dinsdag 28 januari 2014

Foto Klein Gouda Markt


Wil wel eens een flitsertje kopen dus ik kijk even bij Foto Klein in Gouda en daar staat er eentje die me wel aanstaat op internet.

Dus ik er naar toe en er staat een Arabier achter de toonbank die mij aankeek of ik om een frikadel speciaal vroeg toen ik over de flitser begon. Neen "minier" ik weet niet van die fotografie af, ik ga "kijkjeken" op die internet. Dus hij zoeken maar het bleef: Nee "minier" ik heb niet gevonden die flitser. Dus ik zeg: ”Jammer dan ga ik wel naar een zaak waar ze wel weten wat ze verkopen.”
Ik thuisgekomen en bel de andere fotozaak (fotoklein Bloemendaal dit maal) in Gouda op en krijg een 2e Arabier aan de lijn.
Dus ik vraag meteen: ”Heb je verstand van fotografie man? Hij zucht en eh, ehh, ehh.” Ik zeg:”Laat maar zitten en kwak die hoorn op de haak. Wat een waardeloze service hebben veel zaken in deze tijd. Goedkope krachten die totaal geen kennis van zaken hebben….
Ik bel het hoofdkantoor en die biedt 100 maal excuses, maar ik zeg:"Meneer als u te beroert bent om goed personeel aan te nemen en liever mensen die geen kennis van zaken voor een lager loon aanneemt, moet u niet roepen dat het u spijt. U zit gewoon op een totaal verkeerd spoor en u bent een klant die voor duizenden euro's al bij u kocht, definitief kwijt. Goedenmiddag!

Maar het zat mij niet lekker dus ik mail met de site van Foto Klein die weer met excuses begint te strooien en mij de flitser op wil sturen zonder verzendkosten. Ik doe niet lullig dus zeg oké. "U kunt betalen via de pinnen want wij zijn modern dus de bezorger heeft een pinvoorziening bij zich, niet nodig contant geld te halen, morgen(donderdag) is hij er.

Morgen: Telefoon: tot onze spijt is de flitser die wij hebben stuk, de nieuwe komt pas op vrijdag, is dat een probleem? Ik doe niet knullig en zeg:"Oké."

Vrijdag: Telefoon, tot onze spijt kunt u niet pinnen bij de bezorger kunt u contant afrekenen? Ik doe niet moeilijk en zeg:"Oké en slof naar de flappentap.

Zaterdag:
Dus ik prop de flitser er op en hij flitst als de neten maar, ik kon hem niet instellen wat lichtsterkte etc. aangaat. Goed ik naar fotoklein terug en daar wisten ze er alles van volgens hun zeggen en: neen u hebt gelijk je kan de instellingen niet veranderen, dat zit in de schoen van de camera. IK zeg ja dag hoor, nieuwe schoen, nooit gebruikt, daar zit het dus echt niet in. Iedereen bellen, bellen en nog eens bellen, nee er zit niets anders op dan de hele camera plus flitst op te sturen naar de fabriek. IK zeg: zet er eens een andere flits op van het zelfde type maar ook die flitst wel maar instellen ho maar. Opsturen dus. IK zeg neen meneertje u weet er geen bal van zo blijkt. Laat maar zitten. Dus ik ga er thuis op mijn gemak even over denken en besef dan pas dat de camera op de autostand stond. Dan valt er niets te verstellen (nou ja een keertje en dan schiet hij (de flitser) in de autostand. OP de handmatige standen die ik normaal bezig kan ik de flitser wel in alle standen zetten. Ik bel die eieren bij Foto Klein op om hun nogmaals te bevestigen dat ze beter een ander vak kunnen leren. Wat een onvoorstelbaar gebrek aan kennis heerst daar. Dit alles heeft ertoe geleidt dat ik nooooooooit meer iets koop bij Foto Klein. Sorry, hoor maar dit is dus echt heel erg STOM! En dat van mensen die beweren iets van fotografie te weten. Als men mijn vertrouwen wil compenseren, dan ben ik erg benieuwd hoe men dat wil doen, maar dit hele verhaal gaat tot de tijd dat men mij tegemoet komt op mijn weblog dat ongeveer 100.000 bezoekers per jaar trekt. Foto Klein, wat gaat u doen om deze jarenlange klant te behouden en het vertrouwen te herstellen? Wat is hierop uw antwoord?

