donderdag 31 december 2015

Vergeving


Heb lang en diep nagedacht over wat de mens ten diepste nu het meeste nodig heeft. Goed, goed, eten drinken, kleding, liefde,
we kunnen die lijst denk ik allemaal wel opdreunen. Veel goden of godenzonen en religie kunnen hierin voorzien. Doe goed en ontmoet goed. Zelfs zonder in een Schepper te geloven, zijn er spreekwoorden die wijzen op het ontmoeten van goede zaken die wij nodig hebben om te leven. Toch denk ik dat de meest essentiële niet genoemd is. Vergeving. Ja, daar kijkt u misschien van op. Aan de buitenkant willen mensen maar al te graag staande houden dat zij geen vergeving nodig hebben, goed zijn, zelfs. Maar diep van binnen brandt in aller binnenste de vlam van dingen die wij fout deden en waarvan wij iemand nodig hebben die deze pijn wegneemt.

Van al die goden en godenzonen is er maar EEN die deze pijn weg kan nemen. Dat was de reden dat Hij daar hing aan dat kruis. Vergeving opent de weg naar de hemel.

Geen mens komt tot de Vader dan door Hem…
P.s, voor al mijn lezers een goed en gezegend nieuw jaar toegewenst.

woensdag 30 december 2015

Overdracht van Geest (of geesten)

Bestaat dat nu nog in onze westelijke cultuur? Ik kan hier volmondig: ”ja, op antwoorden. Van erg nabij en uit eigen ervaring heb ik mogen meemaken dat zoiets plaatsvond.


Ik weet van een vader die zijn leven lang zat te schelden op zijn kinderen. Nooit was iets goed en altijd bezag hij de dingen door een spiegel van het eigen gelijk hebben en was volkomen blind voor hoe hij zelf dagelijks faalde om lief te hebben. Zelden kwamen er woorden van dankbaarheid over zijn lippen.
Het was alles kommer en kwel en iedereen deed alles fout, behalve hij. Hij verbitterde, begon steeds meer te drinken, zijn kinderen kwamen niet meer en op den duur kwam er niemand meer, enkel de oudste zoon, bij vlagen want hij was ronduit onmogelijk.
De oude man stierf, werd begraven en onmiddellijk begon de oudste dochter, die ooit christen was maar het geloof verloor, de draad op te nemen waar haar oude vader hem had laten vallen. Ze begon zeer negatief te worden en de andere zussen en broers op een lelijke valse wijze te beschuldigen.
Ze begon net als de oude vader aan de drank te geraken en geleek in heel veel op haar pa. 
Ik heb dit zelf van dichtbij mogen meemaken, dus ik geloof zeker in overdracht van boze geesten. Zodra het lichaam sterft, verlaat de boze geest het lichaam en gaat opzoek naar een nieuw “huis” om in te wonen en dikwijls vindt hij die in de familie….

maandag 28 december 2015

Leiding


Worden wij door een onzichtbare hand geleid of overvallen ons de dingen van alle dag? Een redelijke vraag me dunkt.
Vaak hoor ik geluiden alsof de Schepper in elk detail van ons leven Zijn machtige handen heeft. Een vertrouwd gevoel, dat wel. Maar wat doen we dan met die dronken vent die eergister dat kind doodreed? Heeft Hij dat ook zo geleid? Dat stuit op ernstige problemen en tegenstelingen een Heer die vanuit de hemel beslist: ja die zal Ik eens kanker geven. Toch wordt het maar al te vaak zo gebracht en ik vraag mij oprecht af, of wij met een dergelijk denken niet een beetje te veel in Gods boeken willen kijken? Logisch dat ongelovigen met die gedachte aan de haal gaan en zeggen: ”lekkere God dien jij, die je ziek maakt.”

Ik meen dat de dingen van alle dag toch wat complexer in elkander steken dan de Heer die vanuit de hemel even beslist hoe of wat. Vrije wil, een ongeluk, de omstandigheden, de hand van God, de zondeval, de satan die ook niet stilzit. In die wirwar van zaken leven wij en gebeuren de dingen. Laten we het niet moelijker maken dan het al is. God is goed en Hij zoekt ook het goede voor Zijn kinderen. Dat doet toch elke ouder?

Dankbaar

Wat hebben wij het nog altijd onwijs goed in Nederland.
Ondanks al het gezeur hebben wij nog zoveel zegen dat je al je zegeningen echt niet tellen kunt. Ik voor mij heb elke dag zoveel om voor te danken, dat ik nauwelijks aan klagen toekom. Goed, er zijn wel eens zaken die mij hoog zitten, maar als ik ze weeg op de schaal wat er zoal geleden wordt op deze aardbol, dan schaam ik mij een beetje.
Elke dag een warm deken, kleding, medische zorg, eten, een woning, een fiets, een auto, een motor, een brommer, een laptop en tal van zaken die ik niet eens kan benoemen omdat de lijst te lang is om neer te pennen.
Dan de gezondheid en bovenal het allerbelangrijkste: te weten een kind van Hem te zijn. Het is allemaal te wonderbaar, ik kan er niet bij en voel mij een oliebol als ik begin te klagen. Daarom neem ik er nog maar eentje...

zondag 27 december 2015

Rust

Drie dagen rust. Nou ja, eerst kerst dan de zo aardig bedacht zijnde tweede kerstdag, die ten diepste nergens op slaat, en dan nog de zondag.
Ik voel mij dan altijd wat wee. Drie volle dagen wordt er van je verwacht dat je een beetje in de shampoo-houding blijft en dat gaat ten koste van mijn humeur.
Ledigheid is des duivels oorkussen, zegt een waar spreekwoord en ik vind dat volkomen waar. Voel mij het lekkerst als ik druk bezig ben geweest met wat lichamelijke arbeid. Maar daar komt het niet van met deze dagen. Enfin, enkel nog oud en nieuw en dan is het weer normaal. Ik hou van normaal.
Ben misschien wel een beetje saai. Wat wel opvalt is de volkomen rust in deze omgeving waar we nu wonen. Je hoort bijna niets. Een nogal kerkelijke omgeving die molenwaard en ik ben dol op rust. Na inspanning wel te verstaan. Want van enkel rusten wordt een mens dik, lui en gammel. Derhalve is het onwijs belangrijk dat wij na de rust er weer lekker tegenaan gaan. In de kerk elke zondag de zondagsrust. Prachtig, daar niet van. Maar wat vaak ontbreekt is met het gehoorde eens lekker aan de gang te gaan. En zo vervet kerkelijk Nederland langzaam maar zeker en geraken wij allen in de shampoo-houding wat mij niet juist lijkt. Evangelie is actief en zeker niet passief...

zaterdag 26 december 2015

Verwijfde wereld

We leven in de dagen dat de man baardloos/snorloos
(in de meeste gevallen) door het leven moet. De mode, de smaak van de vrouw en de babybilletjes promotende scheerfabrikanten hebben het voor het zeggen. En dat terwijl de baard ooit het toonbeeld van mannelijkheid, gezag, kracht en eer uitdrukte.
Er bestond ten tijde van oorlog geen grotere krenking dan de vijanden te scheren en ze (kaal) weer naar huis te sturen. Zelfs in de kerken (waar de opperheer Jezus toch heus ook een baard droeg) zitten baarden in de ban en op zekere reformatorische scholen, worden leraren met snor of baard niet eens toegelaten.
Hoe verwijft kan een maatschappij en bovenal de kerk worden! Ik voor mij breek derhalve een lans voor de terugkeer van dát stukje man, wat vrouwen nooit kunnen evennaren, ondanks de emancipatie.
Veel mannen zijn nog verder weggezakt in het moeras van de ontharing en staan elke week onder de douche niet nader te benoemen minder edele delen te ontharen. Hoe verwijft kunnen mannen worden? Waar gaat dit eindigen? Ik hoop dat Willem inspiratie opdoet en ons mannen terug op het juiste spoor durft te zetten.

