zondag 28 juli 2013

Een roeping

Een voorganger die niet kan preken beroept zich gaarne op zijn roeping. “Maar God riep mij dus….” Het einde van alle tegenspraak
zo’n kreet, vind ik. Maar eerlijk? Neen!
Want, wij allen zijn geroepen! De een tot een hand en de ander tot een voet of oog te zijn, maar hoe wij het ook wenden of keren, we zijn geroepen.
De meest bijzondere roepingen zijn die roepingen welke zich afspelen in het verborgene. Ik denk dan altijd aan de zieke vrouw die nog maar één vinger had die goed werkte en elke ochtend op haar zij werd gelegd door haar man en begon om stukjes uit de bijbel te vertalen voor een bevolking die de bijbel niet had in eigen taal. Tik, tik, tik, met die ene vinger. Niemand wist ervan, maar God wist het. Ze had het niet van node dat iemand op haar verlamde broze schouders kwam slaan om haar te bemoedigen. Ze werkte in alle stilte, jaar in jaar uit.
Ze werd nimmer gezien op een preekstoel en toch vertelde haar houding meer dan woorden zeggen kunnen.
Even terug naar de voorganger die niet spreken kan, ik meen dat de bijbel heel duidelijk is in deze. Een voorganger moet goed onderwijs kunnen geven, leert Gods woord. Kan hij dat niet, dan is hij niet tot deze taak geroepen en staat hij in eigen kracht. Soms is de bijbel erg simpel. Laten we het derhalve niet moeilijker maken dan het is. Een bakker die niet kan bakken is hooguit een koekenbakker! Simpel toch….

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.