vrijdag 24 januari 2014

Moeder

Ik loop op de gang en hoor moeder in zichzelf praten. Ik blijf even om het hoekje staan zonder dat moeder mij ziet.
“Ik heb vier kinderen, maar van wie? Geen idee en toch heb ik ze! Hoe kom ik dan aan die kinderen? Jolanda, Astrid, Carla en... oh ja ook een zoon, Peter. Haha, wie is toch de vader? Sinterklaas zeker? Ik was toch getrouwd, maar met wie? Ach, wat
kan mij het ook schelen, al was het de haringboer van Gouda, ik heb ze. Lieve kinderen hoor, maar ik wil nu wel eens gewassen worden? Waar ben ik hier eigenlijk en hoe kom ik thuis? Ze zullen wel ongerust zijn nu ik zo lang wegblijf.”
“Ha ma, hoe is het?” Moeder schrikt en kijkt me aan. “Wat heb je voor me meegenomen om te eten ik stik van de honger?” Ik geen haar een snoepje en ma pakt het aan met ogen die glimmen als die van een kind. Als ik later wegga en nog even op de gang blijf staan hoor ik haar weer mompelen.
“Dat was mijn man, ja dat was hem vast. Knappe man, maar wel een oude man al. Bah! Je zal er naast moeten slapen! Ik ben nog lekker jong!"


woensdag 22 januari 2014

Olifanten en kerken

Zag laatst bij een vriend een natuurfilm over olifanten. Een reusachtige moeder olifant met tussen haar groteske poten een jong olifantje.
Overal waar moeder olifant ging met haar enorme lichaam, liep het kleintje beschut tussen haar poten mee. Soms scharrelde het even van haar weg maar zodra er gevaar begon te dreigen, drukte moeder haar jong tussen de veilige poten.
Dat is een beetje het gevoel welks over je komt als je omhoog kijkt in de kerk. Ergens lijken die zuilen je t...
e wijzen op de Here God onder wiens genade wij schuilen mogen. Kijk je door de ogen van een klein kind naar omhoog in de Sint-Jan, dan wordt verwondering je deel.
Hoe zalig is het dan ook om vol verwachting naar omhoog te blijven kijken en te ontdekken dat ”Vader” bij ons is. Niet alleen in de goede dagen, maar juist in de mindere en zelfs in de dagen waarop je denkt: hierin heb ik weinig plezier. En toch voelen we vaak juist dan zo weinig van Zijn aanwezigheid en lijkt de hemel van koper. Wellicht omdat Vader ons in zulk een tijden zo dicht tegen zich aandrukt, dat we versmelten met Hem. Dan is er geen gevoelen, geen zien of tastbaarheid, slechts het zachte suizen in de stilte van je binnenste. Elia herkende dat. Niet in de stormwind, niet in de aardbeving, niet in het vuur, of allerhande krachten, maar in dat nauwelijks hoorbare suizen klink de echo van een stem die roept: ”Het is volbracht…”
Zalig zij, die niet gezien hebben en toch geloven, want hunner is het Koninkrijk der hemelen

woensdag 15 januari 2014

Prijzen

Voor gelovigen betekenen woorden vaak iets geheel anders dan voor mensen die misschien niets met het geloof doen.
Ik liep in de nieuwgeboren kringloop winkel in de lange Groenendaal (net een week open) en snuffelde tussen de curiosa. Er ligt dikwijls iets van mijn gading bij. Een hoge hoed, model kachelpijp, helaas net te klein.

Een billentikker eindelijk mijn maat, zoek hem al jaren maar na hem aan te hebben getrokken en in de spiegel keek kon ik de overeenkomst tussen de Olivier Hardy niet loochenen, dus maar weer uitgetrokken. Mijn oog viel op een Christusbeeld samen met wat afgoden op een tafeltje geplaatst.

Een olijk gezelschap! Nu heb ik altijd een zwak voor Katholieke beelden, zonder ze te aanbidden, dus u kunt gerust zijn, maar er stond niet op wat het beeld moest kosten? Op mijn vraag bij de kassa riep de besnorde verkoper naar een collega: ”Kees jij zou de Christus toch prijzen?”
Pas toen viel mij de dubbelheid op in het zinnetje:”Prijst de Heer.” Bij ons gelovigen ter aanbidding, maar in deze winkel in de uitverkoop. Is dat eigenlijk niet waar nu juist de grote scheiding ligt? Want “prijzen” zullen alle mensen hem! Maar in welke vorm is de hamvraag! Wat dat betreft liggen de woorden:”Prijst Hem en weg met Hem, erg dicht bij elkaar…

maandag 13 januari 2014

Geef terug


Maar dit is een volk, beroofd en uitgeplunderd; men heeft hen allen in kerkerholen geboeid, in gevangenissen zijn zij weggeborgen; zij werden ten roof en er was geen redder; tot plundering en er was niemand die zeide: Geef terug.