vrijdag 25 december 2015

Winst boeken

Ooit waren al de
vrouwen keukenprinsessen. Toen kwam de emancipatie en "ontwikkelde" de vrouw zich tot wat zij wilde zijn. De seksulele revolutie kwam op kousenvoeten binnen en de mensheid wierp in deze weer een "last" van de broze schouders.
Het leek allemaal winst, totdat wij mannen tot de ontdekking kwamen dat wat wij aan gelden en op de legerstede aan winst meende te boeken, in de keuken verloren ging. En de liefde van de man gaat toch nog altijd door de maag hoor.

Derhalve sta ik nu zelf de saté te maken voor de visitie van straks. Zou die oude bijbel dan toch gelijk hebben als er staat:"een goede huisvrouw, wie zal haar vinden?" Wellicht een vertaalfout. Er moet natuurlijk staan:"Een goede huisman wie zal hem vinden?"

donderdag 24 december 2015

Liefhebben


We leven in een tijd waarin mensen elkaar vreselijk pijn kunnen
doen. Wat hebben wij eigenlijk maar weinig besef hoe vreselijk misdadig mensen soms kunnen zijn.
Als wij ooit de “beschaving” recht in de ogen wensen te zien, dan denk ik dat dit wel het moment is waarop de ogen open mogen gaan. Aanslagen, geweld, angst, vreselijke dingen die tegen de mensheid bedreven worden en maar al te vaak in de naam van de een of andere god.
En dat terwijl wij ten diepste worden opgeroepen om elkander lief te hebben. Wie faalt de ander lief te hebben, heeft ten diepste zichzelf verloren. En wat zijn er veel verloren mensen om ons heen. Laten wij daarom lief hebben. Geloof, hoop en liefde, maar de liefde is de meeste van al…

woensdag 23 december 2015

Slapend zingen


Terwijl er links en rechts van ons om de een of
andere reden mensen tijdens de preek in slaap vielen, keek ik de kerk rond. Een leuke bezigheid en je ziet nog eens mensen die je niet kent. Mijn oog viel op een ernstig luisterend meisje, dat met open mond aan de voorganger gekluisterd zat.
"En de Here sprak tot de melaatse," riep de voorganger. Het meisje kon onmogelijk begrijpen waar de preek eigenlijk over ging. Ondanks dat de voorganger tussen neus en lippen: “Ja, kinderen, dat snappen jullie ook wel," meende te moeten prakken, in een poging het idee te wekken dat de kinderen toch heus veel opstaken van de eredienst. Het meisje zong even later, toen een lied werd ingezet, met veel vuur mee.
De slapende mensen links en rechts van ons, ontwaakten en ik begreep toen pas de woorden van Jezus toen Hij sprak: “u lieden moet worden als de kinderen.  Want de meest geestelijke, eerlijke, oprecht zijnde persoon in de kerk, werd zonder twijfel gevonden in dat meisje. Daar konden de voorganger en de oudsten een puntje aan sabbelen. Ze had meer van de Heer dan ik de laatste tijd in veel andere kerkgangers en mijzelf heb gezien.
Misschien vergis ik me. Maar ben zo bang van niet...

zondag 20 december 2015

Eenzame kerst


De zielige man/vrouw die in zijn uppie de kerst moet doorbrengen, zit er
weer aan te komen. Je komt ze tegen in allerhande bladen of op de televisie al dan niet met een christelijke saus overgoten en doen het tranen trekkend goed.
De vraag die altijd bij mij opkomt is: heeft die “zielige” man/vrouw ons nu zo nodig of hebben wij hem/haar nodig om een gevoel van goed te kunnen doen in ons binnenste te sluiten, rond de kerst? Ja, ik weet dat ik hard klink en velen zullen wellicht direct op de kast gaan zitten en dat mag, zolang je er maar niet de hele kerst alleen blijft zitten.
Want natuurlijk zijn er schrijnende gevallen maar, heel vaak willen zekere mensen helemaal geen bezoek van jou of mij. Ik had immers zelf zo’n pa. Die zag je liever gaan dan komen en vierde dertig jaar alleen kerst. Ik ben in de gezegende omstandigheden geweest dat ik veel mensen mocht helpen en bijstaan in mijn leven, maar even vaak zagen ze je liever gaan dan komen. Maar ik hoor ze al weer op kousenvoeten aankomen, die tranentrekkende verhalen over waar jij en ik allemaal gefaald hebben. Zelfs Andre zit jaren na zijn heengaan op de radio nog altijd eenzaam in de cel kerstfeest te vieren. Hij wel…

woensdag 16 december 2015

Een beetje hel

Op de gang duwt een man in een rolstoel een schoonmakers kar
met één hand moeizaam voor zich uit. Zijn tong hangt op zijn kin en hij spant zich in als een muilezel met veel vracht op een lastig klif.
In de verte hoor ik: ”zuster, zuster, zuster ik heb een windgat.”
Moeder zit voor de televisie en ruikt naar een kattenbak die nodig verschoond moet worden. Ik spuit een lading parfum op haar om de ergste geur te verdrijven. “Lekker”, roept ze blij. “Jij bent toch mijn eerste zo
on?” Roept ma, ondertussen zappend tussen een aantal Duitse zenders op de televisie.
“Zuster, zuster ik moet nu echt erg nodig,” klinkt het over de afdeling. De man met de tong uit zijn mond schuift langzaam uit beeld gevolgd door een dikke schoonmaakster die roept: ”Ho, ho, meneer de Vries, die kar is van mij hoor.”
“Ma mompelt: “Mijn tweede zoon, dat ben jij.” Ik duw een snoepje in haar mond waar ma tevreden op gaat zitten sabbelen. Op de gang wiegt een zwartgekleurde verpleegster met reusachtige billen waar het goed aan kneden is, voorbij.

 “Zuster, zuster ik heb het in mijn broek gedaan,” klinkt het even later. Gevolgd door: ”Meneer de Vries niet aan de emmer drinken.” Moeder zapt verder in het Duits. De hel bestaat, heus waar!

vrijdag 11 december 2015

Dag pa, een vol jaar al weer


Het is al weer 12 maanden geleden maar  het voelt als een paar weken.  Gek eigenlijk. Pas toen ik de overlijdensdatum las op de steen drong het besef door dat het toch heus een vol jaar is. Als vanzelf ging ik er even kijken en sjokte door
het natte grind van het IJsselhof. Pa zweeg en dat voelde erg goed. Geen verwijten, geen eisen of gezeur over dat de kinderen klootzakken zijn, enkel de hemel die huilt omdat ik het niet kan. Toch voelt het niet goed. Men hoort verdriet te hebben bij een overlijden en geen gevoelens van opluchting. Nou ja, eigenlijk meer van iets tot een einde te hebben gebracht. Jammer dat het zo moest gaan, ik had het graag anders gezien.

