegenomen had een genoegzame glimlacht op zijn gezicht. Ik voelde een heel grote boosheid opkomen en kreeg de sterke behoefte om Janneman een enorme rotschop onder zijn gezegende aars te verkopen onder het uitroepen van: “Hassiebassie hassieknassie, rassiemassie.”

Wordt vervolgd

woensdag 10 juni 2015

Dagboek donderdag

Foto (mijzelf met Jan Zijlstrakaalhoofd) binnen de bewerking. "Heal, heal, heal!"
 
Het regende pijpenstelen toen wij in Leiderdorp aankwamen. Snel naar
binnen vanaf een slecht verlicht zijnde parkeerplaats. Veel mensen in rolstoelen en op krukken. Een beetje knots en kneuzenrally gevoel. De zaal had veel weg van een enorme verbandtrommel. Helderwit met overal tl balken die een hard licht over de plastiek stoelen lieten vallen.

We namen plaats naast twee mannen en ik begroete de man naast mij en stak hem de hand toe. Een beetje vriendelijkheid gaat er wel in, dacht ik. Hij negeerde mij volkomen en gromde als een humeurige niet uitgeslapen beer en draaide mij de rug toe. Was volkomen perplex maar misschien was hij wel een beetje psychisch ziek. Dat zou kunnen toch?

De zaal liep langzaam maar zeker vol en er werden steeds meer rolstoelen binnen gereden. Op het podium dansten drie jongedames in dun satijnen wapperende kleren die op meeslepende muziek een soort aanbiddingsdansjes maakte. Met hun handjes in de lucht en ze keken erbij of ze de Heer reeds zagen naderen al dan niet met vurige paarden.
De man naast mij was vrolijk in gesprek met de persoon naast hem aan de andere kant en ik kreeg het vermoeden dat ik het allemaal verkeerd begrepen had en tikte hem aan en vroeg om het ijs te breken:”Ik kom uit Gouda, waar komt u vandaan?’ Opnieuw keek hij mij aan met een blik vol verachting of ik hem met paardenvijgen had geworpen, gromde en draaide zich weer van mij af. Geen leuk begin.


 De muziek zwol aan, de dames dansten met verheven huppeltjes over het podium en Jan Zijlstra kwam op. Opwekkingsmuziek zong: Wij zijn hier bijeen in Jezus naam en de mensen gingen staan. Ook de man naast mij stak twee handen in de lucht en trok een gezicht of hij honing in de mond kreeg en aanbad met gesloten ogen de Heer. Hij zwijmelde bij het horen van het lied en ik was te verbaast om mee te zingen.

Ik kon niet begrijpen hoe het bestaan kan dat mensen hun hand niet kunnen uitstrekken als de naaste je een hand wil geven maar wel de handen in de lucht om de Heer aan te raken.
Na verschillende liederen, waarbij mensen de eigenaardige gewoonte hadden om her en der neer te vallen op de grond en waar dan direct anderen omheen gingen staan of er beukennootjes te rapen waren op die plek, begon Jan te roepen:”De Heer is hier, de Heer is hier, Hij gaat genezend rond.”
Ik zag Hem niet maar goed, ik zat dan ook achteraan en wellicht liep Hij net voorin de zaal. Dat zou toch kunnen?
Wordt vervolgd

Dagboek woensdag


 
Las in een christelijk boek (Het geluid van Zijn stem) dat wij meer moeten luisteren naar de stem van de Schepper. Stille maar duidelijke influisteringen zouden van
Hem zijn. Ik dacht erover na en kuierde wat door de stad en kwam tot stilstand bij de oudste sigarenwinkel van Nederland, die de naam: van Vreumingen draagt. Nederlands oudste tabakszaak sinds 1836, staat er met grote letters op de etalageruit. Kreeg een enorme aandrang om een doos sigaren te kopen. Zou dit nu zo’n influistering van God zijn? Of is het de duivel? Lastig, lastig, lastig allemaal! Roken doe ik al zo’n jaar of twintig niet meer, maar om de een of andere ondefinieerbare reden kocht ik die doos met bruine jongens uit Havanna, volgens de opdruk.