Deze tekst uit de Bijbel kwam spontaan bij mij bovendrijven toen ik dit gemakkelijk te raden gebrandschilderde glas op de foto zette in de Sint-Janskerk. We kunnen deze tekst  transporteren naar de ongelovigen die ergens allemaal door de boze opgesloten zijn, geestelijk geplundert en berooft van hun redding, hoewel ze het zelf niet eens beseffen. Waar God zich in deze tekst het meest over verbaasd is dat er niemand riep: ”Geef terug!”

Hoe zit dat met u en mij? Bidden wij voor de mensen die nog geen Verlosser kennen? Spreken wij in de naam van Hem die voor ons allemaal stierf vrijmoedig de vijand aan en eisen wij hen voor God op?

En er was niemand die zeide:”Geef terug!”

Zet je toch aan het denken, vind ik.

 

 

 

zaterdag 11 januari 2014

Behakte dames

“U bent toch zeker niet aan het fotograferen?” ,vroeg een hoog “behakte” dame aan mij toen ik vanmorgen de vorderingen van de verbouwing op de foto zette. Ik zei:” Neen hoor mevrouwtje ik sta mij slechts te scheren.” Meteen “tik takte” ze verontwaardigd weg op haar hoge hakjes.
Persoonlijk, en u behoeft het niet met mij eens te zijn hoor, vind ik mijn indrukwekkendste foto’s vaak gemaakt van onop...
vallende plekjes. Niets mis met al de glitter die ik van de kerk mocht laten zien de laatste weken, maar toch ligt mijn hart het meest bij de in de schaduw vallende stukjes kerk die op het eerste gezicht heel gewoon schijnen.
Heel dikwijls blijkt dat mensen die in de schaduw hun werk doen, ook van zulke mooie mensen zijn als je ze nader beschouwt. Mensen die de Sint-Jan schoonmaken, die koffie zetten, die vrijwillig werk verzetten, die de autodiensten doen, die naast iemand gaan zitten die wat hulp nodig heeft bij de eredienst en tal van klusjes en zaken doen, waar de anderen vaak geen weet van hebben. In het bijzonder mensen die dagelijks bidden voor de noden van anderen.
Hoorde van een totaal verlamde vrouw die slechts een onderarm en één vinger kon gebruiken. Ze werd elke dag door haar man in bed zó neergelegd, dat ze met die ene vinger de Bijbel en andere christelijke boeken, vertalen kon. Eén tik gelijk, jaar in, jaar uit, tik, tik, tik. Wat een onwijs getuigenis! Niemand zag het, alleen haar man en de Here zelf. Een vrouw in de schaduw, maar wat een licht

donderdag 9 januari 2014

Voelen


Toen ik stond te kijken naar de eerste stappen in de te komen herstelwerkzaamheden aan dit deel van de Sint-Jan, werd ik getroffen door een gedachte.


Soms heb je wel eens het idee dat de muziek een beetje weg is in je binnenste. Het lijkt of (symbolisch gesproken) het orgel weg is. Jarenlang ging je met vreugde naar de samenkomsten en nu voelt het allemaal zo vlak en koud. Misschien vraag je jezelf wel af of het nog wel zin heeft dat ter kerke gaan.

Ik sprak ooit een man, die toen hij tot geloof kwam het gevoel had dat hij elke dag gewekt werd door de Here Jezus zelf. Het was geen enkel moeite om dan uit bed te stappen en de Here te aanbidden en lofliederen te zingen. Vijf jaar lang leefde hij in de warmte van Gods aanwezigheid en elke morgen werd hij met een lied in zijn hart wakker. Maar op een ochtend versliep hij zich. Toen hij ontwaakte voelde alles kil en koud, alsof God hem verlaten had. Gewoontegetrouw sleepte hij zich toch naar de plek waar hij altijd stille tijd nam en lofliederen zong en bad:”Here, alles is koud en kil, het lijkt wel of U zich voor mij verbergt.” Toen leek het of God tot hem sprak: ”Mijn kind jarenlang was het elke morgen feest. Jarenlang heb ik je gegeven van Mijn liefde en blijdschap en kostte het je geen enkele moeite tot Mij te komen. Ik was er geheel en al voor jou omdat “jij” dat zo fijn vond. En nu vraag ik je of je ook wil komen omdat “Ik” het fijn vind dat je komt, ook al voel je even niets?”