Pa was een kluizenaar die nu eenmaal het “normale” leven waarin een mens zijn verantwoording neemt, niet aan kon. Troost vind je niet in een fles. Als het er op aankomt, kunnen wij op zijn best slechts schuilen bij de Schepper en elkaar. Maar als iemand dat niet wil, houdt het op.

Beschadigt dit je nu als zoon? Ik weet het niet. Zou ik anders zijn geworden dan de mens die ik nu ben als pa een lieve pa was? Misschien. Je hoort zo vaak dat mensen hun fouten wegpoetsen met hun “minder goede” verleden, opvoeding etc.. Men geeft iedereen de schuld tot de Schepper aan toe. Ik geloof daar toch niet zo heel erg in. Ieder mens heeft de keus om uit te groeien tot een warm persoon. Je kunt je eigen falen niet verstoppen onder de dekmantel van een anders fouten.

En toch voel je jezelf schuldig. Ook al is het besef nog zo sterk dat pa nu eenmaal een ontzettend nare man was. Dit komt omdat nare mensen ook lieve kanten hebben (hadden). Hij was ook de man die zijn gezin onderhield. Hij zorgde voor eten, warme dekens, kleren aan ons lijf en veel meer.

Ouders denk toch heel goed na voor je scheiden gaat want de kinderen zijn altijd slachtoffer van een gebroken huwelijk. Zij betalen de volle prijs, hun leven lang… Dag pa, tot volgend jaar misschien.

maandag 7 december 2015

Sinte Katrijn melken

Venus de morgenster of Jupiter staan vlak bij
de maan aan de hemel, zie ik vanmorgen. Mijn vrouw heeft de verrekijker weer verstopt dus kan het niet controleren welke planeet het nu eigenlijk is.
De sterrenkijker staat op zolder maar die trek ik spoedig naar beneden. Jammer, kan een vette plaat opleveren. Dan nog maar een laatste van het vee een stukje verderop. Nog altijd staat er vee buiten en dat wil zeggen dat we gratis melk hebben volgens de folklore sinte katrijn melken. Want u weet dat al het vee dat na 25 november nog buiten staat valt onder deze regel. Wanneer de traditie ontstond is niet helemaal duidelijk.
Ook de naam is vrij opmerkelijk, In bijna geheel protestantse streken, zoals onze Waard (Alblasserwaard, red.) zal men het gebruik niet zo snel naar een katholieke heilige noemen. Dit zou erop kunnen wijzen dat het al van voor de Reformatie stamt." Een andere mogelijkheid is dat de traditie is overgewaaid uit de Lopikerwaard, waar veel katholieke boeren woonden. Het is ook bekend dat in de Lopikerwaard de dienstboden - die zich net als in de rest van Nederland per jaar verhuurden - wisselden van werkgever op Sint Katrijn.

Kerst mis

We gaan weer onderweg naar kerst. Een sfeervollere tijd bestaat er niet, me dunkt. De kerstbomen worden weer gezet, hoewel die niets van doen
hebben met het kerstfeest en hun wortels hebben in het lichtfeest der heidenen. In dat heidendom werd het verlangen naar licht gesymboliseerd door een denneboom die altijd groen is en lichtjes die aangestoken werden. Het is nog maar de vraag of de Christus wel in December geboren is, want de herdertjes lagen bij nachten in het open veld en het is ook aldaar verdraaide koud rond december.
De kerststal wordt gezet en velen zwijmelen bij het kindje in de kribbe. Van mij mag je. Voor velen is Christus dan ook niet veel meer als het kindje in de voederbak en ze willen Hem daar dan ook graag in houden. Dat Hij het Lam Gods bleek die al de zonden der wereld droeg, gaat aan hen voorbij. Men komt rond die dagen ook wel de kerk in, wat fijn is doch ook dan blijft het bij die ene keer waar men de Here Jezus gaarne als het kindje in de kribbe komt ervaren. De man aan het ruwhouten kruis is voor velen derhalve een aanstoot. Ze doen mij denken aan de mensen aan wie de herders vertelden dat de Redder der wereld geboren was. Ze verbaasden zich, ja verwonderden slechts, en daar bleef het bij, leert de Bijbel. Jammer, en toch elk jaar weer een gemiste kans want Hij wil gaarne de stuurman in uw leven zijn. Dat is voor velen een brug te ver. En toch is zonder Jezus je kerst mis, als het om de ware betekenis van kerst gaat...

zaterdag 5 december 2015

Morgenrood

Maar eerst even naar de molens op de hoek.
Fikste tegenwind en nog geen mens op straat enkel een vrouw met een verloederde hond.
Het morgenrood is vluchtig als de jeugd van een jongeling.
Weer heeft de Prediker gelijk want het is een kwestie van minuten. Snel, snel, snel. Net op tijd. Even later is alles weer voorbij en wordt de lucht blauw met dikke wolken die vette tranen dragen en weldra zullen vallen. Zoek de Schepper in uw jeugdjaren, voordat de moeilijke tijden komen en het morgenrood verdwenen is....

Gods vuurwerk

Bestaat God eigenlijk wel?
Een vraag die door velen met: welnee, beantwoord wordt. De bijbel leert ons dat wij de Scheppers aanwezigheid kunnen vaststellen door het werk van Zijn handen. De mens is dus zeer wel in staat in te schatten of er een Schepper bestaat of niet en heeft geen excuus als hij ter verantwoording wordt geroepen.
Voor al de langslapers die Gods vuurwerk deze morgen weer gemist hebben, even een kleine tip van de sluier. Ik zou zeggen: doe er je voordeel mee, nu het nog kan....

donderdag 26 november 2015

Het Christusvogeltje


In de volksverhalen verkreeg het roodborstje zijn
kleur en naam op de volgende wijze: Hij zag Jezus aan het kruis hangen en de doornenkroon die venijnig op zijn hoofd was gedrukt. Een der doorns stak vlak boven het oog van Jezus en het dappere vogeltje wrikte deze eruit. Daarbij kwam er een druppel bloed op zijn borst terecht en sprak Jezus:” Door deze bloeddruppel, zal iedereen weten dat jij mijn lijden hebt verzacht. Van dat ogenblik af kreeg het roodborstje zijn roodbruine borstje en werd door iedereen zo genoemd

maandag 23 november 2015

Je glans verliezen

Gedenk dan uw Schepper in uw jongelingsjaren,
voordat de kwade dagen komen en de jaren naderen, waarvan gij zegt: Ik heb daarin geen behagen; voordat de zon verduisterd wordt evenals het licht en de maan en de sterren en de wolken na de regen wederkeren; op de dag, dat de wachters van het huis beven en de sterke mannen zich krommen, en de maalsters ophouden, omdat haar aantal gering geworden is, en zij, die uit de vensters zien, hun glans verliezen.
Je ontkomt er nu eenmaal niet aan. Ouder worden bedoel ik. Doch bij dit alles mogen wij nimmer uit het oog verliezen dat de innerlijke mens door Christus van dag tot dag vernieuwd zal worden....

School des levens


Ik wil nooit meer terug naar die rotschool.