“Doet u mij maar zo’n kistje,” riep ik enthousiast terwijl ik er zo veel mogelijk bij probeerde te kijken als Winston Churchill. “Dat is dan veertig euro. Wilt u er nog een doosje lucifers bij,” vroeg de verkoper?” Een doosje lucifers bij een kistje sigaren van veertig euro leek me wel op zijn plaats dus kreeg ik het er, na te hebben afgerekend, met een :”nou, u kunt weer lekker roken, ”van de verkoper, bij. Ja, natuurlijk kan ik lekker roken, dacht hij soms dat ik deze dure Habbana’s in mij oren zou steken!

Liep langs de boekenwinkel en ontdekte een boekje over sigaren. Dat is toch wel heel erg toevallig! Of zou het toch een influistering van God zijn? Wil maar zeggen, je weet natuurlijk nooit. Maar waarom in vredesnaam, zou de Here willen dat ik me met sigaren bezig ga houden. Of zou het profetisch zijn en betekenen dat ik binnenkort de Sigaar ben? Vragen, vragen en nog eens vragen.

In de avond gaat de telefoon. Een nogal charismatische vriend vraagt of ik een avondje meega om naar een gemeente te gaan waar wonderen gebeuren? In Leiderdorp. Hij komt me om zeven uur ophalen. Geen zin, maar tegen een goede vriend zeg je niet snel nee.

Wordt vervolgd

maandag 8 juni 2015

Dagboek dinsdag


De gemeenteleden de voorganger en ikzelf, sjouwen binnen een ochtend de hele container vol vuil. Old Shat zit op een stoeltje in de zon
voor het huis en roept de hele tijd dat hij alles wil bewaren omdat het nog goed is. Maar ja, daar zijn we niet voor gekomen, als het aan hem ligt kan er enkel een leeg blik appelmoes weg. Aanpakken en sussen die man.

 Binnen een mum van tijd is de container gevuld met een onnoemelijke hoeveelheid rommel, welke in de loop der j...
aren door hem is verzameld. “Het is niet te geloven wat die man allemaal dat kleine huisje in heeft gesleept,” zegt een dikke buurvrouw terwijl het oude bankstel van Old shat met een plof in de container verdwijnt. Met enige weemoed in zijn ogen kijkt hij over de rand van de vuilcontainer.
Uit zijn ogen straalt een combinatie van blijdschap, omdat zijn huis nu eindelijk weer eens schoon wordt gemaakt, vermengt met verdriet, omdat de rommel welke hij al die jaren heeft verzameld nu in een dag de vergetelheid in gaat. “Mn spulle, mn spulle,” mompelt hij zacht voor zich uit.
“Ja, aan de kant”, roepen de baptisten onderwijl ze met een koelkast komen aanlopen en vervolgens het verroeste geval met een grote boog de container in jonassen. Ga naast hem staan en vraag hoe het gaat.

Hij draait zich abrupt mijn kant op en een druppel welke onder zijn neus hing valt sissend op het peukje tussen zijn lippen. “Och, ze helpen me met schoonmaken, maar ze gooien zoveel weg wat nog goed is,” zegt hij.
Na de middag zit de container tjokvol en zit Old shat alleen in zijn “opgeruimde” woning. Op de vloer ligt nieuw geel tapijt en er staat een tweedehands eethoekje met daarop een gehaakt kleedje. Old shat lepelt in een pot frambozenvla als ik binnenloop. “Ziet er netjes uit shat,” roep ik!

