vrijdag 16 maart 2012

De meest onderschatte gave van God


Veel mensen vragen aan mij:”wat is nu mijn taak in het leger van de Heer?” Dat is natuurlijk prachtig. Zeker jonge christenen die iets willen betekenen binnen het koninkrijk van de Heer. In bijna alle gevallen willen ze erop uit. Wonderen doen, de straten op, de mensen bezoeken en vertellen over de kracht van het evangelie maar…ze weten niet waar hun talenten of gaven liggen. Hele boeken zijn er volgekrast met zogenaamde gaventesten en dergelijke. Ik persoonlijk krijg er een gevoel bij van een belastingformulier, waarna je met optellen en aftrekken tot een teleurstellende slotsom van een te kort komt.
En dat terwijl de mooiste, heerlijkste, krachtigste en misschien wel allerbelangrijkste gave uit liefde voortkomend, over het hoofd wordt gezien. Een gave die wij allemaal, niemand uitgezonderd, hebben gekregen. De gave van gebed. 


Tegen iedereen die echt een duit in het geestelijke zakje wil doen, die nimmer waarde zal verliezen zeg ik:”ga bidden.” Voor het zieke buurmeisje in de straat, de oude man die de Heer niet kent, de jongeman die zo tobt met zijn geaardheid, de buren die zoveel tegenslag kennen, ach de lijst is te lang om op te noemen. Elke dag vijftien minuten gebedstijd, zal een bres openen in de hemel waarlangs het heil zal neerdalen. Velen willen wonderen doen, maar weinigen willen de weg daartoe openen middels het strijden in gebed. Strijdend bidden is misschien wel veel belangrijker dan de andere taken die God ons toebedeelt! Bid dus mee en laat je gebruiken in het leger van God! Maar bedenk wel dat bidden een worsteling is. Het is niet voor watjes die na een week weer geen tijd kunnen vinden om te bidden. Bidden is in mijn overtuiging het allerbelangrijkste werk en vergt ruggengraat bij de christen. Maar velen hebben als het om bidden gaat, de ruggengraat van een weekdier…
Is een christen die geen tijd voor gebed neemt eigenlijk wel christen?

maandag 12 maart 2012

Is er mate van verdoemenis


Ik besef dat er massa’s mensen zijn die niet in de hel geloven. Als God liefde is, dan kan Hij nimmer zoiets gruwelijks als de hel creëren, zo zegt men dan. Ikzelf kan me ook slecht voorstellen de hemel te kunnen genieten als er mensen zijn die mij dierbaar zijn en die naar deze gruwelijke plaats worden gezonden. Toch is juist diegene welke het allermeeste over de hel sprak, de Here Jezus zelf geweest. Keer op keer kunnen we Hem horen waarschuwen over deze gruwelijke plek. Een van de vragen die opkomt is of er mate van straf en dus ook mate van verdoemenis is? Of is het alles of niets? Moet mij ook van het hart dat ik niet uit de voeten kan in mijn denken als we het hebben over de hel. Een plek waar mensen eeuwig moeten lijden, lijkt in totaal contrast te staan met de God van genade…

vrijdag 9 maart 2012

Ik zou best nog eens willen...

Het zal wel heel erg vreemd klinken want als er iemand slecht in een groep kan zijn en de stilte opzoekt, dan ben ik dat zelf wel, maar ergens zit er een hunkering naar samenzijn. 

Een verlangen om in een grote groep samen te leven, te koken, te praten, te eten, samen te lachen en te huilen. Ik ga aan een dergelijke omgangsvorm stuk omdat ik dan opbrand zo intens beleef ik dat, en toch zit er iets oorspronkelijks in.

Voelt een gemeenteweekend of met een groep op vakantie, met z’n allen in een grote tent als een ontdekking van iets wat verloren was. Als de dagen van samenzijn er dan opzitten en je weer “lekker” samen (of alleen) bent, is er een enorme leegte en kilte alsof je afwennen moet van de warmte die je samen had opgebouwd. 

Herkenbaar of praat ik onzin en ben ik een sentimentele oude zak tabak geworden. Ik zou zo graag nog eens samen met een groep (22 christenen) op de Succes van Jan Schoen willen varen. Dat deden wij vroeger wel en het voelde als "eindelijk thuis". Eten, slapen, ondernemen de hele handel. Wat was het fijn met elkaar. 

Wel 12 piepkleine slaapkamertjes compleet met douche en toilet om in ieder geval als het geluk je te groot werd, je terug te kunnen trekken. 

Wie weet is er animo voor en kunnen we zulks eens ondernemen met de webloggers...???

Om een indruk te geven hoe het de vorige keer (10 jaar geleden) was, deze fotoserie

Alles kon, aan boort blijven lekker luieren, fietsen op de eilanden die we aandeden (wadden  zee). Lekker lezen, vissen, leren zeilen, de kokkin kussen, al voerde je het hele sprookje op van Hans en Grietje, zolang je maar gelukkig was...

woensdag 7 maart 2012

Huilen om je hond

Vandaag is het zo ver die hond is te ziek om nog langer zo door te laten lopen. Hij piept al dagen en eet niet meer en verliest bloed. Geen smakelijke zaken en dan denk je terug aan de tijd dat je hem ophaalde als pup en beseft dat die ruim 13 jaar snel zijn gegaan. Te snel. Daarnet de dierenarts aan de lijn en om halfdrie laat ik hem inslapen. Paula weet het nog niet en ik denk dat ik het maar zo laat. Wat heeft het voor zin om nu al verdrietig te zijn als je nog een hele middag van niets weten kan. Dag Jip lieve hond we zullen je missen maar ook met veel plezier terugkijken op de jaren dat wij samen geweest zijn...

zaterdag 3 maart 2012

Huggen

Al vanaf kindsbeen af heb ik graag echt contact met mensen. Mag ze graag huggen en met liefde aan mijn brede borst drukken. In de Pinkstergemeenten waarin gebakken en gebraden ben, gaf dat geen enkel probleem want “iedereen deed het”.  In de gevestigde orde is het altijd link en als je een duidelijke uiting geeft op een dergelijke wijze klaagt men je niet aan voor openbare schending, maar soms heb ik wel eens het idee dat het er dichtbij komt. Wat zijn wij Hollanders toch voor vreemde koele kikkers die achter elke hug iets zoeken wat niet is. Laats riep een dame nog die ik voor de kerk omhelsde:”als mijn man dit ziet!” Nou en denk ik dan. Wat is dit voor een zielig gedoe! We loven de Heer en zingen aan Zijn boezem te willen vertoeven maar als broeders en zusters onderling een kleine uiting van genegenheid geven, krimpen we ineen als door een giftige spin gestoken. Onder de mannen is het nog erger! Dan kunnen wij van de Grieken waar een kus heel gewoon is, nog veel leren. Hoe zijn jullie ervaringen op dit vlak of behoor je misschien wel tot te kuise groep die minstens twee meter afstand de christelijke norm vindt?