Herman Brood en chefke van Oekel zongen het lang geleden al eens en hadden het in mijn beleven bij het goede eind. Pas later ontdekte ik dat het 
hele leven een aaneengesloten scholing is en dat je er dus eigenlijk nooit af komt. Als je tenminste door ontwikkelt. En het mag gezegd, het is veel gemakkelijker om dat niet te doen en nooit wijzer, enkel ouder te worden. Ooit waren oude mensen wijze mensen. Althans zo was de gedachte. Nu zijn ouderen meer een soort fossielen in de ogen van veel jongeren. De hele technologische ontwikkeling doet er nog een schepje bovenop want wie kan als ouder mens dit nog bijhouden. Ik voor mijzelf heb al moeite de afstandsbediening te onderscheiden van de telefoon. Ja, jongeren lach maar, ik kan wachten want ook jullie zullen t.z.t. de sigaar zijn en nog wel eens terugdenken aan die ouwe…

zondag 22 november 2015

Bijbelse vrouwen

Vanmorgen scheen de zon door het oude venster en
ik besefte dat het Rembrandt-licht betrof. Ik kan het niet goed uitleggen maar als fotograaf herken je zekere vormen van het licht en bovenal de kleurtonen die het bevat. Snel, snel, Paula ga maar even met de bijbel waar ze in zat te lezen, voor het raam staan. Het moment is na een aantal minuten voorbij dus haast is geboden. Klik....Wat is bemoedigender voor een man, dan zijn vrouw die het woord leest. Ik word er altijd stil van.

vrijdag 20 november 2015

Een zeer klein weinig smaak

Sommige dingen moet je "oma" gunnen. Het leven is te kort om niet te genieten van het
goede dat op je pad komt. Het boek Prediker spreekt daar in mijn beleven zo heerlijk menselijk over. Bedoel dat genieten van de kleine of grotere dingen van alledag. Laten we nu niet zo geestelijk willen zijn dat we deze zegeningen van omhoog uit het oog verliezen. Dus de refopruik maar weer eens opgezet, die ik gister van straat raapte. Ik voel mij er zoveel bevindelijker onder. Ik hou nu zelfs van bittere chocolade. Zolang het vervuld is met een zeer klein weinig verstandelijke beleving...

donderdag 19 november 2015

Reformatorische pruikjes

Ik wandelde vanmorgen van de veerpont om naar de kringloopwinkel Dorcas te gaan. Er stond een stevige wind en voor mij uit rolde een angorapoes.
Nou ja, iets wat erop geleek. Bij het ouder worden zie ik ook zonder bril niet meer zo scherp. Wat een voordeel is want mensen worden onscherp mooier.

Naderbij gekomen bleek het een reformatorisch pruikje, compleet met knot. Mijn oogbollen keken in het rond waar de eigenares van dit pruikje was, maar hoe ik ook zocht, ik vond haar nergens. Wat doet een normaal mens dan? Die loopt bevindelijk door en bemoeit zich er verder niet mee. Maar ik stak het in mijn tas waar het in tweestrijd kwam met een kilo bananen en een komkommer, wat te denken geeft. Om een lang verhaal kort te maken, ik heb het nu thuis en meende dat ik het beter op mijn kalende schedel kon zetten. Boven in de kast hebben wij nog een bijbehorend reformatorisch hoofddeksel dat ik eveneens ooit vond. Maar wat zo gek was, toen ik een uurtje wilde spelen op mijn blaasinstrument, blies ik enkel nog hele noten!  Men moet maar denken: no nuts no glory

woensdag 18 november 2015

Behouden aankomst

Zicht op de Lek gisteren rond tien uur in de ochtend. Donkere
wolken pakken zich samen boven mijn hoofd en beloven niet veel goeds. Maar mooi is het weer wel, al die donkerheid en contrasten.
Voor de fotograaf zijn dit veel spannender zaken dan een strakblauwe hemel. Een beetje power, een vleugje spanning, wat donderend geraas rondom het schip des levens. Het zijn wellicht onmisbare elementen in het leven en in een goede foto. Saaiheid is de dood in de pot dus laat maar lekker waaien, het gaat wel over. Ons is op dezer aardbol ook nimmer een kalme reis beloofd, enkel een behouden aankomst.

dinsdag 17 november 2015

Ontwakende Reus


De molens langs de vliet staan stil alsof al het geraas der
wereld aan hen voorbij gaat. Ze geven mij een gevoel van rust te midden van het woeden der mensenzee. De stormwind houdt even de adem in en wekt de hoop.
Misschien dat straks zal blijken dat het hele leven met al het verdriet en het bitterste lijden slechts een droom was. Gedroomd door een Reus die een middagdutje deed tegen een bonenstaak.
Als Hij ontwaakt dan vangt het normale leven weer aan waarin niet geleden wordt, gestorven of welke vorm van lijden ontbreekt. Zo fietsend langs de molens dringt het besef pas goed tot je door wat de beschaving der mensheid nu eigenlijk inhoud. Het is dun als het vliesje ijs wat zich bij de eerste nachtvorst afzet op de sloten van de Alblasserwaard. Een laagje zo dun, dat wij er constant doorheen zakken. Laten we maar bidden dat de Reus snel zal ontwaken en het normale echte leven weer aanvangt….

maandag 16 november 2015

Geen God

De luchten in deze omgeving blijven verbazen. Alsof de Schepper Zijn gehele palet heeft opgebruikt bij het schilderen van zoveel schoonheid.
Hoewel het vandaag grijs is en regenachtig.
De wind waait om het huis en je bent blij binnen te zijn. Deze is van een paar dagen geleden toen het weer nog wat milder gestemd was.
Terug naar de schoonheid van de luchten in de Alblasserwaard; dan zijn er nog mensen die menen dat er geen Schepper bestaat. Dat alles uit een kosmische scheet is ontstaan. Erger nog, dit denken gaat door voor grote geleerdheid. Dan laat je als mens spontaan van de lach toch alles lopen! Het doet mij denken aan mensen die voor de nachtwacht staan en menen dat het schilderij is ontstaan doordat er een paar potten verf zijn omgewaaid. Ja hoor, welterusten....

vrijdag 13 november 2015

Mijn volk gaat verloren door gebrek aan (Bijbel) kennis

De oude draak rammelt al met zijn tanden en kiezen.
Vreselijke aanslagen in Parijs. Iedereen beseft al uit/van welke hoek het komt. Nog meer in erbarmen binnenhalen mensen! Morgen liggen wij zonder kop en leeggebloedende op de stoep. Je naaste liefhebben ook al vermoorden ze je later. Ja hoor, dit is vast wat de Bijbel voor ogen heeft. Volgens de media is de kans dat zoiets in Nederland plaats zal vinden erg klein. Welterusten, slaap zacht. U wordt vanzelf gewekt door de dreunen....
Mijn volk gaat verloren door gebrek aan (Bijbel) kennis...Hosea 4:6

dinsdag 10 november 2015

Het spookt in Nederland

De EU lijkt langzaam uit elkander te vallen. Daar moet men eigenlijk niet van opkijken want het is reeds Bijbels voorspeld.
Dat er in deze dagen verbonden zouden worden gesloten die geen vaste gronden hebben. Dat het gelijkt op de combinatie van ijzer en klei. Het oogt wel solide, maar een fikse tik en de hele handel is stuk.
We leven in een spannende tijd waarin de mensheid een spiegel wordt voorgehouden. Denken we het nog altijd zelf te kunnen? Verwachten we nog veel van de zogenaamde beschaving?
En het zal nog veel erger worden de komende tijden. Wie ogen heeft om te zien, beseft dat alles op instorten staat. Het hele plan van: samen zijn wij sterk en God hebben we niet nodig, wankelt en valt om.
Dat mag voor de lezer van de Bijbel geen verrassing zijn. Wie meent buiten de schepper om te kunnen rekenen, zal op zijn plaat gaan en hard ook. En wanneer men het licht de rug toekeert, zal de duisternis over onze schouders binnenkomen.
De landen zullen overspoelen met vreemde afgodendiensten die elkander wensen te doden. De Joods-christelijke grondslag zal onder ons lage landje worden weggenomen omdat de massa de waarheid niet langer verdragen kan. Nog een korte tijd en we staan oog in oog met de draak.