Dagboek maandag

Old Shat zet een smartlap op van de zangeres zonder naam op
de oude gore platenspeler en begint te vertellen: “Je moet weten dat ik de laatste tijd veel naar de radio luister. Vroeger niet, toen was ik altijd weg van huis en haard.
Maar de laatste jaren, sinds ik ziek ben eigenlijk, blijf ik veel thuis. Dan luister ik vaak naar een christelijke zender en hoorde toen over Jezus en dat Hij onze zonden heeft gedragen.
Ik heb toen het gebed van die ene predikant meegebeden en je kunt me geloven of niet, vanaf dat ogenblik wist ik dat God me had vergeven. Ik werd me ook sterk bewust van mijn falen tegenover mijn vrouw en kinderen.
Wilde het hen zeggen, als ze maar zouden luisteren. Mijn vrouw is na onze scheiding vorig jaar plotseling gestorven. Ben bewust om conflicten te voorkomen niet naar de begrafenis gegaan. Maar laat in de middag ben bij het graf gaan kijken.  Heb daar toen een tijdje gestaan en hoopte dat ze me nog zou kunnen horen toen ik haar om vergeving vroeg.”
“Ze heeft je vast wel gehoord,” zeg ik hem terwijl er een brok in mijn keel zit. Als je eenzaam bent of gewoon even wil praten dan kan je altijd naar ons toekomen.”
“Zal ik doen,” zegt Shat. Dan staat hij op en zegt: ”fijn dat je naar me hebt willen luisteren.” “Bedankt.”

Als ik naar huis loop is het huilen me naderbij dan het lachen. Wat weet je toch eigenlijk weinig van mensen die een paar huizen verder wonen dan jij!
P.s morgen grote schoonmaakdag. De predikant en veel gemeenteleden komen. Om 5 uur zie ik de 30 kuub container voor Shat’s huisje staan

zaterdag 6 juni 2015

Dagboek zondag


Vanmorgen naar de Lutherse kerk in de Groenendaal. Heel kleine groep mensen maar een onwijs prettige sfeer en een dijk van een spreker.
Onovertroffen goed samenkomen daar!
De voorganger en de gemeenteleden van de Baptistengemeente zijn gisteren geweest om de kwestie op te nemen van Old Shat. Er moet een 30 kuub vuilcontainer aan te pas komen om alle rommel op te ruimen.

Old Shat zat in een lange onderbroek met een enorme bruine vlek op de meest voor de hand liggende plaats en stemde er mee in gelukkig. Hij lepelde appelmoes uit een blik en smeerde Bona in en op zijn neus. Toen ik heb vroeg naar het waarom mompelde hij:”ik heb een te droge neus.” Heb maar niet verder gevraagd. Tis weer eens wat anders dan Niveacréme.
Als ik later op de dag bij Old Shat ga kijken zit hij er erg bedroefd uit. Ik maak zo goed het kan twee koppen thee in de ontzettend vieze keuken en haal een reusachtige stapel oude kranten van een stoel en neem plaats tegenover hem.

Dan begint hij te vertellen.
“Ben erg slecht geweest voor mijn vrouw en kinderen.” “Nu zie ik dat wel in, maar nu is het te laat, mijn vrouw is overleden drie jaar terug.  Dikwijls heb ik geprobeerd om ze te vertellen dat het me spijt, maar ze luisterden gewoon niet naar me. Ach, ik ben nu ook een oude zot geworden.

Ik kan ze geeneens ongelijk geven dat ze niks meer te maken willen hebben met een vent zoals ik.  Het is alleen zo jammer weet je dat ze nu nooit zullen weten dat mijn leven anders is geworden door Jezus.”
Mijn mond valt open van verbazing. Zou Old shat werkelijk weten wie Jezus is?

Zielige directeuren


Hoe komt het toch dat als je iets geeft aan bijvoorbeeld zielige kinderen in Oost Europa die geen kleding hebben of eten, je brievenbus daarna een heel jaar volstroomt met allerhande om geld bedelende  instanties?

Zelfs je acceptgiro zit er al bij. Mensen met lepra, zielige mensen in gebieden waar een kolkende modderstroom hun hebben en huis heeft verwoest. Stakkers van honden vol zweren die je met grote verwachtingsvolle ogen aanstaren. De zeehondjes zijn volgens mij dood, want die zaten er wel altijd bij maar nu niet meer.
Mooi zo, weer een soort uitgestorven, leve de evolutietheorie! Opgeruimd staat netjes zal Darwin denken.
Enfin, de stroom aan zielige smeekbeden om geld ,met bovenaan in de zogenaamde top één of meer directeuren die zich salarissen toebedelen waar ik enkel van kan dromen. Wat een wereld leven we toch in! Wij hebben altijd een sticker op de deur gehad met de mededeling dat wij niet langer geven aan “goede doelen.” Juist omdat wij die dikke vette directeuren een beetje zielige mensen vinden.