zaterdag 4 januari 2014

Rust


We leven in de dagen dat alles snel en vlug moet. Zelfs de apparaten zijn druk en snel. Mixers waar je met 1500 toeren per minuut mee moet zien de slagroom in de kom te houden. Waar zijn die
leuke ouderwetse kloppers gebleven? Snel even koffiezetten met van die naar autobanden smakende Senseo koffie in handige padsvorm. Wat was het vroeger leuk en gezellig dat pruttelende potje en dat malen met de hand. Heerlijk die geur van versgemalen koffie in je huis. Er ging rust van uit…Snel even stofzuigen, ach dat geloei aan je kop van het apparaat en de hinderlijke geur die het apparaat meent te moeten uitbraken, wie heeft daar nou last van? Nou ik! Ik haat het monster! Geef mij maar stoffer en blik! Ik heb een heel oude die op lage toeren draait en die mij minder stoort dan het op 2000 toeren zuigende monster…Zelfs ons rustige licht heeft de overheid onder de noemer “besparing” weggenomen. Harde, schelle, felle lampen, of je met je mond open bij de tandarts ligt, moeten het zijn. De heerlijk rustgevende radio of televisie, heb ik al 20 jaar geleden in de bek van de grijze kliko geworpen.

I want to break free

Kaarsje branden


Ik vroeg aan een medewerkster van de Sint-Jan, waar de gasten en toeristen nu het meeste over vielen in deze kerk? Haar antwoord was: ”Dat men geen kaarsje kan branden voor de overledenen.”

Als je hierover nadenkt, verbaast het je niet. De Sint-Jan is van oorsprong een katholiek gebouw en jaren geleden joegen de protestanten de papen eruit en begonnen het “de kerk” te noemen. Wat het niet is! Het is een plaats van samenkomst. De kerk vormen alle gelovigen in Christus samen. Dus laat je nooit wijsmaken dat God hier woont! God wil niet in gebouwen wonen, doch in mensenharten. God is net zo min aanwezig na de samenkomst als Hij op zondagmorgen tussen de rookworsten van de Hema scharrelt na sluitingstijd (met respect). Soms schrik ik er wel eens van als ik hoor beweren dat God in het gebouw woont. Hoe komt men erop!

Even terug naar dat kaarsje branden wat met het wegjagen der papen ook is afgeschaft. Dat vind ik nou weer wel jammer, omdat het zo’n mooi symbool is. Je kunt daadwerkelijk iets doen ter nagedachtenis. Als ik in het kapelletje van de katholieke begraafplaats aan de Graafflorisweg kom, ontsteek ik gaarne een kaars voor hen de mij lief zijn en voorgingen. Als symbool. Erg jammer dat wij zoiets teers hebben menen moeten afschaffen! Het orgel erin met al zijn bombarie en iets heel teders en lieflijks eruit. Vreemd! Ik pleit voor de terugkeer van het kaarsje….

donderdag 2 januari 2014

Over de Goudse ramen/glazen gesproken


Nou ja, vrij vertaald zou je de Goudse glazen wel als ramen mogen betittelen, hoewel het woordje raam het venster
met kozijn behelst en niet enkel het glas. Vandaag liep ik eerst langs de oude afbraakpanden, die wel degelijk op de lijst van monumenten staan, op de Raam in Gouda (zie foto). Maar er gebeurt niets mee en dan treedt verval in al haar delen heel snel op. Je kunt het je bijna niet voorstellen dat hier ooit gezinnen woonden vaak met een hele bups kinderen( kamer is 2.20 breed).

Even later mocht ik in de fraaie kapel van de Sint-Jan zijn en werd getroffen door deze twee uitersten. De schoonheid van de ramen/glazen, en dan het volkomen verval van de monumentjes aan de Raam in Gouda.

De boodschap dat zonder Schepper/ Behouder alles vervalt tot een grote puinhoop, was duidelijk. Niks evolutietheorie, niks overgangsvormen naar hogere mate van ontwikkeling. Verval, bederf, vuil en stof, dat is wat er overblijft als er niemand is die alles onderhoudt.

Gelukkig worden de glazen goed onderhouden, maar nog immer blijft de vraag open, wie zeemt ze?