In bad

We hebben de luxe van verschillende badkamers in dit huis. Dat is handig voor “opa de Mooij ”omdat hij er in de nacht ook soms wel 2 keer uit moet
om bekende redenen die veel mannen bij het ouder worden delen. Bovendien is er een bad met bubbels en allerhande stralen en jet streams die ik niet wenst te gebruiken omdat het mij een decadent gevoel geeft. Het zal wel aan mij liggen, dus laat me maar. Nou ben ik geen badmens, maar misschien een Batman enkel moet ik dan eerst mijn gummie masker, dat ik sinds de verhuizing kwijt ben, zien te vinden. Ik ben een douche man. Let wel, geen louche man. Ik duik onder de stralen en met een minuut of vijf ben ik het meer dan zat en okselfris.
Maar je hebt dat bad dus na vier weken hier wonen dacht ik op deze regenachtige dag: waar is mijn rubber eend, ik duik eens in dat bad. Dan ben je ongeveer 20 minuten verder eerdat je ontdekt hebt hoe de gewone kraan werkt (12 noppen en hendels) en loopt het bad vol. Je kwakt er een overjarige hand badzout in en stapt met je 54jarige lijf in bad. Tot zover alles oké. Lekker warm en hoewel je het gevoel hebt in een grot met lava te zakken, zet je door.
Na 10 minuten begin ik te zweten op mijn kale schedel. Daarna mij af te vragen waarom ik hier eigenlijk lig? Maar ik zet door en weet de boel te rekken tot 30 minuten. Ik heb mijn portie “lekker in bad” weer gehad voor een jaar of drie. Maar dan komt het leukste moment. Er uit zien te komen. De ergonomisch weergegeven vormen van het bad, sluiten als een harnas om je vege lijf en weten van geen wijken als je er uit wilt. Ik heb er acht minuten over gedaan, pas toen gleed ik gelijk een afgetakelde naaktslak over de badrand met in mijn mondhoeken de rubber eend, die ik net kon redden van voor eeuwig verloren gaan in de zuigende put. Sorry voor mij is het niets dat badderen. Misschien met een lekkere meid erbij, maar ja, die van mij zit op haar werk en dan, je moet aan je hart denken....

zondag 8 november 2015

Onbijbels spel

Een kleine compositie van het leven in de Alblasserwaard.
Als al geroepen is het een zeer fotografisch gebied, waar altijd wel iets moois te vinden is. Derhalve behoef je jezelf nimmer te vervelen. Heb je een vrij uurtje, dan gewoon maar even met de benenwagen of op de fiets en je komt thuis met de heerlijkste fotomomenten. Vandaag kwam deze voor onze deur langs dus ik behoefde mij enkel uit de luie stoel te verheffen en verstoorde zodoende geen ehh sabbatsrust op de rustdag die eigenlijk in het geheel geen Bijbelse rustdag laat staan sabbatsdag is...Maar dat terzijde. De mens is nu eenmaal voorbestemd om de geboden van God te verzwaren. Had de Here nog tot Adam gezegd dat hij niet van de verboden vrucht mocht eten, Eva voegde er naar eigen goeddunken al aan toe: "wij mogen zelfs de boom niet aanraken."
De christelijke mens maakt om de godsdienst meer gewicht te geven zaken ook liefst zwaarder. Zwarte kleding, niet spelen op zondag, lopende naar de kerk, de lijst met zaken die bijbels gezien geen waarde hebben is vrij lang. Allemaal prima, doch laten we nu wel die ander vrijlaten om niet mee te doen aan dit spel...

maandag 2 november 2015

Klokken luiden in de Alblasserwaard

Op de zondagmorgen hoor je
de klokken van veel kerken over de velden en wegen klinken hier in de Alblasserwaard. Wat veel mensen niet weten is dat het luiden van al die klokken in de basis een nogal bijgelovige grondslag heeft. Men deed het (in vroeger tijden) om er de duivel mee te verjagen.
Wat te denken geeft over de kwaliteit van het gelui. Maar ik zal me wel weer vergissen. Dacht dat de duivel juist in verband werd gebracht met helse geluiden op houseparty’s en dergelijk gedreun. Enfin, ook de kerkelijke gebruiken heeft elementen in zichzelf die stof tot nadenken geven…

woensdag 28 oktober 2015

Het tuinpad van de vaderen


In veel dorpen is het ter kerke gaan in de achterliggende jaren maar weinig aan verandering onderhevig. Meestal te voet en donker
behoed wandelt men naar het huis Gods. In lange rijen met vlechten en zondagse kledij. Het behoort zo bij ons nedergelegen landje. Dat kleine stukje aarde waar talloze mensen de ander in hun waarde laten. Dat is ook de grote moeite van velen, nu ontelbaar veel aanhangers van de islam ons minuscule landje binnenstromen. Ik gun iedereen geluk en vrijheid, maar de dagen dat de kerk en de kerkgang zo openbaar is, zal, net als in veel andere landen waar de islam binnenkwam, binnen een zeker tijdsbestek, tot het verleden behoren. Jammer, ik houd er zo van. In de verte hoor ik Wim Sonneveld het Dorp zingen. “Dit is al wat er bleef voor mij, een ansichtkaart en herinneringen.

Wie meent dat het zo’n vaart niet zal lopen, is een slaapkop. Die kent de geschiedenis niet. Die wil niet zien dat in onze dagen de Christenen en de Joden nog nooit zo vervolgd en uitgeroeid worden door dezelfde Godsdienst die men nu massaal binnenhaalt. Men probeert het met kunstvrede te bedekken. Legt zogenaamde vredespaden aan vanuit de kerk naar de moskee. Van mij mogen ze, enkel is het struisvogelpolitiek van de bovenste plank. Zolang het kan, genieten wij nog van de Joods/christelijke grondslag onder ons land, want de dagen zijn eng.

donderdag 22 oktober 2015

En verder geen flauwekul


Vandaag door de Alblasserwaard gereden met Paula.
Je ziet boerenstulpen waar het leven tot op de dag van vandaag weinig veranderd is. Er gaat rust van uit, vinden wij. Men opent in de vroege morgen de luiken en sluit ze zodra het begint te schemeren als een natuurlijke hartslag van het platteland.
Het roept automatisch de vraag op of wij “moderne” mensen niet te veel uit het leven willen halen? Tevredenheid is in mijn beleven een vrij schaars begrip geworden. Mensen scheiden omdat ze op elkaar zijn uitgekeken. Het klinkt als een redelijk geldige reden en toch zit er een nemende ondertoon in. Leven wij niet te veel om te nemen?
Zijn we niet te berekend bezig en te veel gericht op wat die ander voor ons zou moeten betekenen? Het zijn zomaar wat vragen die vanzelf opkomen als je oog in oog staat met de monumentale boerenstulpen en de bewoners die leven om te overleven en verder geen flauwekul…