Die help je het beste door niets te geven, dan vallen ze wel af. Maar ja, die stakkers van mensen die het echt nodig hebben en waar je het eigenlijk voor geeft,  zitten dan ook met lege handen enkel omdat er een of meer parasieten aan de top zitten. De vis begint immers altijd te stinken bij de kop.
Lastig, lastig, lastig. Nu de sticker eraf is gewaaid bellen er weer trossen collectanten die mij met waterige ogen aanstaren en een rammelende collectebus onder de neus duwen. Die zielen bedoelen het zo goed.

Wat een nobele mensen om dit werkt te doen. Kunnen we al de directeuren aan de top van liefdadigheidsinstellingen die alles opvreten door zich riante salarissen toe te bedelen, niet gewoon beter dood schieten? Het geld wat overblijft, kunnen we duizenden echt zielige mensen mee helpen. Tis maar een idee….

vrijdag 5 juni 2015

Dagboek zaterdag


Ik slof de trap op en op datzelfde moment wordt er een briefje door de brievenbus geschoven. Raap het op en lees:”
2 frambozenvla
3 Bona
6 blikken appelmoes
Biotex groen
Halfvolle melk
Vraag me opnieuw af wat die kerel toch met al die blikken appelmoes en kuipjes Bona doet. Zal hem er straks even naar vragen. Voel me na het bidden een stuk beter. Sta een half uur later bij hem op de stoep met een doosje boodschappen en krijg tot op de cent gepast het geld. Een fooitje kan er blijkbaar niet af. Wel zeurt hij over de appelmoes. Voortaan wil meneer de goedkoopste moes van 48 cent in plaats van de door mij meegenomen blikken van 89 cent. Ben toch wel een beetje humeurig van het gezanik over appelmoes. Wat denkt die ouwe vent wel niet! Laat hem dan zelf die moes gaan kopen, ja toch? Valt nog niet mee dat liefhebben gelijk jezelf.
In de avond gaat de telefoon. Een voorganger van een niet nader te benoemen gemeente biedt aan om mee te helpen de woning en de leefomstandigheden van Old Shat te verbeteren. Leve de kracht van een weblog! Ze komen vanmiddag Poolshoogte nemen en willen de handen uit de mouwen steken. Dit noemen we naastenliefde in de praktijk. Top!

Dagboek vrijdag


In de avond gaat de voordeurbel en de overburen staan aan de deur en roepen vrolijk: ”Kom eens even kijken.”
Ik slof er achterheen en we houden stil bij het verwaarloosde huis van Old Shat. Er speelt een familie muizen in de verse vitrage die ik een paar dagen geleden heb opgehangen. Ze laten zich zakken langs de randen en vreten verse gaten in het materieel.

...
Onze teckel heeft het gedaan met de schele hervormde buldog van de oude buurvrouw. In een onbewaakt ogenblik is hij ervantussen geknepen en bij de buurvrouw het terrein opgeslopen. Vraag me niet hoe hij het heeft gelapt, maar het is zo. Was net bezig om de voordeur van een nieuwe laag verf te voorzien, toen er een ijselijke kreet klonk vanachter de schutting. Meteen gevolgd door een:”Jij kleine vuile viespeuk!” Zag meteen daarna onze teckel met opgeheven staart de hoek van de tuin omkomen gevolgd door een nog steeds woest tierende buurvrouw. “U zou er goed aan doen, die hond van u bij u te houden. Nou ziet u wat ervan komt. ”Ik stamelde:’ehhh.”
Die vieze teckel van u, heeft het met mijn lieve Doortje gedaan.”
“Maar buurvrouw, die teckel van ons staat toch veel te laag op zijn pootjes om tot zulk een daad te komen?” “Ja, u kunt mij nog meer vertellen. “Ik heb het toch zelf gezien.” Als u maar weet dat wanneer er jonge hondjes van komen, ik het gehele nest bij u kom afleveren,” riep ze, terwijl ze weeklagend weer verdween. De teckel zit me likkebaardend aan te staren. In zijn hondenogen schittert iets van trots.
Als ik het s ’avonds aan Paula vertel, ligt ze in een deuk.

