dinsdag 9 juli 2013

De luis in de pels

Nog erger is de mens die in zijn eigen gemeente en kerk begint. Meestal in het verborgene onder de tittel: kringleider.
Niet altijd gelukkig maar ik tref er her en der nog al eens eentje aan waarvan ik direct opmerk: die vindt zichzelf zo belangrijk en offert zichzelf op in zijn gedachten om binnen deze gemeente het beter te weten.

Kringthema’s bestaan dan vaak uit: wonderen, tekenen, gaven, genezingen etc.
Mijn overgebleven haar gaat direct overeind staan als zulke je aanspreken. Het eerste wat ook voor in de mond ligt is:”kom bij ons op de kring.”
Niet:’fijn dat je elke zondagmorgen op de (grote) kring (de samenkomst bent) maar: kom bij ons op de kring.
Het spijt mij maar ik krijg er zelfs nu al de kriebels van en wil deze mensen dan ook laten weten dat ik een dubbel gevoel heb bij hun oprechtheid in deze.

Een kring mag een verlengstuk van het "gemeente zijn" vormen, maar al te vaak is het een voetstuk van het eigen te grote ego. Men wenst op de trom te slaan en wij mogen dansen. Nogmaals, er zijn gelukkig massa’s en massa’s kringen om de juiste redenen van start gegaan, doch in elke gemeente tref ik de mensen aan die onder de pels van de gemeenschap een eigen kerkje hebben en dat de kring noemen.
Pas met zulke mensen op!