Misschien vergis ik me.

woensdag 21 oktober 2015

Dag lieve oude woning

Ons oude huis is nu een kille plek geworden.
De kachel laag, de meubels weg, de sfeer verdampt en zelfs het geluid van je eigen stem klinkt anders. Je neemt afscheid van een huis met een gevoel van weemoed.
Er hangen zoveel herinneringen aan dit huis vast. Mooie momenten die gekoesterd worden.
We hebben er toch 22 jaar gewoond en lief en leed gedeeld. Ik heb heel bewust afscheid genomen van het huis. Paula heeft dat niet zo. Die vindt mij maar vreemd dat ik zulke gevoelens heb. Ze zeggen wel eens dat vrouwen gevoeliger zijn dan mannen. Misschien is dat toch niet altijd waar...
Dag huis, dag lieve oude woning....https://www.youtube.com/watch?v=q2K6nCpmYPk

zondag 18 oktober 2015

Geiten

In zo'n geheel nieuwe omgeving moet je wel weer wennen.
Het huis heeft een andere geur, de hele buurt heeft andere geluiden en mensen.
Slapen is dus best een beetje oppervlakkig want je wordt wakker als een koe een scheet laat en denkt dan dat het dondert.
De centrale verwarming maakt andere geluiden dan wat je gewend was en zelfs je vrouw slaapt aan de andere kant van het bed, zodat je elke keer als je eruit wil om even te plassen (je wordt ouder papa) in plaats van uit bed, bovenop haar stapt.
"Loop niet te geiten," roept ze dan en slaapt verder. Enfin, het zal allemaal wel wennen...

De zondagsrust


 Hoewel het leven op het platteland verre van rustig is, want er is veel bedrijvigheid gaande op allerhande gebied, eerbiedigt men de zondagsrust. Je kunt gerust op een mooie zonnige dag in je tuin gaan zitten, zonder dat je gestoord wordt door grasmaaiende, borende, schurende, gras strimmende of anders herrie makende buren.

Nu is die zondag als verplichte rustdag zondermeer een volkomen fout, als het gaat over de sabbat, want die was en is nog altijd op de zaterdag. De dag waarop de Jood nog altijd de rustdag viert, maar dat ter zijde. Ik hou van die ene dag in de week waarop alles even rustig en stil is.
Misschien vind je mij een ouderwetse zak tabak, dat moet dan maar, want ik erger mij stuk aan mensen die jou chronisch beroven van even rustig in de tuin zitten omdat ze weer zo nodig herrie moeten maken of ze nu iets met het christelijk geloof hebben of niet, die ene dag in de week, laat hem a.u.b. rustig blijven!

zaterdag 17 oktober 2015

De grote oversteek

Het leven in de Alblasserwaard
Nu de verhuizing er bijna opzit en wij vanuit de Krimpenerwaard de overstap hebben mogen maken naar het wat hoger gelegen platteland dat
de Alblasserwaard genoemd wordt, hoogste tijd om een verse lijn op te starten en met vertellen van start te gaan.
Wie als stadsmens op het platteland wil wonen, zal zich moeten comprimeren met de cultuur van het boerenbestaan dat nog altijd een stevige duit in het zakje doet alhier. Is het leven hier dan zo anders als in de (grotere) steden? Ik dacht het wel. Dat bleek al toen wij hier afgelopen zondag voor het eerst naar de kerk gingen.

Het lijkt wel of de terugloop van het aantal leden, dat overal behoorlijk heerst in de steden, aan de dorpen in de Alblasserwaard voorbij is gegaan. Een propvolle kerk en niets te merken van de ontkerkelijking.
Er is wel weer even moed voor nodig om een verse kerk binnen te stappen en je vertrouwde plek die zo goed voelde in te ruilen. Wie de mensen in de omgeving wil leren kennen, moet nu eenmaal niet lastig doen en gewoon gaan, daar waar anderen ook gaan. Niet alleen de kerk, ook de winkels, de groenteman (komt nog aan de deur) en veel andere dorpsventers moeten omarmen.
Zo kom je heel gemakkelijk in contact met de mensen uit de Alblasserwaard en daar was het tenslotte om te doen. Natuurlijk kan je jezelf onttrekken en gewoon blijven gaan waar je altijd ging voor de boodschappen en het geestelijke voer, maar dan blijf je tot in lengte van dagen een buitenstaander en wij denken dat dit een gemiste kans is als je hem niet benut….

vrijdag 16 oktober 2015

Ongezuurd brood, daar zit wat in..

Brood, wie is er niet groot mee geworden! Onderdeel van ons dagelijks voedselpatroon. Lekker en makkelijk. Wel duur geworden.
Bedoel maar dat je niet om moet rekenen maar voor een goed en lekker brood, betaal je al snel drie euro of meer. Dat is toch tegen de zeven Oudhollandse guldens.
In de kerk kennen wij ook brood. Ongezuurd brood waarmee christenen terugdenken aan Jezus Christus. Avondmaal is eigenlijk nog maar een slap aftreksel van waar het ooit mee begon. Een heuse ma...altijd, lekker eten, gemeenschap, vriendschap, wijn in een sfeer vol warmte. De kerk heeft alle overbodige zaken afgeschaft binnen de viering van het avondmaal. Het gaat immers om het symbool, zo beweert men.
Het gekke en foute is in die stelling, dat men het symbool zelf ook met voeten treedt. Ongezuurd moest het brood zijn. Omdat zuurdesem een beeld is van zonde en Hij die herdacht wordt binnen dit alles, de enige was en is die nu juist geen zonde heeft gedaan. Waarom de kerk geen ongezuurd brood gebruik, als het nu juist om het enige overgebleven symbool gaat, blijft de hamvraag.
Het breken van het brood wordt, zodra je de hard en knapperig gebakken matses vervangt door witbrood, ook meer een soort ruk, trek en scheurwerk. Ik zal er geen punt van maken maar als men het symbool zo belangrijk vindt, dan blijft het on-Bijbels om juist het avondmaal met gezuurd brood te vieren. Kerken, doe daar eens wat aan.

donderdag 15 oktober 2015

Gebakken lucht

Een beetje het ultieme geluksgevoel! Begeren
maar nog net niet hebben. Herkenbaar, dacht ik. Meestal valt wat erna komt een beetje in het niet bij de voorpret. Eigenlijk een leuke afspiegeling van het hele leven. Al die dingen die zo onwijs geweldig leken vallen maar al te vaak toch een beetje tegen. Begeren is daarom dikwijls mooier dan het hebben. Bezit je het eenmaal dan ervaar je pas dat het toch weer een hoop gebakken lucht is, met her en der een beetje zoetstof. En de hele mensheid maar happen. Ik ook. Nou en of...

dinsdag 13 oktober 2015

Eigen volk eerst?