woensdag 3 juni 2015

Dagboek donderdag

Vandaag wil ik de motormaaier even een goede beurt geven. Nieuw bougietje en even de messen schoonmaken etc. Zet het geval buiten en vul eerst de benzinetank. Druk zoals gebruikelijk een paar keer op de choke.
Trek vervolgens aan het touwtje maar helaas, hij doet niks. Pomp nogmaals wat benzine in het geval en trek vervolgens een keer of tien, maar neen, hij start niet.
Na de bougie en de sproeier er ontelbare keren te hebben uitgedraaid en vele vele kilometers touw uit het apparaat te hebben getrokken voel ik me uitgeput als een Sumo worstelaar na de wedstrijd.
Dan komt Paula naar buiten en stelt de intelligente vraag:”Doet hij het niet?” Dit is het moment dat er iets onder mijn schedelpan ontploft. “Neen, natuurlijk doet dat loeder het niet,”Brul ik, “Dacht je soms dat ik hier voor mijn lol een kwartier aan dit touwtje sta te sjorren?” Geef het geval, om nog wat extra kracht bij mijn woorden te voegen, een flinke trap na met mijn klomp.
Paula zegt niets en loopt naar binnen. Loop, boos op de maaier en op iedereen behalve op mijzelf, de schuur in om wat stoom af te blazen. Krijg natuurlijk na een half uurtje spijt van mijn verbale actie en ga weer naar buiten. Paula zit inmiddels voor het raam en knikt alleen maar vriendelijk. Besluit om nog maar een poging te wagen. Wonder boven wonder doet hij het en pruttelend als van ouds, ik test schouderophalend de maaimachine op ons gazon. Halverwege ons gazon begint de maaier een vreemd reutelgeluit te produceren en slaat vervolgens af. Wat nou weer? Draai de maaimachine op zijn kant en ontdek een complete panty, welke vermoedelijk van de waslijn is gevallen, in de messen. Krijg met veel gepeuter en diepe zuchten de panty uit de messen maar je voelt het al aankomen: Hij doet het daarna weer niet.
Geloof dat ik nu pas goed door begin te krijgen wat het betekend dat de mens in het zweet zijns aanschijns de aardbodem moet bewerken.
P.s een groep mensen uit de kerk op weten te trommelen om Old Shats woning op orde te helpen maken, het is te veel voor één man alleen.

dinsdag 2 juni 2015

Dagboek woensdag


Avond 22.00

Alles stikdonker bij Old shat. Hoop maar dat het goed gaat met de oude man. Welterusten shat. Ga morgen wel even kijken hoe de zaken ervoor staan.

Woensdag
Old shat is al weer aardig op de been. Hij was vanmorgen een paar oude lange onderbroeken in de Biotex groen aan het zetten en zag geen buitenlanders meer op de koelkast. Tetter in zijn dove oor “Nou old shat, als je boodschappen nodig hebt hoef je alleen nog maar even een briefje bij ons in de brievenbus te doen, dan haal ik zolang dit nodig is je boodschappen.

Het is een mooie zonnige dag en besluit om een stukje te gaan tuffen op de oude Harley Davidson. Blaas er met een hoop kabaal en ander “eindtijdgeroffel” onder de billen van tussen om een tijd van gebed en bezinning te nemen langs de Lek.

“Die ouwe is aan de deur geweest en heeft een briefje met boodschappen voor je achtergelaten”, zegt Paula als ze me het verfomfaaide briefje in handen drukt.