Wees geen naprater. Een slogan die door de bond tegen het vloeken ooit en misschien nog wel wordt gebruikt. Zelf nadenken over waar je staat
en wat je zegt, waar je in geloof waarde aan hecht. Daar komt het op aan. We leven in een tijd dat er steeds meer een appel wordt gedaan op je eigen mening. Je kunt je niet langer verschuilen achter: de dominee zegt, de werkgever meent, de minister president roept, de leraar leert, of voor de erg gehoorzamen onder ons: mijn vrouw vindt…Een sterk staaltje van een sterk gebrek aan kennis was de afgelopen tijd Meneer Geert Wilders die als christelijke norm: eigen volk eerst, noemde. Hij werd door heel de kamer uitgelachen. En toch was die opmerking minder vreemd dan men zou vermoeden en zeer zeker niet zo onchristelijk dat men in bulderend gelach behoort uit te breken.
Toen er een niet Joodse vrouw met een verzoek tot de Heer Jezus kwam zei Hij: ”het is niet goed om het brood voor de kinderen (de Joden in die tijd) aan de honden (de niet Joden) te geven.’
Begrijpen wij hier dat wij dus te allen tijde het eigen gezin, het eigen volk etc. moeten voortrekken op andere volkeren (personen) die een appel doen op ons? Ik denk het niet, doch er is wel speelruimte om na te denken over een opmerking als: eigen volk eerst. Want soms is hij toch iets Bijbelser dan men op het eerste gezicht zou erkennen en zeker niet lachwekkend. Het geeft maar weer aan dat Bijbelse kennis ook onder Kamerleden en zelfs onder de christelijke, redelijk onder de maat is…

maandag 12 oktober 2015

De paradijsvloek

Soms vraag je je af of het niet beter was geweest als we allemaal gewoon kind waren gebleven. Was dat soms de paradijsvloek?

Bedoel dat volwassen worden! Pukkels, vreemde gevoelens, ruig gedrag, gedoe met voortplanten, lichaamsbeharing, oud en rimpelig worden,haarverlies, geknoei met brillen en valse tanden enfin een scala aan zaken waar je als kind zo zelden mee bezig bent.
Gewoon maar genieten zonder zorgen en als een van de weinige momenten waarop je baalt als je naar de tandarts moet voor die klote beugel. Zou ik nog kind willen zijn dan? Ehh nee, dat is het gekke. Ik ben zo onwijs blij dat ik die vermoeiende tijd achter mij heb mogen laten. Ouderdom heeft ook voordelen. Je gaat je steeds minder zorgen maken hoe je er uit ziet en wat anderen van je vinden. Je lust spuitjes en behoeft zo weinig meer te leren. Heerlijk! Nog even en ik ben echt oud en kinds. Terug in het paradijs?

dinsdag 6 oktober 2015

Muggen uit het stof der aarde

De ramen met horren, al volop herfst, de deuren dicht, regen, en toch nog muggen! Ik ving er afgelopen nacht zeven met de electrische mepper.
Dan lig ik maar te balen en te wachten tot er weer zo'n loeder om mijn kop zoemt en dan maar meppen en hopen dat je een blauwe vonk gewaar wordt en een geur van verbrand zijnde schoenveters. Weer even pitten en....zoem, zoem zoem. Vroeg in de morgen ben ik er maar uitgegaan en ving er daarnet nog drie. Tien muggen op mijn (lees onze) slaapkamer. En ze moeten enkel mij hebben, Paula wordt nimmer gestoken door zo'n kreng.
Men vraagt zich af waar ze vandaan komen? In de bijbelse dagen kwamen ze uit het stof der aarde. Deze gedachte zette zich door tot de middeleeuwen en verviel toen tot een dwaling. Goed, het is wel wat stoffig onder het bed, maar zouden daar dan toch tien muggen uit kunnen ontstaan? Ik voor mijzelf ben er nog niet uit maar één ding vraagt men zich midden in de nacht wel steeds hardop af: Waarom oh waarom schiep God de mug? Van mijn had Hij het (met respect) kunnen laten.....

zaterdag 3 oktober 2015

Getuigen van Jehova

Getuigen van Jehova’s zijn geen christenen.
Ze zien Christus immers als een geschapen wezen (de engel Michaël) en zeer zeker niet als de Zoon van God. Hun motieven om langs de deuren te gaan worden ook dikwijls verkeerd ingeschat. Ze moeten wel. Willen ze de hemel verdienen.
Verplicht afnemen van de twee bladen van het wachttorengenootschap. De Ontwaakt en de wachttoren, zijn een belangrijke vorm van inkomsten voor de organisatie. Uren en dagen langs de deuren sjokken is verplicht.
Getuigen van Jehova behoren bij de sekten die wel heel Bijbels lijken, maar in de kern niets van de persoon om wie het gaat in het woord Gods willen weten (Christus).
Ze nemen nimmer iets aan van jou als gesprekspartner aan de deur, geen boek, geen antwoord, niets. Ze willen wel hun gedachten en lectuur aan jou overhandigen. Alle mensen die geen getuigen van Jehova zijn zien ze als onderdeel van “de grote hoer.”
Denk dus niet dat zij u als gelovige zien. U behoort tot de afvallige massa die de grote hoer genoemd wordt in hun denken. Hun Bijbel (de nieuwe wereldvertaling) heeft weinig meer te maken met een zuivere vertaling.
Veel gedeelten zijn volkomen aangepast en verbogen naar hun godsdienst en ronduit fout vertaald. Een heel goed boek om de getuigen van Jehova van binnenuit te leren kennen is: Herders zonder erbarmen. Dikwijls in de kringloop te koop voor een euro. Doe er je voordeel mee en verdiep je eens echt in de drijfveren van deze groep, voordat je bewondering uitspreekt voor hun inzet. Schrik niet te veel want het is ronduit schokkend wat er achter deze mensen, of beter gezegd, achter deze grote organisatie zit!

vrijdag 2 oktober 2015

Dag huis

Het oude huis van pa is verkocht. Er staat een grote bus voor de deur en grote wolken stof komen in de morgenzon naar buiten dansen.

Op de plek waar pa altijd zat en zijn borrel dronk, staat nu een bouwradio die dreunende bassen rondstrooit. Binnen zie ik vier bouwvakkers in dikke buiken rondlopen.
Het glas in lood in de bovenramen is afgedekt met platen hout dus dat vindt men blijkbaar de moeite waard om te behouden. De voordeur staat open en ik zie dat er al een muur is uitgebroken. De stoffige oude trap naar boven is er nog. Hoeveel keer zal pa deze op en afgegaan zijn? 
 Ook mijn eigen jeugdherinneringen liggen op deze plaats. Hier vond ik een schuilplaats als kind. Hier was ik bang voor de tandarts als kind. Hier sliep ik en droomde mijn kinderillusies en nachtmerries. Hier speelde ik mijn kindsjaren op, tot de tijd aanbrak van de grote mensenwereld. Het spelen was voorbij, het echte leven begon, waarin het al snel in het geheel geen speeltuin bleek. Dag huis, dag lieve oude woning, Dag kindsjaren…

woensdag 30 september 2015

Levensvervulling


Als kind leek mij de ultieme levensvervulling het werken op de kermis en dan om precies te zijn bij de bots wagentjes.
Brandweer, politie, soldaat, het kon mij gestolen worden. Nee, met dat stripje wat je bovenin kon stoppen in de gleuf van de al de bots wagentjes. En dan rond rijden, dát was het!
Geen getob met gekocht zijnde muntjes, maar als medewerker dat fel begeerde stripje en dan maar nonchalant rijden, botsen, wegzetten, naar de meiden kijken en in de
roes van de dreunende muziek, die nu eenmaal bij dergelijke attracties hoort, wegdromen. Voor mij als kind onbegrijpelijk dat volwassen mensen iets anders verlangden dan deze job.
Soms wil ik nog zo graag die droom, dat eenvoudige van de kinds jaren vasthouden. Maar het lukt niet. Je ziet nu eenmaal door oudere ogen bepaalde zaken vreemd genoeg scherper dan met de kersverse van een kind.

De bots wagens gingen, de brommer kwam, de Harley’s kwamen, de pick-ups volgden en nog even dan komen de rollators in beeld. En dan maar botsen als het nog lukt. Evolutie bestaat. Enkel verloopt hij achterstevoren.

maandag 28 september 2015

Laat de kinderen niet tot mij komen

Ik ben niet zo dol op kinderen. Nou ja, ik zal ze niet schoppen, maar ik krijg al buikpijn als mensen met kinderen of zelfs maar één enkel kind op visite komen.
Goed, wij hebben er zelf geen, dus daar zal de schoen wel wringen.
Hoewel ik nergens in de grijze hersencellen herinneringen kan vinden uit mijn eigen kinderjaren dat wij, als we op visite waren: met schoenen op de bank mochten, onder de tafels kruipen en alles omdonderen wat er zoals opstaat, aan de gordijnen mochten, rukken, de hele visite lang heen en weer mochten draven alsof de huiskamer een voetpad betrof, de kat filleren, de kippen de verderen van het vege lijf rukken, etc.. WIj zaten stil wat te kleuren. Daarom hou ik wel van kinderen, nader beschouwd, doch ik heb het niet op ouders die de opvoeding laten versloffen en dan "gezellig" op visite komen.
Ik stond op de markt bij de kermis en dacht: zal ik dan zoiets kopen voor als er ouders met kinderen komen? Bedoel maar, je stopt ze in zo'n bal en kwakt de hele handel in de sloot en laat maar ravotten dan.
Ik denk er nog over, maar het idee spreekt mij zeer aan.
Sorry (meestal werkende ouders...)
Uw tweede huis in Zeeland vind ik mooi, uw elk jaar groter wordende auto bij elke inruilbeurt ook, maar laat aub uw kinderen thuis als u bij ons op visite komt. Kunnen ze best, welja.

zaterdag 26 september 2015

Suikerspinnen en meisjes

Het zoetste meisje van de hele kermis, woont in de suikerspinnentent. Ze draait er warme gesmolten suiker in een damp van kiespijn verwekkende geuren om een
stokje en kijkt erbij of ze de hele wereld liefst van suikergoed zou zien.
Ik mag haar graag bezig zien omdat er zoveel luikjes opengaan naar mijn eigen kindsjaren.
Dat happen in het zompige dradige, langs je mond en kop plakkende goedje wat men suikerspin noemt.
Het maakt me blij en is met niets te vergelijken. Het vertegenwoordigt de zoete tijd van de zorgeloosheid waarmee je omgeven behoort te zijn als kind. Pas later komen de zuurkolen, de spruitjes en de dampen van bloemkool ons leven binnenzweven. Geniet zolang het kan, het duurt maar even....

maandag 21 september 2015

Dokter Frankenstein

Hoofdpijn, hoofdpijn, hoofdpijn, dus maar weer naar de huisarts. Ik had het lieflijke vrouwtje verwacht, wat ik wel zie zitten
voor op een onbewoond eiland, maar als arts iets minder hoog inschat. Zal mijn vooroordeel wel zijn. Maar toen ik binnenging, bleek er een op Boris Karloff gelijkende man te zitten van ongeveer 2 meter bij 120 kilo. "Zo en u heeft dus hoofdpijn," sprak hij met een bas die ...
de ramen deed trillen.
Hij kwam naderbij en nam mijn hoofd in zijn enorme handen en kneep er eens in, gelijk een Turk een watermeloen keurt op mate van rijpheid.
"Doet dit zeer?" "Ehh ja dokter."
"En als ik hier druk?" (een gevoel of mijn hoofd tussen een bankschoef zat werd mijn deel nu). "Ehh auwwwwww, ja dat doet zeer dokter."
"Goed, dan heb ik het al gezien, u heeft een voorhoofdsholte ontsteking, met aan zekerheid grenzende poliepen."
"Komt het in de familie meer voor die poliepjes?" "Ja dokter mijn oma had het en mij pa ook."
"Goed, dan zullen we dat eens oplossen. U krijgt een neusspray en een antibioticakuur. Over 14 dagen wil ik u terug zien.""
Alles bij elkaar heeft het hele consult hooguit 4.5 minuut geduurd.
Wat een dokter! Ik mag hem gelijk! Dokter Frankenstein, geen half werk.

zaterdag 19 september 2015

Oud maar mooi

Ik houd van oude gebouwen,
oude wijnen, oude kaas en oudere vrouwen. Ik heb het niet zo op heel jong gedoe. Ik mis het doorleefde, het stukje verval waardeer ik hoger dan de gaafheid van de jeugd.
Het vertelt een verhaal. Er zit een zekere lading achter die mij zeer goed bevalt.
 
Neem dit plekje van de voormalige technische school in Gouda aan de Graaf Florisweg.
Een heel mooi stukje waarin je als vanzelf de ontelbare jongensvoeten die erdoor sloften en hun beginnende basstemmen door de baarden in al die kelen kunt gevoelen.
Als je smaakt hebt tenminste. Ik hou ervan. Temidden van een generatie die ons op de mouw wil spelden dat wat oud is, af heeft gedaan en vervangen moet worden, geniet ik van wat ooit nieuw was. God houdt ook van oud. Oud en wijs gaan bij Hem ook hand in hand en door één deur. Wie door Hem binnengaan vinden het leven en de ladder Jacobs....

vrijdag 18 september 2015

Koffie en dames in broeken

Ik kreeg een heel oud damesblad in handen van voor de oorlog.
Vraag me niet naar de naam want die is onleesbaar. Enige info is dat het een blad is vol patronen om zelf kleding te maken en in a 3 formaat gedrukt. Het staat ook vol oude advertenties die om te smullen zijn en luikjes in je hoofd openen.
Zie plotseling mijn opoe weer in de weer om koffie handmatig te malen met een schepje buisman en dan maar pruttelen die handel. Of het ook echt lekker was? Geen idee! Heb de leukste even digitaal gemaakt om te delen. Malen maar....
Wist je dat de rechten op foto's vervallen 70 jaar na het overlijden van de maker? Of de maker van deze foto's nog in het land der levenden is? Geen idee! Wat ik wel weet is dat er een foutje in de foto zit. PeDe in de keuken?

Dat moet: Pedemooij in de keuken zijn en geen andere (man)....Dat hadden ze dus alvast wel goed...
Vrouwen hadden in die dagen iets lieflijks in die kleding. Iets wat ze kwijtraakten zodra ze zich in broeken hesen.
Het leek winst maar achteraf bezien viel er een reusachtig stuk romantiek weg met het afschaffen van de losse nylons met jarretels, de kokerrokjes, de mantelpakjes en het er voor in de plaats gekomen campinggoed. Ik kan er niet aan wennen. Het heeft mij een te hoog Hanna Tokkie-gehalte wat ik tegenwoordig op straat zie in het modebeeld. Dikke blubberbuiken, vellen vol met tatoeage en dan denken dat die campingbroek de handel wel bedekken zal. Het: de vrouw zal geen mannenkleding dragen (uit de bijbel) krijgt plotseling weer meer diepgang...