2 frambozenvla

1 Heel tarwe brood

4 pakjes bona (wat moet die man met 4 pakjes margarine?)

5 blikken appelmoes

Doosje eieren

Melk
Besluit om eerst de boodschappen voor Old shat te gaan doen dan hebben we dat vast achter de rug. Kwak in het boodschappen mandje ook maar een diepvrieskip. Die ouwe kan toch niet enkel op frambozenvla, pakjes Bona en appelmoes leven

Dagboek dinsdag


Paula is naar haar werk op het gemeentehuis. Heb dus alle gelegenheid om verder te werken aan de innerlijke mens. Het is rond halfnegen en Old shatter zal
inmiddels wel zitten wachten. Pas na herhaaldelijk bonzen sloft Old shat naar de voordeur toe. Hij is ziek en heeft erg hoge koorts.
Ook ijlt hij over Turken die steeds op voor hem onverklaarbare wijze in huis komen. Kijk dan, daar zit er weer een op de koelkast”, krijst hij plotseling. “Man doe niet zo raar...”, zeg ik terug, ”er zitten helemaal geen Halalstrijders in of op je koelkast, het is gewoon een oude bontmuts die daar ligt.” Hij kijkt me aan met een paar waterige ogen die lijken te zeggen: Ja, ja je kunt me nog meer vertellen.
Besluit om een dokter te laten komen die hem penicilline voorschrijft. Vraag hem: “Heb je nog eten in huis Old shat?” In de kast staan alleen nog maar wat lege potjes groenten. Zal maar wat inkopen gaan doen voor de oude man. Hij eet, volgens eigen zeggen, het liefst frambozenvla en appelmoes. Kom terug met tien potten frambozenvla, een doos oude bonbons bij ons uit de gangkast en twaalf blikken appelmoes. “Kom vanavond wel weer even bij je kijken”, Old shat knikt terwijl hij een pot frambozenvla en een doos bonbons leeg vreet.

maandag 1 juni 2015

Blote billen door een oerwoud rillen


 

Soms heb je wel eens genoeg van alles en wil je weg van hier. Lekker met je blote billen door het oerwoud lopen rillen.

Heb je trek in eten dan schiet je een tapir en hup: BBQ tijd. Geen saaie ochtenden op het werk, geen vergaderingen, geen knellend ondergoed, geen naar school, geen spruitjeslucht, enkel een hut een lekkere mamma en een pijl en boog.

De druk in het westen is soms ondraaglijk hoog. Je moet zoveel in dit vrije land. Belastingen, plichten, werken, verzekeringen, polissen, huurprijzen, het integratieprobleem, moslims op de loer en de hele rimram, je auto die weer gekeurd moet worden, de pc die vastloopt en de afvoer die verstopt zit, het wc papier weer op. Stop! Soms wil je weg uit het systeem. Wil je gewoon van een berg af kakken een peniskoker om en een lekkere dikke mama thuis in de hut van koeienstront en grassen.

Liggen in je hangmat en van die lekkere platte pannenkoeken eten gevuld met wilde dodolellen. Dansen rond een vuurtje en flinke winden laten zoveel je wilt en dan een flink schot Yopo in elk neusgat en dan maar dromen over gebakken wilde zwijnen en veel zoenen met je dertig vrouwen en zo.

Maar ja, ehh, we zijn beschaafd dus we mogen zo nie denken nie. Hoewel het ergens ook niet waar is. Bedoel dat ik er allang niet meer was geweest als ik als Pygmee geboren zou zijn. De medische kennis heeft mij al twee maal van het randje van de dood weten te houden. Nee, daar kom je in het oerwoud mooi mee onder de groene zoden.

En toch wil er een klein jongetje in mijn weg van dit alles. Het oerwoud in. We hebben te veel, we doen te veel, we denken te veel, we tobben te veel, we vreten te veel en te vet en we weten te veel. Terug naar de basis: Yopo, pijl en boog, een harem en een peniskoker. Leuke gedachten maar het voelt als rennen op een tonnetje. Je gaat hard maar komt nergens….